Van sorg na liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
oud word jou seun, mevrou?” glip dit uit voordat Mia die woorde kan keer.
Die ligblou oë kyk waaksaam na haar. “Ses-en-dertig, en hy het nog nie vir ons kleinkinders gegee nie, maar sy lewe is nie so ongekompliseerd soos my en sy pa s’n was nie.”
Mia voel effens ongemaklik. Sy het nie gedink sy ma sal hom in soveel besonderhede bespreek nie. Tog is dit interessant.
“Ek het hom gehad toe ek vyf-en-twintig was en die volgende jaar is ons dogter, Bienne, gebore. Jean was al vantevore getroud, maar hy is geskei voordat hulle kinders gehad het en sy vrou is terug Parys toe. Hulle het mekaar by die Sorbonne ontmoet. Hy het in Engeland en Parys gestudeer en hom as ouditeur bekwaam, maar deesdae doen hy beleggings en finansiële raadgewing. Hy het ’n groot maatskappy gestig.”
Sy huwelik het misluk en nou is hy seker ’n ryk pierewaaier met verskeie vroumense op sleeptou, dink Mia terwyl sy haar tee drink. Dan keer sy haar gedagtes. Sy veroordeel nou die man sonder dat sy hom werklik ken – iets wat sy nie gewoonlik doen nie. Hy is darem ’n suksesvolle sakeman ook.
“Ons werknemers bly in kothuise naby die groot huis,” sê Sarah. “Maar ek het gedink jy moet so naby moontlik aan my wees, want jy gaan heeltyd byderhand moet wees.”
“My kamer is lieflik, dankie.”
Sy knik en lyk broos. Sy wys Mia ’n toestel met ’n paar knoppies. “Met die rooie roep ek jou. Dit sal in jou kamer lui. Met die bloue roep ek die kombuispersoneel. Dis baie nuttig. My seun het dit vir my laat installeer ná my ongeluk.”
Terwyl Mia die geurige tee drink en die heerlike eetgoed verslind, hou sy die vrou dop. Verfynd is sy beslis. Sy lyk eintlik lig en breekbaar. Haar stem is goed gemoduleer en haar handbewegings is grasieus. Mia veronderstel dat sy ’n treffende skoonheid in haar jeug was. Dis geen wonder sy het so ’n uitsonderlike seun nie.
“Het mevrou op Jersey grootgeword?” vra sy.
“O, nee. Ek was ’n Cavendish en het in Engeland grootgeword. Ek het my man ontmoet toe hy Oxford toe gekom en ’n vriend hom na ’n naweek se huispartytjie by ons landgoed genooi het. Ons het dadelik op mekaar verlief geraak en is binne ’n jaar getroud. Sy pa was op daardie tydstip die balju van Jersey. Weet jy wat dit is?”
“Iets soos ’n eerste minister?”
“Ja. Wel, sy familie was vir myne aanvaarbaar, toe kon ons trou. Ek was nooit ’n dag spyt nie. Ek mis hom soveel. Hy het in Frankryk verongeluk toe hy daar op ’n sakebesoek was. Ai, die mans tog. Hou van vinnige motors. Gelukkig mag hulle hier op Jersey nie vinniger as veertig myl per uur ry nie, anders wil ek nie dink hoe Jean met sy Ferrari sou gejaag het nie.”
Sy lyk weer hartseer en Mia kry haar jammer.
“Jy is veel mooier as wat ek verwag het,” sê Sarah. “Waarom is jy nog nie getroud nie?”
Dit betrap Mia nogal onkant en sy is verleë. “Daar was iemand, maar ons paaie het geskei. Ons was nie getroud nie, maar verloof.”
Sarah kantel haar kop. “’n Liefdesteleurstelling?”
“Ja.”
“Is dit waarom jy wou wegkom van jou huis af?”
Mia is verbaas oor haar insig. Dit help seker nie sy probeer dit nou wegsteek nie. “Ja.”
“Ons dogter het ook ’n liefdesteleurstelling gehad. Dit was baie pynlik, vir haar en vir ons.” Sy sug en kyk weg. “Ja, baie pynlik. Hy was welgesteld en ons het gedink hy pas by haar, maar hy was die soort man wat nie getrou kon wees nie.”
Mia het nie geweet wat om te verwag nie, maar haar werkgewer maak nogal deernis in haar wakker. Duidelik het sy ook al heelwat verlies en pyn geken, al lyk sy so bevoorreg.
“Hoe is mevrou beseer?”
“Ek het vir my familie in Engeland gaan kuier en self die motor bestuur. Ek was nie meer gewoond om self te bestuur nie, toe maak ek ’n ongeluk.”
“Dis ’n nare ding om oor te kom.”
