Die vierde stem. François Bloemhof
Читать онлайн книгу.
gelyk.
Toe sy badkamer toe is, het sy verby sy kantoor geloop. Sy probeer onthou: die deur was toe, dink sy. Sy is seker dit was toe. Maar sy het ook nie rêrig opgelet nie.
By haar rekenaar skep sy ’n volgende dokument.
Net ’n ruk, toe is Joan terug. Sy leun oor na Annemi toe en fluister: “Ek het gehoor wat gebeur het.”
“Dit was ’n groot storie. Hoeveel van sy werk is . . . bederf?”
“Weet nie. Dis seker ’n groot gemors.”
“O.”
“Kan nie sê ek blameer jou nie.”
“Ekskuus?” sê Annemi.
“Moenie vir my wil vertel dit was nie jy nie. Dit sal net te toevallig wees!”
“Maar . . .”
“Toe nou maar, ek sal vir niemand sê nie.”
“Maar ek . . .”
“Jy sal maak dat ek vir jou respek kry,” knipoog Joan.
Annemi kyk weg, na haar rekenaarskerm. Sy kan nie onthou wat sy wou tik nie en moet in die lêer kyk om haar geheue te verfris.
Sy lig haar kop en sien een van die ander vroue na haar kyk.
Die vrou kyk weg.
Daar was ’n glimlag.
As sy haar kop draai, gaan sy sien daar is nog iemand wat haar dophou.
Nog ’n páár.
Sy gryp haar handsak en staan op. Daar is net een uitgang en sy kies koers daarheen. Sy moet buite kom, lug kry, al het sy so baie werk. Sy kyk nie terug nie, want sy wil nie dalk meneer Burger se gesig sien nie.
Sy is buite. Sy loop deur die stad se strate. Die plek op haar hand brand. Sy wil die pleister aftrek en dit krap totdat dit beter voel, maar bedwing haar.
Wat as meneer Burger haar inroep en ondervra? Hy moet óók dink dit was sy. Hoe harder sy probeer om onskuldig voor te kom, hoe meer skuldig sal sy lyk.
Sy is skielik daarvan bewus dat ’n man na haar kyk, maar sy vermy sy oë – netnou dink hy dalk sy stel in hom belang. Sy vat haar handsak stewiger vas en besef hoe opmerklik die pleister op haar hand is. Die man moet wonder watter stupid vroumens dit is wat haarself so gekrap het.
Nee, hy kan nie weet wat gebeur het nie.
Maar hy kan raai.
Toe Annemi verby hom is, kan sy voel hy kyk haar agterna en sy is verlig toe sy om die hoek ontsnap.
Sy wens sy was nie so bly oor wat met meneer Burger se papiere gebeur het nie, nou is dit amper net so goed sy hét dit gedoen. Dit herinner haar ook te veel aan ander kere toe iets slegs gebeur het met mense wat naar met haar was, en sy bly was daaroor. Sy sou graag wou gedink het sy het al ’n beter persoon geword.
Sy wou wegkom in dié strate, maar dis raserig en vuil. Sy besluit om terug te gaan werk toe.
* * *
Annemi sit by haar werkstasie. Sy kyk nie in die rigting van meneer Burger se kantoor nie, sy is te bang hy roep haar in.
Sy dink aanhoudend aan die man by wie sy op straat verby is.
Sy wonder hoekom.
Sy moet seker nou die jogurt eet, maar op ’n manier geniet sy die hongerpyne omdat dit haar laat voel sy het beheer oor iéts. As sy drie of vier kilogram kan verloor . . . Nee, meer. As mense haar dan opmerk, sal dit wees as gevolg van iets wat sy bereik het.
Elke keer as Joan ’n oproep kry, sê sy vir die persoon in ’n harde fluisterstem: “Ons het ’n saboteur op kantoor! Dit kan nou net interessanter raak hier!” En dan sagter: “Ek het hopelik later meer te sê.”
