Hartstog op see. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
maar nie intensief nie.”
“Jy gaan nou met ‘intensief’ te doen kry. Die man is siek, maar hy is koppig en dring aan om heeltyd te reis. Eintlik is dokter Barnard die een wat met hom werk, maar as dokter Barnard van diens af is, staan ek noodwendig in.”
“Onthou net, hy moet met ontsag behandel word, Justine,” vermaan Sally. “Nie bloot ’n goeie bedside manner nie.”
“Ek verstaan.” ’n Mens moet natuurlik by die ou siel gatkruip omdat hy so belangrik is, dink sy vies, maar steek haar irritasie weg.
“Hy het baie moeilik beheerbare tipe 1-diabetes,” sê Steve Gibson. “Hy is vyf-en-sestig en uiteraard heeltemal insulienafhanklik.”
Die man is nie so oud soos sy haar verbeel het hy sal wees nie, dink Justine. Sy het aan ’n geriatriese grysaard gedink.
“Hy kan maklik ketoasidose kry, met versnelde asemhaling, rooi in die gesig, naarheid of maagkrampe. Het jy al met sulke gevalle te doen gehad?”
“Ja.”
“Ons moet jou waarsku: Hy is baie stout,” sê Sally. “Hy kry dinge in wat nie goed is vir hom nie en hy drink báie whisky.”
“Diabete word mos so dors,” grap Justine, maar die ander twee lag nie. Ag tog! Gaan sy dan die een verkeerde ding ná die ander sê?
“As hy op ons skip moet doodgaan, sal daar geweldige reperkussies wees,” sê Sally. “Hy is ’n baie invloedryke man en sy seun in Australië is een van die direkteure van die redery. Hy vereis baie aandag van ons verpleegsters, maar dit kan nie verhelp word nie. Ons kan nie voltyds een aan hom afstaan nie. Sy neef en dié se vrou is veronderstel om na hom om te sien. Dit is waarom hulle saam met hom reis. Ongelukkig beteken hulle nie veel nie. Hulle is nie een medies opgelei nie. Sir Geoffrey moes eintlik sy eie verpleegster saamgebring het, maar hy sê mos hy hoef nie een saam te sleep nie, want alles wat hy nodig het, verpleging inkluis, is op die skip.”
Dokter Gibson kyk stip na Justine. “En die man moet gerééld getoets word, hoor, vir ketoasidose en vir hoë bloedglukosevlakke. Bekyk die vel en bene van sy voete en bene goed. Alles, bloeddruk, cholesterol en trigliseriedvlakke. Ons neem elke paar dae urinemonsters om seker te maak dat sy niere goed funksioneer. Maar ek glo jy sal alles kan hanteer.”
“Ek gee vir jou sy lêer om te bestudeer,” sê Sally. “Daarin sal jy alles sien, plus die dieet wat hy veronderstel is om te volg. ’n Dieetkundige het alles mooi vir hom uitgewerk, met die redery se kombuispersoneel saamgewerk en alles, maar ons weet hy verneuk. Hy is só veeleisend. Jy moet taktvol wees, al dryf hy jou teen die mure uit.”
Justine veronderstel dat die ander moeilik met die ou aristokraat huisgehou het en nou moet sy, die nuweling, lekker bang gepraat word. Maar sy sal hulle wys sy kan dit hanteer. Geen pasiënt kon haar tot dusver intimideer nie en niemand gaan dit in die toekoms regkry nie.
“Nee maar reg, ek sal die ou siel goed onder hande neem.”
Die twee glimlag skepties.
“Hy hou ook maar van fraai verpleegsters,” terg dokter Gibson. “ ’n Regte ou blinkoog.”
Nes jy, dink Justine. Op dié skip is daar duidelik meer as een van dié soort man. Inderwaarheid skitter hier ’n hele versameling blinkoë.
“Jy moet asseblief stiptelik om sesuur na hom gaan,” sê Sally. “Dis wanneer hy die verpleegster verwag.”
3
Justine gaan by haar kajuit om voordat sy moet opgaan na sir Geoffrey. Mitzi is daar met skoon handdoeke en seep.
“Haai, werk jy dan hier onder ook?”
Die meisie kyk haar skewekop aan. Toe glimlag sy. “O, jy het my tweelingsuster, Mitzi, ontmoet. Ek is Marina.”
Justine lag. “Jinne, maar julle lyk darem op ’n haar na mekaar. Albei ewe mooi, moet ek sê.”
Marina giggel verleë. “Ons ruil soms uit. Dis pret. Ek sien hoe die superrykes lewe en Mitzi kom sien hoe die bemanning lewe. Niemand kom ’n ding agter nie. Ons doen dit al vier jaar lank.”
