Infanta. Deon Meyer
Читать онлайн книгу.
het nie. Was dit oor die drank?”
Griessel skuif effens orent. “Ek het haar geslaan toe ek gesuip was.”
“Hoe lank is jy al afhanklik?”
“Veertien fokken jaar.”
“Dan is dit goed dat jy ophou. Die lewer het sy beperkinge.”
“Ek weet nie of ek kan nie.”
“Ek het ook só gedink en ek is al vier en twintig jaar skoon.”
Griessel sit regop. “Jy was ’n alkie?”
Die dokter se oë knip-knip agter die dik lense. “Dis hoekom hulle my laat kom het vanoggend. Jy kan sê ek is ’n spesialis. Elf jaar lank gesuip soos ’n vis. My praktyk, my familie, my huis, my Mercedes-Benz onder my gat uit gedrink. Drie keer gesweer ek sal ophou, maar ek kon net nie my sit op die waterkar kry nie. Tot ek niks oorgehad het nie behalwe ernstige pankreatitis.”
“Het sy jou teruggevat?”
“Sy het,” sê die dokter en hy glimlag. “En toe maak ons nog twee kinders, net om die ding te vier. Probleem is, hulle lyk soos hulle pa.”
“Hoe het jy dit reggekry?”
“Seks het ’n belangrike rol gespeel.”
“Nee, ek bedoel …”
Die dokter vat aan Griessel se hand en hy lag met toe oë. “Ek weet wat jy bedoel.”
“O.” En dan glimlag Griessel vir die eerste keer.
“Een dag op ’n slag. En die AA. En die feit dat ek rock bottom geslaan het. Daar was nog nie medisyne om te help nie, net disulfiram, die goed wat jou laat opgooi as jy drink. Maar ek het uit die literatuur geweet dis gemors – as jy rêrig wil drink, vat jy net nie meer die pil nie.”
“Daar’s nou medisyne wat jou kan laat ophou drink?”
“Geen medisyne kan jou laat ophou drink nie. Net jý kan.”
Griessel knik met teleurstelling.
“Maar dit kan die onttrekking makliker maak.”
“Die DT’s wegvat.”
“Jy het nog nie delirium tremens ervaar nie, my vriend. Dit kom eers hier ná drie tot vyf dae nadat onttrekking begin het. Gister se dinge was die redelik normale konvulsies en, vermoed ek, hallusinasies van ’n strawwe drinker wat ophou. Het jy snaakse goed geruik?”
“Ja.”
“Snaakse goed gehoor?”
“Ja.” Met geesdrif.
“Akute onttrekking, maar nog nie DT’s nie en daarvoor moet jy dankbaar wees. DT’s is hel en ons het nog nie ’n manier uitgevind om dit te stop nie. As dit regtig rof raak, kry jy grand mal-epilepsie, miokardiale infarksie, beroerte, en enigeen van die drie kan jou doodmaak.”
“Jissis.”
“Wil jy regtig ophou, Griessel?”
“Ek wil.”
“Dan is vandag jou gelukkige dag.”
13
Sy is ’n bruin vrou met drie kinders en ’n man in die tronk. Sy is die ontvangsdame van Quay Delta se motorwerkswinkel in Paardeneiland en dit is nooit haar bedoeling om die hele ding op ’n dwaalspoor te plaas nie.
Die Argus kom teen 12:30 elke middag by haar aan, vier koerante wat na die wagkamer gaan sodat klante dit kan lees terwyl hul motors klaargemaak word. Dit is haar gewoonte om die nuusblad vinnig oop te slaan en na die hoofopskrifte te kyk. Maar vandag doen sy dit met groter doelgerigtheid, want sy het verwagtinge.
Sy kry die berig op die voorblad, net onder die vou van die koerant. Maar sy sien al aan die opskrif dat alles nie pluis is nie.
POLICE LINKED TO KILLING OF
ALLEGED CHILD RAPIST
Sy lees die berig vinnig en sy klik haar tong.
The SAPS may have been responsible for the vigilante-style murder of alleged child rapist Enver Davids last night.
A spokesperson for the Cape Human Rights Forum, Mr David Rosenthal, said his organisation had received “sensitive information from a very reliable source inside the Police Services” in this regard. The source indicated that the Serious and Violent Crimes Unit (SVC) was involved in the killing.
HIV positive Davids, who was freed on charges of murder and child rape three days ago after the SVC had misplaced DNA evidence pertinent to the case, was found stabbed to death in a Kraaifontein street early this morning.
Senior Superintendent Mat Joubert, head of the SVC, vigorously denied the allegation, calling the claim that two of his detectives tracked down Davids and killed him “malicious, spurious and devoid of all truth”. He admits that the unit was upset and frustrated after a judge sharply criticised their management of the case and then dismissed it …
Die vrou skud haar kop.
Sy sal iets moet doen. Want vanoggend, toe sy in die donker kombuis die bottel Vicks vir haar kind se bors gaan soek het, kon sy die bewegings deur die venster sien. Sy was ’n toeskouer van die verskriklike dans op die sypaadjie, en sy het Davids se gesig in die straatlig se dampkring herken. En een ding weet sy: Die man met die kort assegaai was nie ’n poliesman nie. Want sy ken die polisie, sy kan hulle op ’n myl uitken, al genoeg van hulle op haar drumpel gehad. Vanoggend weer, toe hulle kom vra het of sy iets gesien het en sy dit kopskuddend ontken het.
Sy soek na die telefoonnommer van die Argus op die voorblad en skakel dit. Dan vra sy vir die verslaggewer wie se naam by die berig staan.
“It wasn’t the police who killed Enver Davids,” sê sy, sonder om haarself te identifiseer.
“Who am I speaking to?”
“It does not matter.”
“And how do you know this, madam?”
Dit is ’n vraag wat sy verwag het. Maar sy gaan nie sê nie, want hulle sal haar kry, hulle sal haar kan opspoor as sy te veel inligting gee. “You can say I have first-hand knowledge.”
“Are you saying you were involved in this killing, madam?”
“All I want to say is that it wasn’t the police. Definitely not.”
“Are you a member of Pagad?”
“No, I’m not. It wasn’t a group. It was just one person.”
“Are you that person?”
“I am going to put down the phone now.”
“Wait, please. How can I believe you, madam? How do I know you’re not a crank?”
Sy dink vir ’n oomblik na. Dan sê sy: “It was a spear that killed him. An assegai. You can go and check that.”
En dan sit sy die telefoon neer.
Dit is hoe die Artemis-ding begin het.
* * *
Joubert en sy Engelse vrou kom kuier vir hom in die aand. En al wat hy kan sien, is hoe hulle aan mekaar vat, die groot senior superintendent en die rooikop vrou met die sagte oë. Vier jaar getroud en hulle vat nog aan mekaar soos ’n wittebroodspaartjie.
Joubert vertel hom van die aantygings, dat die Eenheid beskuldig word van Davids se dood. Margaret Joubert gee vir hom tydskrifte. Hulle praat oor alles behalwe sy probleempie en dan groet hulle en Joubert druk ’n groot hand op sy skouer en sê: “Vasbyt, Bennie.” As hulle weg is, wonder hy wanneer laas hy en Anna aan mekaar gevat het. Só.
Hy kan nie onthou nie.
Fok, wanneer laas het hulle seks gehad? Wanneer laas wóú hy? Soms, in die semi-dronkenskap van sy dag, sou iets hom prikkel om aan