René Kreutz ma tylko piętnaście lat, ale w czwartek po szkole tańczy i pije alkohol w klubie na obrzeżach niewielkiego rumuńskiego miasteczka.

      Grają jej muzę. Call Me Maybe Carly Jepsen.

      Klubowi bramkarze nie wpuszczają zbyt wielu pełnoletnich facetów, dlatego René czuje się bezpieczna. Poza tym jest tu z koleżankami. Wszystkie chichoczą i piją słabe drinki.

      Tańczą w dużym kręgu. Co chwilę jedna z nich trafia do środka i daje popis – wygłupia się, wykonując baletowe pas albo piruety, dalekie od pop dance’u. Piosenka zachęca do tego, żeby zaszaleć i zamiatać włosami, więc René się temu poddaje. Muzyka tak dudni, że trudno rozmawiać albo zajmować się czymkolwiek innym.

      Hey, I just met you.

      René głośno wtóruje wokalistce. Wymachuje głową i szeroko się przy tym uśmiecha. Jej kasztanowe włosy fruwają wokół, smagając koleżanki po twarzy. Wszystkie się śmieją.

      Tymczasem w dalekich Chinach wspierany przez rząd haker, znany jako Bolin „Bo” Chou, który przez większość kariery zajmował się wykradaniem własności intelektualnej z amerykańskich firm, odszedł z pracy. Załatwił sobie robotę na zmywaku w dużym hotelu, a teraz pije tanie piwo w szanghajskim barze dla ekspatów. Barman krzywo na niego patrzy i Bo wie, że zaraz go wygonią, bo nie pasuje do prestiżowej europejskiej klienteli. Zdziwił się, że w ogóle został obsłużony.

      Krótki czas, jaki mu pozostał, wykorzystuje na monitorowanie komputerów wszystkich biznesmenów, którzy podłączyli się do niezabezpieczonego barowego wi-fi.

      Rozważa różne możliwości.

      And this is crazy.

      W Rumunii René, która nie zna żadnego Chińczyka, podskakuje i kręci się