“Dis lank. Ek is nuut in die ding en ek is juis nou op pad na een van die superrykes om hom sy insulien te gaan gee.”
“Dit moet sir Geoffrey wees. ’n Regte ou korrelkop. Pasop vir hom. Hy is een van die eienaars van die skeepsredery en as hy hom vir jou vervies, kan hy jou sommer laat afdank. Hy het dit al met ’n kajuitkelner gedoen. Hy wil niemand behalwe Mitzi daar laat skoonmaak nie. Hy weet net nie dat ek soms haar plek inneem nie. Hy kry seker die stuipe as hy moet agterkom hoe ons hom flous.”
“Ek verseker jou, ek laat nie op mý trap nie. Nie eens deur iemand soos hy nie. Hy is siek en ons moet hom verpleeg. Hy is ook van óns goedheid afhanklik.”
Marina grinnik. “Gaan sien hom reg, verpleegster. Die ou blikskottel. Hy het die vorige verpleegster hel gegee en Mitzi sê hy hou ook nie van Sally nie.”
* * *
Justine gaan met ’n mate van huiwering na die vlak van die luukse kajuite. Sy is nou al verskeie kere teen die ou man gewaarsku en staal haar behoorlik vir wat kom. In haar hand het sy ’n medisynetassie met sy medikasie en ’n inligtingstuk oor wat hy mag en nie mag doen, drink of eet nie. Sy gaan hom vandag eers net ondersoek, en indien nodig begin sy môre pille uitdeel.
Sy klop aan sy kajuitdeur en ’n vrou wat deftig geklee is, met blink juwele aan ore, hals en vingers, maak die deur oop. Sy is korter as Justine en maer, met opgedoende blonde hare.
“O, jy is seker die nuwe verpleegster,” sê-vra sy uit die hoogte. Haar koue ligblou oë neem Justine van kop tot tone in. “Jy is vyf minute laat.”
Justine sluk haar verontwaardiging. Nie nou al die fensie mense vies maak nie. “Goeienaand, mevrou. Dit spyt my. Dis ’n hele entjie van onder af en ek is nog splinternuut op die skip. Ek moet nog die roete leer ken.”
“Jou naam?”
“Justine Steyn.”
“Hmmm. Ek is mevrou Gwynneth Parfrey. My man is die Honourable Robert Parfrey, sir Geoffrey se neef.”
“Aangename kennis, mevrou.”
Die vrou steek nie haar hand uit om geskud te word nie, knik net. “Kom binne.”
Justine is opnuut getref deur die weelde van die kajuit, maar haar aandag word getrek deur ’n man in ’n leunstoel met grys hare en snor, en langs hom ’n seun in ’n rolstoel. Op ’n bank sit ’n middeljarige man, seker die seun se pa. Hy kom oorverfynd voor. Ingeteelde aristokrasie wat ondertrou, dink Justine met afkeer.
“Bly te kenne,” sê die man en vat-vat aan sy ylerige snor. Sy hare is lig, met hier en daar grys, sy lyf kort en maer. Sy ligte oë kyk haar onbeskaamd vrypostig aan. “Ek is Robert Parfrey, dit is my neef, sir Geoffrey, jou pasiënt, en dis my seun, Robin, wat sy enkel gebreek het toe hy van ’n perd afgeval het. Ek spring jou voor, want ek weet jy gaan vra wat hom makeer.”
Die seun, sien sy oombliklik, kyk haar met ’n uitdagende, neerbuigende houding aan. Sy hare is sandkleurig en hy het ’n sproetgesig. Hy lyk na ’n regte karnallie. Dennis the Menace.
Dis nie mense met wie sy graag vriende sou wou wees nie, dink Justine. Hulle steek nie weg dat hulle op haar neersien nie. Sy is mos ’n werknemer, ’n ondergeskikte, ’n diensleweraar. Met ’n stywe rug stap sy tot voor sir Geoffrey. Hy kyk fronsend na haar. Digte grys wenkbroue trek saam bo gelerige bruin oë. Bo sy grys weglêsnor is ’n groot haakneus soos die snawel van ’n arend. Sy lyf is maer en rankerig in ’n blink syjapon, en sy bloubeaarde voete is in leerpantoffels. Justine sien daar is monogramme op sy sakke en pantoffels geborduur. Hy lyk beslis nie gesond nie. Hy lyk ook nie vriendelik nie, eerder dikmond.
“Good evening, young lady,” sê hy kil. Kyk haar op en af.
Wat is dit met dié mense? Hulle moet nou net nie alles waarna sy so uitgesien