Die goudbaronne. Lerina Erasmus
Читать онлайн книгу.
ek het nie lus nie,” lieg hy vlot en glimlag vir haar. “Ek sal graag ’n glas koue water uit jou hande wou hê, Lilly, en daarna kan ek aan niks lekkerder dink as ’n yskoue stort nie!”
Sy kyk hom ongelowig aan en sien hy spot nie met haar nie. Die blyheid op haar ronde gesiggie laat hom besluit dat dit die opoffer van ’n koue bier werd was.
Hy hou sy arm na haar uit. “Sou u bereid wees om deur ’n sweterige man begelei te word?”
Lillian aanvaar die arm gretig en probeer uitasem vergoed. “Ons kan yskoue gemmerbier drink, of pons, miskien. Mamma se resep kom uit Skotland, dis heerlik en so gesond. O, meneer Mannheim, jy het wonderlik gespeel! Ek het geweet jy sou wen, maar ek het tog maar my duime die hele tyd vir jou vasgehou. Ek is so bly, so bly jy het gewen!”
Om Vickey is almal vol kwinkslae en die geluid van klappende sjampanjeproppe klink op. Die vonkelende vloeistof word argeloos in fyn kristalglasies gestort. Vickey lag vrolik en maak gevatte en soms riskante aanmerkings. Al wat man is, hang aan haar lippe. Dis wat sy wou hê, maar sy is siek van teleurstelling. Hy is nie hier nie, al die ander het haar gevolg, net Kurt Mannheim nie. Hoekom nie? Dit was juis om sy ontwil dat sy al die moeite gedoen het. Hoe durf hy haar so ignoreer? Om haar word daar feesgevier met haar pa se drank, sy motor het ’n straatkroeg geword, maar sy het nou belangstelling verloor. Sy probeer haar ongemerk van die groep onttrek, maar dis nie so maklik nie.
John Crawford se arm glip besitlik om haar. “En nou? Waar gaan jy heen, mooiste?”
Sy wurm haar behendig uit sy greep. “Niks met jou te doen nie, lelikste!” Sy versuiker die stekie met ’n glimlag en spreek dan die ander aan. “Geniet julle, julle kan klaarmaak wat hier is.” Sy beduie na die Green-Fiddian-huis. “Ek gaan met Lillian vrede maak.” ’n Koor van protes klink op, maar Vickey swaai om en hardloop vlug soos ’n bokkie na die hek en draf teen die geplaveide pad na bo.
Waar sou Lillian wees? Waar sy is, sal Kurt Mannheim ook wees … of sou hy huis toe gegaan het? Nee, sy het al twee ingange dopgehou en geen voertuig is daardeur nie, so hy moet nog daar wees. Naby die tennispaviljoen hoor sy stemme. Sy gaan staan. Haar hart klop vinniger en sy voel uitasem, amper benoud, nie van die hardloop nie, maar omdat sy Kurt se stem herken. Hy vertel Lillian iets, en haar verspotte giggellaggie is nou ook duidelik hoorbaar. Vickey trek diep asem in en klim dan vasbeslote teen die grashelling op.
Hulle sien haar nie voordat sy tussen die ingangspilare uitstap nie. Albei raak stil. Vickey voel ongewoon verbouereerd en steek vas. Wat moet sy sê? Seker dat sy jammer is, maar sy is eintlik nie. Tog, sy was seker op ’n manier onbeleef. Sy glimlag boetvaardig vir Lillian, maar dié staar haar met openlike nyd aan.
“Jy is nie meer welkom hier nie, juffrou Malloy,” sê sy kil.
Vir Kurt lyk Vickey skielik weer soos die klein dogtertjie van destyds, en net soos toe voel hy weer ’n oorweldigende begeerte om haar te beskerm.
“Ek het gekom om verskoning te vra, Lillian. Dit was onverantwoordelik. Ek het ’n skielike bevlieging gekry. Dit was simpel van my, ek weet, maar ek het dit nie sleg bedoel nie …” Sy weet nie eintlik wat om nog by te voeg nie.
Van onder klink die res van die partytjiegangers se stemme op, hulle moet op pad terug wees. Dit bied haar ’n uitweg. “Daar was geen … daar is nie kwaad gedoen nie,” stamel sy. “Ons het net ’n glasie of wat daar onder gedrink. Almal is nou aan die terugkom en –”
“Net soos jy, kan hulle ook nou maar oppak en ry!” snou Lillian haar bitsig toe.
Kurt, wat tot dusver in stilte geluister het, tree tussenbeide. “Dis darem straf, Lilly. Die ander manne gaan my kwalik neem omdat ek ’n selfsugtige vraat is!” Hy beduie na die oorlaaide tafels waarop die eetgoed uitgestal is. “Almal weet watter wondere uit julle kombuis kom, dit sal wreed wees om jou ander gaste daarvan te beroof. Jou ma sal ook teleurgesteld wees.”
