Anderkant die spieël. Melissa Scharneck
Читать онлайн книгу.
was nie seker of ek haar so lank alleen kon los nie.
“Ek het vir jou ’n paar lekker stukkies hoender gebring,” lok ek haar kombuis toe.
Toe ek die vleis in haar piering op die vloer neersit, besluit ek om haar te leer om toertjies te doen. Dit kan nie só moeilik wees nie.
“Sit, Dolly.” Dis hoe hulle altyd in die flieks begin.
Sy gaan sit.
“Staan,” beveel ek. Dalk was die sit net ’n gelukskoot. Maar sy staan.
“Rol om.” Nou begin ek hoop dat sy nié kan nie.
Maar sy kan.
Dolly behoort aan iemand. Iemand wat genoeg met haar gespeel het om vir haar truuks te leer.
Terwyl sy eet, bekyk ek haar van ’n kant af. Haar eienaar kan nie só vreeslik lief vir haar wees as iemand nog nie na haar begin soek het nie. Aan die ander kant, al soek die hele dorp na haar, sal ek seker nie daarvan weet nie.
Ek wil nie vir Dolly verloor nie. Buiten ’n moontlike
familie rotte, is sy die enigste ander warm asem in hierdie huis. Sy moet bly.
My selfoon het nog heelaand geen geluid gemaak nie, maar ek haal dit uit my handsak en kyk om seker te maak. Niks. Nie ’n boodskap, ’n missed call, ’n voice mail of eers ’n please call me nie. Niks.
Dalk het Kobus vergeet om vir Mark die boodskap te gee. Maar al het hy . . . sekerlik moes Mark al op eie stoom wóú bel? Of dalk het hy weer vergeet. Van my.
Dit laat my sommer weer huil dat ’n vierduim plas om my vorm.
Darem het ek nou vir Lenta hier op Voortrekkersrus. Iemand is beter as niemand, al kyk sy deur ’n verkyker hoe ek koek met my hande eet terwyl die snot spat. Dalk word sy nog vir my ’n Talia. Iemand saam met wie ek kan oud word op ’n stoep in Wapadslaan terwyl ons mans in die verte woeker om ons in ouvroudoeke te hou. Iemand wat help om my te laat vergeet van al die dinge wat ek uit ’n ander, beter huwelik onthou.
Die oggend net ná nege lui my selfoon uiteindelik. Maar dis nie Mark nie, dis sy walglike ma.
“Hallo, Maggie, dis Ma.”
Sy klink uitasem en die hel in. Sy klink altyd so.
“Hallo.” Ek vermy die ma-besigheid, dit maak my naar.
“Ek het nog nie ’n woord van jou gehoor vandat jy op Voortrekkersrus aangekom het nie.”
Met rede. “Jammer, ek is baie besig om die huis agtermekaar te kry.”
“Dis nie ’n verskoning nie, mens maak tyd vir jou familie. Ek hoop jy probeer darem hierdie keer harder om vriende te maak. Dis vir Mark baie moeilik as jy aanhoudend neul oor hoe eensaam jy is. Het jy al moeite gedoen om ’n paar kennisse te maak?”
“Net my buurvrou.” Om drama te spaar noem ek eerder nie vir arme Anna nie.
“Wat is haar naam?”
“Lenta.”
“Dis ’n vreemde naam. Maggie, sy’s nie ’n . . . ’n KLEURLING nie?”
Ek is seker ek het my al elke moontlike moordmetode met hierdie vrou verbeel. Dalk is Mark in die hospitaal omgeruil as baba.
“Nee, sy’s wit. Spierwit soos sneeu.”
“Moet jou nou nie weer opruk nie. Jy weet Ma wil net die beste vir jou hê,” sug sy.
My oprukkerige dae is lankal verby. Daar is geen salf te smeer aan Mark se ma nie. Haar antisosiale neigings is maar net een van die vele dinge waaraan ek gewoond moes raak.
“Moet Ma vir jou ’n teetjie koerier? Jy klink gedaan.”
Gedaan vir jou kak, ja.
“Nee, dankie. Ek is glad nie moeg nie. Ek voel eintlik wonderlik uitgerus.”
Spaar my tog die tuisgemaakte tee.
“Ek hoop nie jy sit heeldag en niks doen nie? Jy moet jouself besig hou in die huis, anders gaan jy begin sleg voel. Mark het lanklaas ’n mooi huis gehad en jy hét mos nou tyd op jou hande. Jy kan selfs begin om ’n bietjie naaldwerk te doen, en ek kan vir jou resepte stuur as jy wil konfyt kook en inlê?”
As ek nou lieg en vir haar sê ek het ’n huishulp gekry, sal sy dood neerval in haar blompatroon-hakskoentjies. Dan is één probleem darem opgelos.
Ek kies ander, minder noodlottige leuens.
“Ek het tyd vir niks meer as wat ek reeds doen nie. Ek het ’n groentetuin en ’n blomtuin begin en saans brei ek serpe vir die weeshuis, terwyl ek soggens kerspitwerk doen vir kussings in die gastekamers. Daar is nie meer plek vir ’n enkele bottel konfyt in die spens nie.”
Eers toe dit alles uit is, besef ek hoe waansinnig dit klink, maar die vet liegstorie hang skaars ’n oomblik tussen ons.
“Dis nou net wat ’n ou vrou so vroeg in die môre wil hoor,” antwoord sy. “Ek kan nie wag om te kom kyk wat jy alles gedoen het nie. Ek hoop om teen September ’n tydjie te kan maak om te kom kuier.”
My hart sak tot diep in my pantoffels. Op hierdie stadium sal ’n kuier van my skoonmense my in ’n wit baadjie met baie lang moue laat beland.
Boonop gaan ek nog moet begin tuinmaak en bottel voor September kom. Skaamte val soos ’n kleed om my skouers. Elke blom wat ek plant en elke bottel wat ek was sal ’n deel van my siel wees wat ek aan Heleen Greene oorhandig. Want plant sal ek plant en was sal ek was om haar stil te hou. Ek twyfel nie vir ’n oomblik dááraan nie.
September is darem nog ver.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.