Die afreis van Abel Lotz. Chris Karsten
Читать онлайн книгу.
die klammigheid teen sy broekspype af, die jeans verbleik, kol-kol wit uitgewas, bokknieë.
Hy glimlag. Judel, dit was ’n goeie een, sal nie omgee as sý oupa die hoofdiamantaar raakgedelf het nie. Sal ook nie omgee vir ’n Karibiese wittebrood met ’n jong bruid nie. Moet elke maand raap en skraap vir sy Brixtonhuisie se paaiement, egskeiding wat hom uitgeroei het. Seun nou in Perth, hoor min van hom. Gaan kuier darem soms vir sy dogter op die beesplaas by Modimolle om sy twee kleinkinders te sien.
Terug op die patio moet hy sy oë teen die skerp lig knipper. Tafel 12 is leeg. Hy soek rond na meneer Heilbron, sien hom nêrens nie.
Hy gaan sit op sy stoel, wonder of meneer Heilbron lont geruik het. Nee, hy dink nie so nie. Die man soek daardie deposito van veertig duisend in kontant, en ses weke later nóg veertig duisend.
Die kelner buk onder die sambreel in, wit lap oor sy voorarm. “Nog iets, of kan ek die rekening bring?”
“Rekening,” sê Jake.
“Kom jou vriend terug?” vra die kelner.
Jake sien wat hy bedoel: meneer Heilbron se laaste Chivas is nog half. Hy ken die man nie goed nie, skaars twee uur, maar goed genoeg om te weet hy sal nie loop en ’n dop Chivas los nie.
Hy kyk op na die kelner. “Het jy hom gesien?”
Die kelner knik straat toe. “Hy’s soontoe, saam met twee dudes. Nie gesê of hy terugkom nie, dis hoekom ek vra.”
“Twee dudes?”
“Twee grootmenere. Het hier by die tafel met hom kom gesels. Toe is hy saam met hulle weg, daar na die karre toe.”
Jake loer op en af in die straat, sien meneer Heilbron nêrens.
Toe die kelner die rekening bring, vra hy: “Die twee dudes, hoe’t hulle gelyk?”
“Een het ’n bofbalpet gedra, en die groter een met die spiere en tatoes ’n fes.”
“Jy gesien of hulle in ’n kar wegry?”
“Nie gekyk nie, niks met my te doen nie.”
Jake sit die note op die skinkbord neer. “Hou die kleingeld. Watse kleur is hulle?”
Die kelner tel die geld, leun oor na Jake. “Jy bedoel ras? Wil jy hê hulle moet my hier uitskop? Ons is kleurblind, dis ’n werksvoorwaarde.”
Jake sug. “Was hulle wit, swart, bruin of groen?”
“Groen,” sê die kelner en stap weg.
Jake knik vir homself, dis soos hulle vir hom ook gelyk het, of hulle van die Subkontinent kom. Dis wat hom die idee gegee het, toe hy hulle by die Beemer opmerk, van gouduitvoere en die bling van Bollywood. Hy vermoed hulle is ook van meneer Heilbron se klante.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.