Annemi tik.
Háár telefoon lui vir die eerste keer.
“Goeiedag, Annemi Prinsloo wat praat, hoe kan –”
“Hartjie. Wanneer kry jy eendag ’n selfoon?”
Sy sal nooit een kry nie. Dit gee jou breinkanker, het sy iewers gelees.
“Hallo, Mammie. Ons is baie besig, kan ek Mammie dalk later . . .”
“Laat hulle jou hard werk? Bel my dan vanaand. Dis belangrik.”
So ’n kort gesprek, maar soveel jare se goeters is daarby ingeroer. Sy betrap haarself dat sy in trane is.
“Jy moenie nou staan en sleg voel nie,” sê Joan en gee ’n snesie aan. “Ek sou dit ook gedoen het. Ek dink ek sou daai koffie oor sy ou vet kop uitgesmyt het!”
“Dis . . . Ag.”
“Jy’s almal se held hier rond.”
Ag, jou dierbare ding. Jou aanstootlike skepsel. Ag, kak ek.
“Dan het julle geen idee van wat ’n held veronderstel is om te wees nie,” sê Annemi. “Of ’n heldin nie.”
Dis waarskynlik nie die woorde waarop Joan reageer nie, eerder die stemtoon. “Ek wou net help. Party mense wil mos nie gehelp word nie.”
Nietemin leun sy tien minute later weer oor: “Jy onthou ek het jou vertel van Penny se seun?”
Annemi hou op met tik. “Penny se seun?”
“Die een wat die sielkundige gaan sien het.”
“O, ja?”
“Dit gaan baie beter met hom.”
“O.” Duidelik word daar meer van ’n respons van haar verwag. “Ek is bly.”
“Ek dink jy gaan deur ’n moeilike tyd. Wag nou, wag nou, moenie praat nie. Ek het die man se naam vir jou.”
“Joan . . .”
“Manrich. Snaakse naam. Nou weet ek nie meer wat sy van is nie, ek het nie dit ook afgeskryf nie. Maar ek het die nommer, ek het dit verlede week al gekry. Hierso.”
Dankie of fok jou?
“Dankie, Joan. Ek weet jy bedoel dit goed.”
Sy skuif die lêers reg. Skuif dit wéér reg. Sy dink aan hoe sy later die werkstasie sal opruim en opruim tot lank nadat die ander hier weg is, voor sy geregverdig sal voel om die kantoor te verlaat.
“Annemi, dis geen sonde om . . . iemand te gaan sien nie. Daai tye is verby, jare en jare al. Almal doen dit en almal is bipolar en almal is op ’n pilletjie. Dit sê niks slegs van jou nie.”
“Dankie, Joan. As ek hoor van iemand wat berading nodig het, sal ek vir hom of haar die nommer gee. Nou moet ek aangaan met my werk.”
“Ek verstaan.” Joan begin weer tik, met ’n egalige ritme.
Toe die telefoon nog ’n maal lui, ruk Annemi se skouers. Dit sal weer haar ma wees. Die kermende klankie in die stem sal haar nog . . .
Maar dis ’n verkeerde nommer.
So ongemerk moontlik herlei sy haar foon na die skakelbord. Sy sien nie kans vir nog een gesprek nie.
Sy loer na die papiertjie met die nommer op.
Manrich.
Sy sal die man móét bel; vir hom, of iemand soos hy. Joan sê hy het Penny se seun gehelp. Dalk kan enigiemand gehelp word?
2
Al weet Manrich iewers in sy agterkop dis nie regtig so nie, is dit so al asof hierdie vertrek donkerder is as die vorige.
Hoekom het hy paniekerig geraak waar hy was? Hy is amper lus en draai terug, want wat loop hy nie dalk alles mis in die vertrek wat hy verlaat het nie?
Hier verby die deur wat UNDERWORLD sê, is daar egter ook mense: hy hoor ’n geskuifel