Czas dobiega końca. Przemysław Słowiński
Читать онлайн книгу.
do dnia dzisiejszego. Od roku 1918 krążyły po świecie pogłoski mówiące, że najmłodszej córce Romanowów udało się zbiec, co skrzętnie wykorzystywali rozmaici oszuści.
W któryś z Wielkich Piątków Wanda doznała kolejnego objawienia. Była świadkiem ukrzyżowania Chrystusa i widziała, jak Pan Jezus oddawał Matkę Najświętszą w opiekę św. Janowi. Zbawiciel wyrzekł przy tym następujące słowa: „Im więcej który naród ukocha Ją, tym więcej ode Mnie łask otrzyma i choćby przez wrogów skazany był na zagładę, nie zginie, ale odradzać się będzie”.
Gdy po tym zdaniu zwróciła się Wanda do Matki Bożej i przypomniała Jej, jakiej to czci od wieków doznaje w Polsce, wtedy to Matka Najświętsza odpowiedziała:
„Tak, Polska niegdyś wyróżniała się nabożeństwem do mnie – toteż serdecznie ją kocham. Pod moją opieką wzrastała. Nieprzyjaciół, nawet silniejszych, zwyciężała. Jej oręż wsławił się wobec całego chrześcijaństwa, gdy szła do boju pod moim hasłem. Skoro otrzyma niepodległość, to niedługo powstaną przeciwko niej dawni gnębiciele, aby ją zdusić. Ale moja młoda armia, w Imię moje walcząca, pokona ich i odpędzi daleko i zmusi do zawarcia pokoju. Ja jej dopomogę. Dostaliście się do niewoli wskutek niezgody wewnętrznej i sprzedajności wielu waszych rodaków. – Rozebrali was na kawałki, ale Pan Bóg na moją prośbę tego rozbioru nie zatwierdził. Zbliża się czas, że sprawiedliwość Boska upokorzy chciwość zaborców waszych, tępicieli wiary katolickiej i nabożeństwa do Serca mojego Syna. Oni upadną, a Polska na moją prośbę będzie wskrzeszoną i wszystkie jej części będą złączone. Ale (…) niech strzeże wiary i nie dopuszcza niedowiarstwa (…), zdrady (…), niezgody i lenistwa, bo te wady mogą ją na powrót zgubić i to (…) na zawsze! Pragnę widzieć Polskę szczęśliwą, ale niech też Polacy do tego rękę przykładają (…). Modlę się za Polskę, za jej nabożeństwo do mnie. Modlę się za wszystkie stany (…), aby miłość, zalecona przez mojego Syna, zakwitła wśród was (…). Módlcie się wszyscy – i postępujcie drogą wskazaną wam przez mojego Syna”.
Podczas uroczystych obchodów święta Trzech Króli 6 stycznia 1877 roku, w czasie wotywy, pod koniec pierwszej Ewangelii, ukazał się Wandzie Malczewskiej Pan Jezus jako Dziecina na jasnym obłoku stojący. W ręce trzymał kulę ziemską, nad nią świeciła nadzwyczajna gwiazda, a na kuli ziemskiej wyrysowane były różne kraje, pomiędzy nimi Polska z morzem i napisem: „Królestwo Marii”. Podczas komunii kapłana w trakcie tejże mszy św. widziała Wanda u stóp Pana Jezusa klęczących przedstawicieli różnych narodów, a pomiędzy nimi królów polskich: Mieczysława [Mieszka I] z żoną Dąbrówką [Dobrawą], Jagiełłę z Jadwigą, Kunegundę [Czeską] z Bolesławem [II Mazowieckim] i Sobieskiego. Wtedy Pan Jezus pobłogosławił zebranych i Wanda usłyszała głos wychodzący z ust Pana Jezusa: „Błogosławiony Naród, którego Panem jest Bóg”.
Dnia 5 października 1873 roku wyrzekł Pan Jezus do Wandy następujące słowa:
„Zatknąłem pośród was krzyż jako godło wiary, triumfu i chwały. Dałem wam Matkę moją za Opiekunkę i czegóż się boicie? – Dlaczego tak słaba wasza ufność? Pamiętajcie, że Maria, Matka moja, wszystko wam wyjednać może”.
W 1872 roku bratanek Wandy, Jacek Malczewski, namalował dla niej obrazek Matki Bożej. Wanda często modliła się przed nim w tej intencji, aby Jacek „swego talentu na szkodę duszy i Ojczyzny nie użył, tak jak wielu malarzy, rzeźbiarzy czy powieściopisarzy, którzy swoimi bezwstydnymi utworami psują tysiące dusz i do piekła prowadzą”. Matka Boża miała jej obiecać, że Jacek zostanie malarzem „sławnym o kierunku czysto religijnym, narodowym i historycznym”. Wkrótce powstał tryptyk patriotyczny Prawo, Ojczyzna, Sztuka, następnie zaś Jacek Malczewski został lokomotywą symbolizmu. „Pokorna modlitwa ciotki została wysłuchana” – jak ocenił ksiądz Grzegorz Augustynik, jeden z wychowanków Wandy oraz jej pierwszy biograf, autor publikacji Miłość Boga i Ojczyzny okazana w czynach, czyli żywot (…) Wandy Justyny Nepomuceny Malczewskiej, jej objawienia i przepowiednie dotyczące Kościoła i Polski, wydanej w Częstochowie w 1926 roku.
