Met ander woorde. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
ure, dae, soms maande se raaiwerk.
“Het jy al vantevore daardie pad gedraf?”
Sy knik sonder om na hom te kyk.
“Is jy redelik fiks op die oomblik?”
“Seker.”
“Wat swot jy?” Hy weet dis ’n lang kursus, maar op die oomblik kan hy nie onthou wat dit is nie.
“LLB.”
“Hoeveelste jaar?”
“Finale jaar.”
“Geniet jy jou kursus?”
Sy kyk net vir ’n oomblik na hom voor sy haar skouers optrek. “Ek het dit gekies.”
“Het die werk nie te veel geword nie? Is dit nie dalk waarom jy so moeg is nie?”
“Almal werk hard.”
“Hoe is jou verhouding met jou ouers?”
Weer is daar ’n ligte roering in haar skouers. “Ons het nie probleme nie.”
“Is jy in ’n verhouding betrokke?”
Sy skud haar kop.
“Het dit al vantevore gebeur dat jy so moeg geword het?”
Sy skud weer haar kop en vee ’n haarsliert uit haar oë.
“Die toetse het niks opgelewer nie, so dis baie moeilik om jou te behandel. Daar is op die oog af niks fisiek verkeerd nie en tog voel jy nie jouself nie.” Hy laat die woorde soos ’n vraag tussen hulle hang, maar sy reageer nie.
“As jy nou terugdink, dink jy die moegheid het geleidelik gekom of was jy die eerste keer daarvan bewus toe jy nou die dag gaan draf het?”
“Ek weet nie.” Haar hand stryk-stryk oor die wit-en-ligblou gestreepte duvet-oortreksel.
“Het daar dalk iets gebeur wat jou so moeg kon laat voel het?”
“Nee.”
“Jou vriende? Jy het nie dalk ’n uitval met iemand gehad nie? Probleme in ’n goeie vriendskap kan ’n mens nogal baie negatief beïnvloed.”
“Ek het met niemand ’n probleem nie.”
“Gebruik jy nie dalk medikasie wat jy vergeet het om vir Willem te noem nie?”
“Is dit ’n mooi manier om te vra of ek dwelms gebruik?” Vir ’n oomblik flits haar blik ergerlik oor sy gesig en hierdie keer kyk sy nie weg nie.
“Nee, ek sou nog daarby gekom het, maar terwyl jy dit nou opgehaal het, gebruik jy enige gewoontevormende middels?”
“Pynmedikasie kan ook gewoontevormend wees.”
“Gebruik jy chroniese pynmedikasie?”
“Nee.”
Ben voel of hy vir ’n breukdeel van ’n sekonde sy ewewig verloor het. Hy het nie antagonisme verwag nie. Hy is nie eens seker of dit die regte woord is nie, en dalk is dit ook glad nie teen hom gemik nie. Dit het hom net onkant betrap omdat die meeste pasiënte baie dankbaar is vir enige hulp teen die tyd dat hulle by hom uitkom.
“Gebruik jy alkohol?”
“Ja.”
“Elke dag of per geleentheid?”
“Ek het nog nooit die vraag verstaan nie.”
Toe Ben haar nie antwoord nie, maar net na haar bly kyk, trek sy haar skouers op. Haar stem is effens minder skerp toe sy weer praat. “Ek is seker jy ken die antwoorde op al hierdie vrae en ek is seker jy het ’n verslag of ’n lêer of iets gelees. Waarom moet ons weer deur dit alles gaan? Ek is nie ’n gewoontedrinker nie, alhoewel ek van ’n glas wyn of twee of soms drie op die regte tyd hou. Ek rook nie en ek gebruik nie ander vreemde middels nie. Ek het al ’n paar trekke aan ’n joint gevat en daarna opgegooi. As ek hoofpyn het, drink ek ’n Panado of iets, maar dis sover my verbintenis met narkotikums en pynstillers gaan. Wat wil jy nog weet?”
“Wat onthou jy van die nag teen die berg?”