“Ja, dit is. Veral na my man se dood is ek so bang vir ongelukke. Toe maak ek sowaar self een. Maar ek praat nou te veel. Ek dink jy wil gaan uitpak en jouself verfris. Ons het ’n binnenshuise verhitte swembad waarin ek graag swem, maar ek sal moet wag dat die gips van my been en arm afkom voordat ek dit weer sal kan doen. Jy is welkom om enige tyd te swem, as jy wil.”
“Dankie, dit klink lekker.”
“En jy wil seker die personeel ontmoet. Doen dit gerus. Jy kan net afgaan na die kombuis en jou voorstel. Mettertyd sal jy hulle wel almal leer ken.” Sy kyk na ’n horlosie teen die muur. “Dis nou drie-uur. Gewoonlik slaap ek van twee-uur tot vier- of vyfuur in die middae, maar vandag het ek vir jou gewag. Help my asseblief net om op die bed te kom, dan kan jy gaan. Kom asseblief weer vyfuur na my toe.”
Sy druk die blou knoppie op die toestel. “Rosy kan die teegoed kom haal.”
Sarah bestuur haar rolstoel na die bed. Mia help haar uit en op die bed. Sy is maer en lig. Dankie tog, dink Mia. Sy sou gesukkel het om ’n swaar persoon op te tel, want sy is self skraal en nie gewoond om iemand fisiek te help nie.
“Dankie, mejuffrou De Villiers. Ek gaan nou ’n bietjie dut. Gaan maak jou tuis en leer die plek en mense ken.”
Mia loop uit met ’n goeie gevoel. Sy dink sy sal goed met dié aristokratiese vrou klaarkom.
Maar sy is nie so seker of sy so ’n goeie verhouding met die manjifieke seun sal hê nie. Nie met iemand wat na haar kyk asof sy iets is wat die kat ingedra het nie.
Toe sy by haar kamer kom, is die deur oop. Haar tas staan teen ’n muur en sy sien alles is uitgepak, in die klerekas opgehang en in die laaie opgevou. Wie het dit gedoen? Rosy? Dit voel soos ’n inbreuk op haar privaatheid, maar hulle doen dit seker so hier. Sy wonder of Jean de Lisle ’n valet het, soos die lord in Downton Abbey. Sy gaan kyk na die badkamer, wat luuks is, met ’n bad, stort, groot dubbelwasbak, ’n kas en die mooiste dik blou handdoeke en badmat. Die weelde verstom haar; sy is tog net die versorger. Maar aan die ander kant was dit mos die oorlede dogter se kamer.
Nogal creepy, maar tog waardeer sy dit.
’n Geluid van die bed af laat haar soontoe kyk en sy skrik. Daar lê die pragtigste – en grootste – gemmer-en-wit kat wat sy nog ooit gesien het.
“Hallo, wat doen jy hier?” vra sy hom. “Kom jy jou sommer tuis maak op die bed?”
Sy loop nader en streel oor sy sagte pels. Hy spin en kyk na haar met groot groen oë. “Ek is bly jy het kom kuier.” Sy is regtig dol oor katte. As Reghardt nie so allergies was vir hulle nie, het sy lankal een gekry. Nou is hy uit haar lewe uit, sy is in ’n ander land en kan haar na hartelus oor dié kat ontferm.
Sy stort en was haar hare. Dan trek sy ’n skoon wit bloes en denim aan en voel sommer heelwat beter. Gelukkig het sy gedurende die vlug geslaap. Die kat spring van die bed af en volg haar toe sy uitgaan, maar toe sy onder kom, loop hy stert omhoog by die deur uit na buite. Sy loop deur die groot vertrekke en vergaap haar van voor af aan alles. By die eetkamer se lang tafel kan minstens twaalf mense sit. Sy loop na waar sy stemme hoor en bereik die kombuis. Daar is ’n tafel waar vyf mense sit en tee drink. Hulle kyk op toe sy inkom. Sy herken die butler en Rosy, maar daar is ook ’n middeljarige vrou geklee in ’n donkerblou uniform en twee mans in wit uniforms.
“Hallo, ek is Mia de Villiers, mevrou De Lisle se versorger,” stel sy haar voor.
Die ouer man in wit, met swart hare en snor, staan eerste op. “Hallo, ek is Etienne Delmain, die sjef.” Hy beduie na die jonger man wat ook donker is maar skoongeskeer. “Dis my sous-sjef, Pierre Simone. Ons het ’n sterk vrou met gespierde arms verwag en kyk hoe lyk jy, soos ’n model.”
Hy grinnik en Mia bloos haar gesig warm. So ’n Franse vleier.
“Dis my vrou, Annie, die huishoudster,” sê Barnes.
“Ek