Zawijam ręcznik wokół ciała i wyjmuję z szafy starą koszulkę Mötley Crüe, którą zakładam do spania. Zaraz potem sięgam po pudełko z nocnego stolika.

      Fizycznie czuję cały ciężar dzisiejszego wieczoru, ale psychicznie staję się już bierna; znieczulona na ból, nieczuła na upokorzenie. Chcę być pewna, że wciąż tutaj jestem, sprawdzić czy jeszcze żyję. Przynajmniej nad tym mam kontrolę. Głębokość cięcia, jego długość, ilość wylanej krwi – to moja decyzja, należy do mnie, i tylko do mnie. Tutaj, zamknięta na klucz, pokonuję martwą ciszę, która jest moim życiem. Cięcie przynosi spokój, pozwala na psychiczne odprężenie. Każdego dnia mentalnie zakopuję żywcem własną świadomość, żeby tylko nie czuć, żeby świat wokół w końcu zniknął. Oto moje wytchnienie.

      Szkarłatny płyn wycieka z rany, kiedy przecinam ciało żyletką. Skóra nieprzyjemnie piecze, jednak znajome doświadczenie przynosi mi ulgę i spokój. Zaciskam powieki i wypuszczam oddech, ignorując szczypanie. W takich momentach, cierpienie jest przyjemnością. Tnę głębiej, chcąc doznać o wiele więcej. Tylko w ten sposób mogę cokolwiek poczuć.

      Odkładam żyletkę do pudełka i dezynfekuję ranę, krzywiąc się na każde dotknięcie nasączonego alkoholem wacika. Mimo tego, dociskam go jeszcze mocniej. Kiedy kończę, powoli, w skupieniu owijam brzuch bandażem, by ukryć kolejną ranę.

      Potem wyjmuję dziennik i oddaję się drugiej czynności, która do pewnego stopnia pomaga mi odnaleźć spokój – piszę.

      Po zamknięciu dziennika, szukam w telefonie numeru Harrisona. Usuwam go, a wszelkie wspomnienia naszych weekendowych spotkań wrzucam do szufladki razem z resztą chłopców, którzy wykorzystali mnie i odeszli.

      Telefon wibruje; dostaję wiadomość z nieznanego numeru, a w środku ani słowa, jedynie prosty link. Wchodzę na stronę YouTube’a i od razu wiem, co za chwilę zobaczę. Nie wystarczyło im samo nagrywanie, musieli wrzucić je do Internetu. Na ekranie dziewczyny kopią i biją zapłakaną ofiarę, a ja przeżywam całe zdarzenie od nowa. Twarze Elizabeth i Hailey pozostają poza kadrem, ale moją widać doskonale. Gdy wrzaski w głośniku milkną, sprawdzam czy są tam jakieś komentarze. Z rozpaczą czytam jeden po drugim. Oto i ona – gorąca nienawiść całej szkoły. Każdy komentarz to kolejny złośliwy epitet, a mi nie pozostaje nic innego, jak je przyjmować.

      Wyłączając YouTube’a, ponownie przechodzę w stan otępienia. Tu jestem bezpieczna, ich jad nie sięga tak daleko. Powinnam chyba płakać, rzucać przedmiotami, wrzeszczeć, albo coś zniszczyć, ale nie ruszam się z miejsca i tylko moje myśli przebiegają prędko po ścieżkach zmaltretowanego umysłu.

      Nigdy nie przestaną.

      Takie już mam życie.

      Wkładam do uszu słuchawki iPoda i wyszukuję playlistę z Amy Lee. Muzyka działa na mnie terapeutycznie, jej słodkie dźwięki koją moje zszargane nerwy. Od dawna nie potrafię zasypiać w ciszy, bo wszystkie stłumione w dzień myśli przed zaśnięciem krzyczą głośniej. Wsłuchana w „Sweet Sacrifice”, zapisuję w dzienniku jeszcze kilka wersów.