Wśród wielu mistycznych darów Wanda Malczewska otrzymała także zdolność rozeznawania stanu dusz, szczególnie osób przyjmujących komunię świętą. Widziała, czy dana osoba jest w stanie łaski, czy przyjmuje Eucharystię świętokradczo. Kiedy mszę świętą odprawiał kapłan w stanie grzechu, ona przy ołtarzu widziała Jezusa biczowanego, broczącego krwią. Podczas wizji biczowania Chrystusa Wanda usłyszała, że „ile razy kapłan odprawia mszę św. w grzechu śmiertelnym, a szczególnie w grzechu nieczystości lub pijaństwa”, tyle razy Jezus znosi katusze. Od tej pory regularnie modliła się w intencji nawrócenia kapłanów. Wiedziała też, który kapłan i kto z wiernych niegodnie przystępuje do ołtarza.
Biskup Jan Cieplak
Jeśli wierzyć datom umieszczonym na rękopisach i w źródłach drukowanych, przepowiednia pochodzi z 1888 roku. Wtedy to przy budowie mostu Kierbedzia33 w Warszawie, w wyniku tragicznego wypadku miał zginąć ksiądz o nazwisku Cieślak (w innych odpisach tekstu występuje budowa mostu Poniatowskiego). Znaleziony przy zwłokach brewiarz zawierał pożółkły papier z wierszowaną treścią proroctwa i wspomnianą datą oraz informacją, że tekst podyktował księdzu anioł.
Jak się jednak wydaje, postać księdza Cieślaka jest fikcyjna. Problem mianowicie w tym, że w podanym czasie w stolicy nie budowano żadnego mostu na Wiśle. Most Kierbedzia powstawał w latach 1859–1864, most Poniatowskiego34 zaś 1904–1914. Tak więc data śmierci domniemanego księdza Cieślaka nie może być związana z budową żadnego z tych mostów, jeżeli istotnie zmarł w roku 1888.
„Ustalenie tożsamości księdza Cieślaka, w wielu odpisach pozbawionego imienia, sprawia ogromne trudności – pisze J.N. Olizarowski. – Mimo wielu starań autorowi nie udało się dotrzeć do wiarygodnych źródeł, które pozwoliłyby na bezdyskusyjne związanie przepowiedni z osobą. Liczne podobieństwa, sformułowania niemal dosłowne, jakie ta przepowiednia ma wspólne z inną, tą z Tęgoborzy – każą nam tutaj się zastanowić. Najprostsze byłoby tłumaczenie, że jest późniejszą – mimo owej daty 1888 – i zaczerpnęła natchnienia z tęgoborskiej. Ale istnieje też inna możliwość, choć przyznaję, oparta na wątłych domysłach – że przepowiednia księdza Cieślaka została wykorzystana przez autora tęgoborskiej, a następnie po latach ujawniła się jako inspiracja pewnych fragmentów tamtej”.
Ponieważ w źródłach trudno znaleźć jakiekolwiek wzmianki o księdzu Cieślaku, w tej sytuacji bardziej wiarygodne wydają się te rękopisy i źródła, które tekst przepowiedni łączą z postacią biskupa Jana Feliksa Cieplaka, wielkiego, gorącego patrioty i męczennika zarazem, któremu piękny wiersz poświęcił w roku 1952 Jan Lechoń35.
Jakbyś wpośród letniej spieki Wyszedł furtką z swej pasieki I z brewiarzem na cienistym Twej plebanii ganku stał. Tak Cię widzę uśmiechniętym Przed zjawionym Ojcem Świętym, A nad nami jako burza Drży Sykstyny boski szal.
(…)
Wśród okrzyków hord pogańskich Trzeba, trzeba świętych Pańskich. Więc niech łoskot się rozlegnie Wpośród nocy tej bez gwiazd. Płytę grobu weź w ramiona I jak Książę z Calderona Idź od Wilna do Warszawy. Stań na murach naszych miast!
Jan Cieplak urodził się 17 sierpnia 1857 roku w kolonii Reden, będącej dziś częścią Dąbrowy Górniczej, w rodzinie również górniczej, o patriotycznych tradycjach. Szybko został sierotą. W 1873 roku ukończył gimnazjum klasyczne w Kielcach, a pięć lat później seminarium duchowne w tym samym mieście. W 1882 roku został absolwentem Akademii Duchownej w Petersburgu,
Kiedy most został oddany do użytku w roku 1864, zaborca rosyjski nazwał go od imienia cara Aleksandra II mostem Aleksandryjskim, natomiast mieszkańcy Warszawy woleli używać obiegowej nazwy od nazwiska głównego projektanta i architekta Stanisława Kierbedzia. Po II wojnie z mostu zostały same filary. Sięgają one na głębokość kilkunastu metrów pod dnem rzeki, jako że dopiero tam znajduje się stały grunt. Odbudowano na nich zupełnie nowy most Śląsko-Dąbrowski, oddany do użytku w lipcu 1949 r., taki mariaż starego z nowym.
Właściwie (pełna nazwa) – most Księcia Józefa Poniatowskiego. (Dawniej: most Mikołajewski, most im. Cesarza Mikołaja II, Trzeci Most), zwyczajowo: Poniatoszczak. Obecną nazwę nadano mu w kwietniu 1917 r.
Lechoń darzył duchownego wyjątkowym kultem (przechowywał m.in. jak relikwię skrawek biskupiego płaszcza Cieplaka. Wiersz do pierwszego druku w Polsce przygotował w 1986 r. Roman Loth w ramach Biblioteki Narodowej wydawanej przez Ossolineum. Druk uniemożliwiła wówczas komunistyczna cenzura. Loth próbował bezskutecznie uchylić tę decyzję we wrześniu 1987 r. Kolejną próbę druku, także bezowocną, podjął w 1988 r. Ostatecznie wiersz ukazał się w numerze 52–53 „Przeglądu Katolickiego” w grudniu 1989 r.