„Nie uważaj postu za coś złego”.
Tak w V wieku zachęcał wiernych do przełamywania uprzedzeń względem postu
Pseudo-Euzebiusz z Aleksandrii. Również wielu innych wczesnochrześcijańskich pisarzy, greckich i łacińskich, poświęciło tej praktyce duchowej wiele mów i tekstów. Nie znajdziemy w nich wielu technicznych szczegółów, jak pościć, ponieważ dla autorów większe znaczenie miała moralno-duchowa postawa poszczącego względem samego ćwiczenia. I tak zdaniem Tertuliana, w Starym Testamencie posty były nakazane przez Boga, tymczasem w Nowym Testamencie miały być podejmowane dobrowolnie: „Gdy chodzi o przyszłość, należy – zgodnie z Nową Nauką – pościć według woli, a nie z rozkazu, stosownie do okoliczności potrzeb każdego z osobna”.
W książce zebrano zbiór tekstów 9 ojców Kościoła: św. Augustyna, św. Bazylego Wielkiego, Tertuliana, św. Asteriusza z Amazji, Marka Eremitę, Św. Piotra Chryzologa, Pseudo-Euzebiusza z Aleksandrii, Pseudo-Jana Chryzostoma i Afrahata. Przekłady siedmiu z nich zostały przetłumaczone na język polski po raz pierwszy i zostały opatrzone komentarzami historycznym i teologicznym.
Znaczenie słowa „stacja”
Powszechnie używane przez starożytnych chrześcijan słowo „stacja” oznaczało praktykę modlitwy i postu w każdą środę i piątek do godziny trzeciej po południu. Wyrażała szczególną służbę Bogu w łączności z Chrystusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym, obecnym w Eucharystii. Słowo „stacja” nie zniknęło z języka współczesnych chrześcijan i znamy je do dziś jako „stacja” drogi krzyżowej.
W ostatnim rozdziale znajdziemy praktyczny, duchowy program, oparty na duchowości ojców Kościoła. Plan czternastu „stacji” postu na drodze krzyża, ma na celu pomoc w wytrwaniu w podjętych postanowieniach. Do każdego dnia rozważań został przypisany fragment Pisma Świętego, odpowiednio dobrany na czas wyrzeczeń. Można go wykorzystać jako inspirację i punkt wyjścia w osobistym programie codziennej modlitwy i refleksji, oraz podczas dłuższego postu lub rekolekcji połączonych z tematyką i praktyką postną.
