Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
kop op die oomblik ’n broeiplek vir belaglike gedagtes. Hulle teel soos kakkerlakke in elke donker hoekie van haar brein uit en skarrel heen en weer deur haar kop met voelers wat parmantig omhoog staan. Sy het ’n broeiplek vir kakkerlakgedagtes geword.
Sy is nog besig om deur die laaste e-posse te lees toe Felicity by die deur inloer.
“Pla ek? Dit lyk of jy hard konsentreer.”
“Julle moet aanvaar dat enigiets op die oomblik konsentrasie verg.” Sy beduie na die stoel voor die lessenaar. “Kom sit en help my met die navrae. Hoe moet ek weet wie van hierdie kunstenaars ek vir volgende jaar wil bespreek? Die helfte van hulle het ek nog nooit gehoor of gesien nie.”
“Wie is dit? Ek sal jou dalk kan sê of ek dink hulle sal die crowds trek.”
Cato noem ’n paar name en by sommige knik Felicity ligweg, by ander skud sy haar kop. “Dis beter as jy vir Adriaan ook vra, maar volgens my kan jy daai laaste twee ignoreer. Mimi het geglo ’n mens behoort van die nuwe mense ook ’n kans te gee, maar daar moet ten minste ’n belofte van talent wees. Daai twee het nie ’n gram talent tussen hulle nie. Daai girl is eintlik ’n groot slet en die een keer wat sy hier opgetree het, het ’n vrou haar met ’n handsak geslaan omdat sy ’n lap dance op haar man se skoot uitgevoer het.”
Cato kan nie help om te lag nie. “Miskien is ons in die verkeerde bedryf.”
Felicity knik instemmend. “Praat jy! My broer werk langs so ’n klub in die noordelike voorstede en ek het al gesien hoe staan die karre oor middagete daar. Die vroue pak toebroodjies in werk toe, maar liefie is lus vir iets meer eksoties.”
“Ek sien Paul de Wet kom hierheen.”
Felicity glimlag breed. “Ja, ek het die stuk vroeër vanjaar by die KKNK gesien. Dis baie goed en hy is natuurlik ’n crowd magnet. Veral die vroue kom in bondels. Ek sweer as hulle kon, het hulle onderklere op die verhoog gegooi. Hy is eintlik ’n baie nice ou. Nie soos sommige van die kunstenaars wat al hier was nie.”
“Wat van Jacob Alheit? Het hy al hier opgetree?”
Felicity lag. “Weet jy wat kos dit om hom te kry? In elk geval is sy dagboek drie jaar voor die tyd vol bespreek. Hy is op die oomblik een van die grotes, indien nie die grootste nie. Hy maak sále vol.” Sy rek die sin.
Dinsdagmiddag vieruur het Cato al die dag se e-posse beantwoord, drie keer seker gemaak dat al die aflewerings gedoen is. ’n Paar keer in die kombuis gaan seker maak hulle weet wat op die aand se spyskaart is en die verhoog met ’n besem gevee. ’n Dosent van haar het altyd gesê ’n verhoog is ’n heilige ruimte en ’n mens moet respek daarvoor hê. Daar is iets terapeuties aan die veebeweging, asof sy ou energie wegvee. Toe sy klaar was, het sy sommer voor die voordeur ook gevee. Dalk is dit nodig om daardie ruimte ook skoon te vee, sodat niemand vanaand ou dinge intrap nie. Ou vuilgoed, ou voetspore, ou rusies en ou gedagtes. Vanaand is ’n aand vir nuwe dinge. Sy wil tuis voel binne hierdie mure. Hier moet ’n uitruil van energie plaasvind wat haar sal verseker sy het nie verkeerd besluit nie. Maar wat as daardie vonk nie vanaand hier is nie? ’n Paar jaar gelede sou sy nie so ’n gedagte gehad het nie. Sy sou gesorg het dat hierdie plek haar omhels. Hoe kan ’n mens op ’n dag vir jouself so vreemd word? Dis tog steeds sy. Sy herken haarself in ’n spieël. En tog is haar gedagtes vir haar vreemd. Asof sy op ’n gekruisde lyn na iemand anders se gedagtes luister. Sy mis haarself. Die Here weet, sy mis dit om in haar eie kop te wees, om te weet wat daar aangaan, om haar menswees te vertrou. Sy dink nie sy vertrou op die oomblik enigiets van haarself nie. Dis asof elke beweging, elke woord, elke gedagte haar onkant vang. Hoe lank kan dit aanhou? Hoe lank weer voordat sy haarself êrens in hierdie kraaines raakloop?