“Niks. Ek kan onthou dat ek my drafskoene aangetrek het, en die volgende waarvan ek weer bewus geword het, was toe die polisie my onder die bos gekry het. Ek het dit ook vir Willem gesê.”
Ben maak sy mond oop om iets te sê, maar die deur agter hom gaan oop en hy draai om.
Twee meisies loer huiwerig om die kosyn. Die voorste een glimlag effens skamerig toe sy hom gewaar.
“Jammer, ons het nie geweet jy is hier nie.”
“Hallo, Helen, kom binne. Ek is eintlik klaar.” Hy staan op toe die twee meisies nader kom om te groet. Albei soen Kristina op die wang.
“Hi, hoe voel jy? Ons het vir jou eetgoed en tydskrifte gebring en Marcus stuur groete en hierdie blomme. Hy sal dalk later ’n draai kom maak.”
Kristina kyk vlugtig na die blomme, maar lewer nie kommentaar nie en die blonde meisie draai na Ben.
“Hallo, ek weet nie of jy my onthou nie, maar ons het al by Willem-hulle ontmoet. Ek is Cato.”
“Ek onthou. Hoe gaan dit?”
Sy kyk glimlaggend na Kristina. “Nie so goed soos met Kris wat heerlik hier kan lê en ontspan terwyl ons ander ons vrek moet werk nie.” Die kommer in haar oë weerspreek egter die vrolikheid in haar stem. Ben lewer nie kommentaar nie. Hy wonder of Willem al met hulle gepraat het.
“Ek sal vir Willem sê ek het kom inloer,” begin hy Kristina groet. “Ek hoop jy voel gou beter.” Die ander twee glimlag toe hy hulle ook groet.
“Ek het altyd gewonder wat ’n mens moet oorkom om hom langs jou bed te kry,” laat Cato met ’n sug hoor toe die deur toegaan.
“Sjuut, Cato, hy kan jou hoor.” Helen kyk deur toe.
“Ek is seker hy weet hy is hot. Mans soos hy maak my lus vir prokreasie.” Sy maak ’n klapgeluid met haar lippe. “Ek het mos nog altyd gesê ’n man se looks lê in sy oë, sy mond en sy hande, en hy het al drie. En ek was nog altyd ’n sucker vir ’n donker man, selfs al is die gesig al effens weathered.” Sy gaan sit op die bed langs Kristina en neem haar een hand.
“Ai, Kris, wat het met jou gebeur? Dit freak my heeltemal uit om jou so te sien.”
“Ek is dalk sommer net moeg en al die histerie is waarskynlik ’n groot mors van tyd en geld.”
“Is daar nie iets wat ons vir jou kan doen nie?”
Kristina skud stadig haar kop.
“Almal wil weet of hulle kan kom kuier, maar ek het gesê ek weet nie of jy lus is vir mense nie,” laat Helen hoor terwyl sy die lakens probeer regtrek.
“Ek is nie nou lus vir nog vrae en fronse nie. Daarvan kry ek genoeg.”
Twee verpleegsters kom die kamer binne en Cato en Helen staan op. Cato lig haar hand asof sy weet wat hulle wil sê.
“Ons is op pad, ons moes net gou haar blomme kom aflewer.”
In die gang kyk die twee vriendinne na mekaar en Cato ril liggies. “Shit, dis scary stuff hierdie. Hoe gebeur dit dat ’n mens oornag so moeg word dat jou hele persoonlikheid verander?”
Helen antwoord nie. Sy kou net haar onderlip.
Die son streep geel oor die houtvloer en oor die drie paar bene wat lank uitgestrek is. Op die koffietafel weerkaats dit rooi in die drie glase rooiwyn.
“Ons is bevoorreg dat jy ’n slag vir ons kom kuier. Ek het nie gedink ’n mens sal jou op ’n Saterdag in die dorp kry nie.”
“Ek het kom kyk of jy nie hierdie nikswerd man van jou wil los en by my kom bly nie. Ons sal baie meer pret hê.”
Lisa lag guitig en kyk na Willem wat oorkant haar sit-lê. “Sal jy my mis as