Met die oog op liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
man net agter ’n dun afskorting nakend gaan stort, laat haar bloeddruk sommer styg. Sy kan voorstel hoe hy lyk: lenige lyf met six-pack en borshare, breë skouers bokant lang, gespierde arms met biseps wat jy onder die vel kan sien beweeg, netjiese geronde agterstewe en lang bene met kuite wat van draf en oefening getuig. Aan sy intieme attribute mag sy nie dink nie, anders gloei sy netnou soos ’n kooltjie van kop tot tone.
Sy kan water oor daardie lyf hoor loop terwyl sy self onder die water staan. Sy is so onhandig dat die sjampoe uit haar hande glip. Twee keer laat sy die bottel val. Sy seep haar hele lyf en terwyl sy dit afspoel, dink sy dat hy langsaan dieselfde doen. Oor en onder, tussen die bene. Hou tog op, Naomi. Sy gaan behoorlik aan die kook. Hoor sy hom neurie? Ja, sowaar. Hy is een van daardie mense wat graag in die stort sing.
Sy lag saggies.
Terwyl sy haar droogvryf, hoor sy hom steeds. Vinnig trek sy klere oor ’n klam lyf aan, want sy hoor sy deur oopgaan. Sy gryp haar goed en maak die deur oop, net betyds om hom te sien verbyloop, sy donker hare nat. Sy ruik die soet geur van skoon lyf en hare, en steek vas met ’n hart wat dawer en ’n kop wat duisel.
Hy kyk oor sy skouer en lag. “Die storte is so klein, ’n mens kan nie ’n kat daarin rondswaai nie. Dis amper te klein vir my.”
“Nee …” Waar het haar asem heen gegaan?
Sy loop byna in Roelf vas.
“Ek sal maar stort waar julle nie reeds die vloer natgemors het nie,” sê hy stuurs. “Hoe kom dit dan dat jy en Tony saam stort? Het julle afgespreek?”
Sy gluur hom minagtend ag. “Ag, puh-lease. Word tog groot, Roelf. Hoe sou ons so iets afgespreek het? Dit het bloot toevallig gebeur.”
Liewe hemel, gaan sy nou heeltyd met Roelf se verspotte katterigheid opgeskeep sit? Is hy regtig nog jaloers op haar? Daar is mos lankal nie meer iets tussen hulle nie.
Naomi haas haar na haar kompartement. Sy het haar hare nie behoorlik drooggevryf nie. Die water drup uit die slierte en deurweek haar kraag.
Toe sy haar deur oopmaak, kyk Tony by syne uit. Sy verstar. Het hy Roelf se simpele aantygings gehoor?
“Ek hoop die gebrek aan ruimte pla jou nie te veel nie.”
“O, nee wat. Ek kan cope. Dankie.”
“Waaroor het Roelf gekla?”
“Ag, niks belangriks nie.”
Hy kyk skepties na haar. “Goed, as jy so sê.”
Hy maak sy deur weer toe. Sjoe, haar hele lyf gloei nou. Maar terselfdertyd is sy sommer die hel in vir Roelf.
4
Naomi word wakker en kyk by die venster uit. Sy voel uitgerus en honger. Dit is al helder dag en hulle is in Gauteng, wat vir haar maar redelik vaal lyk. Sy kan die myndorpe en mynhope en die aaneenlopende nywerheidsgebiede helder en duidelik sien. Dit is lelik en neerdrukkend vir iemand wat aan berge en vrugbare, wingerdoortrekte valleie gewoond is.
Sy trek vinnig aan, want daar is net genoeg tyd om ontbyt te gaan eet voordat hulle by die Johannesburgse stasie instoom.
Tony en Lily sit reeds en eet toe sy in die eetwa aankom. Sy ruik die heerlike geure van spek en eiers, gebraaide tamatie en uie. Sien daar is roosterbrood, twee soorte konfyt en heuning.
“Dit lyk lekker,” sê sy vir die kelner. “Ek sal dieselfde kry.”
“As ek vir jou goeie raad kan gee, eet genoeg by maaltye om jou kragte op te bou,” sê Tony. “Ons kan so besig raak dat daar nie tyd is vir tussenin peusel nie.”
“Ek is nie ’n peuselaar nie,” verseker sy hom. “Ek is gewoond aan lang ure. Dikwels vergeet ek om te eet, dan kom ek naderhand eers agter ek is honger.”