“Wil jy nie huis toe gaan en gaan stort nie?” onderbreek Adriaan haar gedagtes waar sy ’n plakkaat teen die muur vasplak.
Cato kyk op haar horlosie. “Is daar tyd?”
“Die eerste mense begin gewoonlik so van halfsewe af kom. Jy kan nog vinnig ’n power nap ook inkry.”
Cato skud haar kop. “Ek sal graag wil gaan stort, maar ek sal nie ’n oog kan toemaak voordat ek nie weet vanaand het goed afgeloop nie.” Sy draai om om haar handsak te gaan haal, maar steek in die kantoor se deur vas. “Ek besef nou net ek gaan dalk nooit weer in my lewe kan slaap nie, want al verloop alles vanaand glad, is die kanse daar dat môreaand of oormôreaand ’n totale ramp kan wees.”
“Jy sal weer slaap.”
“Hoe weet jy dit?”
“Want ’n mens leer later jouself en die proses vertrou. Dit beteken nie jy is minder begaan oor die plek nie, maar elke suikerkorrel wat val, laat nie meer die fondasies skud nie.”
Jy het nie jou lewensgeld en een en ’n halwe nier verpand om die plek te koop nie, wil sy vir hom sê.
Kristina staan in die kombuis en tee maak toe Cato by die huis kom.
“Moet jy nie in die bed wees nie?”
“Wie ook al daardie woorde weer vir my sê, slaap van nou af by die honde. Ek is nie ’n invalide nie.”
Cato soen haar teen die wang. “Jammer, sal nie weer nie.”
“Hoe gaan dit by Big Pink? Alles reg vir die groot aand?”
“Dis soos om vir my te vra of ek reg is vir ’n eksamen. Hoe moet ek weet? Ek kon nooit verstaan hoe mense kan sê hulle is klaar geleer of dat hulle sewentig of tagtig persent vir ’n vraestel verwag nie. Ek het nie ’n idee of ons reg is vir vanaand nie. Daar was gisteroggend ’n vertraging met die vleis, die ou wat vanaand optree het sy vliegtuig in Johannesburg verpas en gaan laat wees. Daar is darem twee meisies wat solank vir hom sal instaan tot hy kom. Verder is die tafels en stoele uitgepak, die verhoog is gevee en dit lyk of Nelson en Fatima weet wat hulle in die kombuis doen.” Sy gooi haar hande in die lug. “En dit is sover ek weet.”
“Dit klink my julle is reg. Wil jy tee hê?”
“Kan ek nie liewer ’n koppie Rescue Remedy drink nie? Dit voel of Butterfly World ’n takkantoor in my maag oopgemaak het. Fok, Kris. Ek weet nie wat my ooit laat dink het ek kan in hierdie stadium so iets aanpak nie. Ek vermoed as iemand na aan ’n mens doodgaan, word ’n stuk van jou saam met hulle begrawe. In my geval dink ek was dit my vel. Ek voel verdomp rou, asof al my senuweepunte oop sit en dis baie seer. En ek is vir alles bang. Elke geluid en skaduwee laat my bewe.”
Kristina hou ’n groot beker tee na Cato uit. “Jy is nie die eerste een wat op die eerste dag by ’n nuwe werk senuweeagtig voel nie. Ek sou bekommerd gewees het as jy kalm was. Hel, Cato, jy het baie geld spandeer en dis belangrik dat dit ’n sukses is. Dis so eenvoudig soos dit.”
Cato neem klein slukkies tee.
“Jy’s nie ’n mislukking of ’n freak nie.”
Cato kyk op. “Ek voel soos een. Ek sweer al my personeel bedank môre.”
Kristina lag kopskuddend. “Dan kom werk ek vir jou. Ek kan al ’n mean pot sop kook, ek kan tafel dek en ek kan paaldans doen.”
“Van wanneer af kan jy paaldans doen?”
“Ek het vir jou geskryf dat ek by ’n dertigste partytjie was waar iemand ons kom leer paaldans het.”
“Dis jammer ek het dit vergeet; jy kon vanaand se opening act gewees het.”
Kristina sit haar arms om Cato. “As jy vanaand bang raak, onthou net jy het al vir Shakespeare opgevoer, in die oorspronklike teks … én jy het al pryse gewen.”
Cato lig haar hand toe sy uit die kombuis loop. “Keep on talking … wat het ek nog gedoen?”
“Jy het opgehou rook … dit was byna jou einde, of eintlik was dit ek en Helen wat dit amper nie gemaak het nie.”
“En ek was getroud en kon nie eers my man hou nie … hy het sommer net doodgegaan,” roep Cato van die trappe af terug.
“Dit het niks met jou te doen gehad nie.” Kristina