“Wel …” Lillian huiwer onseker. Om Kurt Mannheim net vir haarself te hê was ’n bonus waarop sy glad nie kon reken nie. Maar weereens het Victoria Malloy – wat alreeds al die hubare mans betower het – gekom en haar idille bederf. Aan die ander kant wil sy darem nie kleinsielig voorkom nie, veral nie voor Kurt Mannheim nie.
“Nou goed dan,” brom sy stuurs, “ek aanvaar jou verskoning.”
Vickey beloon haar dadelik met ’n stralende glimlag wat ook vir Kurt insluit. “Dankie! Dis grootmoedig van jou. En ek is werklik verlig daaroor.”
Vickey kom nader en steek haar hand uit na Kurt. “Hallo! Hoe gaan dit, Kurt? Jy onthou my darem seker nog?”
Hy knik. “Natuurlik,” antwoord hy en staan op. Hy neem haar hand en skud dit formeel, asof hulle vreemdelinge is. “Aangename weersiens.” Hy los haar hand en draai na Lillian. “Ek sal in die pad moet val. Dankie, dit was ’n lekker dag.”
Lillian wil nog protesteer, maar die res van die partytjie swerm al om die tennispaviljoen. Die langste van die rooikoptweeling bars eerste te voorskyn tussen die twee pilare deur.
“Lill, my dier!” roep hy bulderend uit. “Jy is nie vir ou Bruce kwaad nie, is jy? Die man was net dors.” Hy grinnik vir Kurt. “Veral nadat hierdie lummel ons so van ons eer gestroop het.” Hy kry Lillian om die lyf beet en swaai haar in die rondte. “Maar nou is ek rasend honger.” Hy fluit van verbasing oor die oorlaaide tafels. “Jinne, kyk net wat het ons! Weereens ’n beroemde Green-Fiddian-fees!”
Lillian se beker loop oor, want skielik is sy die middelpunt van belangstelling. Haar partytjie is ’n reusesukses. Die oefening het gesorg vir ’n gesonde aptyt by almal, net soos die drankies uit die Malloy-kelders alle inhibisies laat verdwyn het. Alle geskille word skielik vergeet. Om die tafels drom die partytjiegangers soos ’n swerm sprinkane. Hulle is jonk en het nie ’n sorg ter wêreld nie. Die toekoms behoort immers aan hulle.
Kurt het gedink dat hy onopgemerk die tennispaviljoen verlaat het, maar hy het hom misgis. Toe hy sy hand uitsteek om die motordeur oop te maak, hoor hy haar ’n entjie agter hom.
“Wag, voor jy ry!” Hy draai om en sien Vickey aangehardloop kom, haar hare nou los en in wonderlike wanorde. “Ek … ek …” Sy is effens uitasem. “Ek wou net sê, ek sou jou graag … graag w-weer wou sien,” stamel sy.
Hy glimlag en haal sy skouers op. “Ja, wel, dis seker onvermydelik, die stad is maar klein, ons sal sekerlik weer ontmoet.”
“Dis nie wat ek bedoel het nie … ek bedoel … ek sou graag met jou wou praat. Ons was tog vriende, ek wil weet hoe dit gaan, wat jy doen, hoe dit met Heinrich gaan, waar hy is …”
“Op die oomblik nog in Londen …” Hy vertel haar vlugtig dat Heinrich hom tot die Kerk verbind het. “In sy laaste brief het hy geskryf dat hy volgende jaar na ’n orde in Parys gestuur sal word, daarna die Vatikaan.”
“Parys? Dis wonderlik! Dan sal ek hom daar sien wanneer ek teruggaan. Dis waar ek musiek studeer, aan die École Normale de Musique de Paris.” Sy glimlag stralend vir hom. “Nou moet jy ook net soontoe kom, dan is ons driemanskap weer heel!”
Kurt kyk haar op ’n vreemde manier aan, amper asof hy iets wil sê maar hom dan bedink. Hy maak die kar se deur oop en sit sy raketsak binne op die sitplek, sonder om van haar af weg te kyk. “Net jammer ons is nie meer kinders soos destyds nie,” sê hy stil.
“Maak dit saak? Verander dit ons vriendskap?” vra sy fronsend.
Hy haal sy skouers op. “Dit was lank terug, dinge is nie meer soos dit was nie.” Hy voel ellendig, want hy kan duidelik sien dat hy haar gekwets het. Dit was nie sy bedoeling nie, maar dis asof alles wat hy sê, verkeerd bly uitkom. “Ek moet gaan,” voeg hy stug by. “Dit was goed om jou weer te sien.”
Hy keer sy rug op haar en loop na die neus van die voertuig waar hy die slinger ’n paar aggressiewe draaie gee. Hy spring vinnig in en maak die rem los. Die motor brul toe hy die petrolpedaal trap. Vickey tree verslae terug en kyk hoe hy wegry.
* * *
“Ek