Hy sny sy spek en sit dit in sy mond, digte wimpers afgeslaan. Sy kyk hoe hy kou. Hoe hy een lekkie oor sy welgevormde lippe gee. O, daardie mond! Om te dink dat dít nou so sexy kan wees. Hoe netjies hanteer daardie skoon chirurghande nie die mes en vurk nie.
Die vorige aand het hy sulke klein skeppies van sy roomys geëet. Hy is nie ’n gulsige eter nie. Selfs die manier waarop hy sy mooi mond met die servet afvee, so versigtig en deeglik, is vir haar sexy. Hy gooi die servet nie sommer neer soos wat Roelf doen nie. Nee, hy vou dit netjies op en plaas dit mooi langs sy bord.
Alles omtrent hom staan haar aan en dwing bewondering af. Tot dusver. Hy kan tog nie volmaak wees nie. Een of ander tyd gaan sy geite ook geopenbaar word.
Sy het al amper klaar geëet teen die tyd dat Roelf tafel toe kom. “Het jy lekker geslaap?” vra sy ordentlikheidshalwe, al sien sy hy lyk dikmond.
“So-so. Dis maar moeilik vir ’n groot ou soos ek om gerieflik op ’n piepklein treinbedjie te slaap. En jy?”
“Soos ’n baba wat sy melkies inhet.”
Lily en Tony lag, maar Roelf nie. Hy kyk haar spottend aan. “Die kompartemente is nogal vir dwergies soos jy ontwerp.”
“Ek is allesbehalwe ’n dwergie,” protesteer sy ergerlik. “Vergelykenderwyse is ek nogal lank.”
“Maar veel kleiner as ek.” Hy wink die kelner nader en bestel ook die volle Engelse ontbyt. “Twee gebakte eiers, asseblief. Sunny side up en nie drooggebak nie.”
Naomi kan haar ergernis skaars wegsteek. Die kos is regtig uitstekend en al wat hy doen, is kla en eise stel.
“Ek dink die spyseniering is uitstekend,” sê sy aspris hard. “My ontbyt was baie lekker en presies soos ek dit wou gehad het.”
“Dankie,” sê Lily. “Ek dink ook dis besonder lekker. Ek kan tot dusver glad nie kla nie.” Sy kyk afkeurend na Roelf. “Ons het spyseniers met ’n uitstekende reputasie gekies en hulle lei mense op wat gesog is in die beroep.”
Eers tien minute voor die einde van die etensuur kom Monique eet. Sy is uitgerus en opgesmuk, haar oë taamlik swaar gegrimeer.
“Ek is reg vir enigiets. Bright-eyed and bushy-tailed.”
Tony se wenkbroue lig. “Jy is seker nie honger nie.”
“Haai nee, ek is honger genoeg om ’n bees te eet.”
“Jy het net …” Hy kyk op sy horlosie. “Nege minute om daardie bees te eet, dan ruim die mense op. Hulle wag nie vir laatkommers nie.”
Sy pruil. “Miskien moet julle ’n klok lui om ons te roep.”
“Miskien moet ons,” merk Lily op. “Lyk my dis vir party mense nodig.”
Monique roep die kelner, bestel roosterbrood en konfyt en “lekker swart koffie wat nie kitskoffie is nie”.
“Vertel ons meer omtrent die optometris wat ons in Johannesburg gaan oplaai,” sê Roelf. “Hy gaan tog nie probeer opereer nie, gaan hy?”
Irritasie vliet oor Tony se gesig. “Nee, natuurlik gaan hy nie opereer nie. Net ek en jy gaan. Ons oortree geen reëls op dié trein nie. Hy sluit by ons aan om minder ernstige oogbeserings en siektes soos gloukoom te behandel, en goed soos diabetiese retinopatie. Hy het ’n jaar gelede gespesialiseer en was ’n protégé van my broer, Ray, wat ook as optometris gekwalifiseer het. Hy het akademies uitgeblink en toe kry hy ’n pos by die universiteit.”
“Die Universiteit van Johannesburg?”
“Ja.”
“Wil jy weet hoe hy lyk en of hy aantreklik is of nie?” spot Monique, en skraap ’n dun lagie aarbeikonfyt oor haar roosterbrood. “Dalk hou die vroumense meer van hom as van jou.”
Weer sien Naomi vlietende irritasie op Tony se gesig.
“Mense, gedra julle tog professioneel,” sê hy. “Ons maatskappy stel bekwame mense aan. Mooi of minder mooi is nie belangrik nie.”
Monique kyk hom koketterig aan en vat ’n hap van haar roosterbrood. Kou-kou