Bir sevgi tarixçəsi. Erik Siqal
Читать онлайн книгу.
bunlar necə oynayırlar.
Boylana-boylana Cennini axtarırdım. Bəlkə, gedib? Görəsən, belə soyuqda və qaranlıqda Redkliffə qədər uzun yolu tək necə keçib?
Azarkeşlərdən üç-dörd addım aralanıb gözlərimi qaranlığa zillədim.
– Cenni?
Qəflətən kollardan birinin dalından üzünü şərflə sarımış, yalnız gözləri görünən qız çıxdı.
– Ey, Preppi, burda cəhənnəm soyuğu var.
Onu görməyə necə də şad idim!
– Cenni!
Elə sevinmişdim ki, özümü saxlaya bilməyib yavaşca onun alnından öpdüm.
– Mən sənə icazə verdim?
– Nəyə?
– Məni öpməyə icazə verdim?
– Bağışla. Sevincdən ağlım başımdan çıxdı.
– Mənimsə ağlım üstümdədir.
Azarkeşlər dağılmışdı, biz tək qalmışdıq. Ətraf zülmət, hava çox soyuq idi. Mən onu yenə öpdüm. Amma bu dəfə alnını nişan almadım və öpüş yüngül olmadı. Ah, o uzun və gözəl saniyələr! Nəhayət, mən aralandım, Cenni isə paltomun qolunu buraxmadı.
– Bu heç xoşuma gəlmir.
– Nəyi deyirsən, Cenni?
– Səninlə öpüşməyin xoşuma gəlməyini.
Geriyə piyada qayıtdıq (mənim maşınım vardı, amma Cenni gəzmək istədiyini dedi). Bütün yolu o, paltomun qolundan yapışmışdı. Mənim yox, paltomun qolundan. Niyə, özüm də bilmirəm. Biz «Briqqs Holl»un kandarında sağollaşanda onu qəsdən öpmədim.
– Qulaq as, Cenni, ola bilsin, bir neçə ay sənə zəng etmədim.
O, bir müddət dinmədi. Nəhayət, soruşdu:
– Niyə ki?
– Ola da bilsin, otağıma çatan kimi birinci sənə zəng etdim.
Bunu deyən kimi dönüb uzaqlaşdım.
– Əclaf! – arxadan Cenninin səsini eşitdim.
Ayaq saxladım və sonuncu «zərbə»ni vurdum:
– Görürsən, Cenni, başqalarını ələ salmağı xoşlayırsan, özün isə eyni şeyə dözmürsən.
Bu dəqiqə Cenninin sifətinin ifadəsini görməkdən ötrü ürəyim gedirdi, amma geri dönmək olmazdı, tətbiq etdiyim strategiya buna qadağa qoyurdu.
Evə qayıdanda otaq yoldaşım Rey Strattonu iki nəfər futbolçu dostu ilə poker oynayan gördüm.
– Hello, begemotlar.
Onlar müvafiq surətdə xortuldayaraq salamımı aldılar.
– Bu gecə işlərin necədir, Olli? – Rey maraqlandı.
– Bir ötürmə, bir qol, – Dartmutla oyunumuzu nəzərdə tutub cavab verdim.
– Kimin qapısına, Kavillerinin?
– Sənə qalmayıb, – acıqlandım.
– O kimdir, – deyə begemotlardan biri soruşdu.
– Cenni Kavilleri, – Rey izahat verdi, – əyiş-üyüş bir musiqiçi qız var.
– Mən beləsini tanıyıram, – ikinci vəhşi də söhbətə qoşuldu. – O ki ölüvayın biridir.
Bu kobud və səfeh əbləhlərə baş qoşmadan telefonu götürüb yataq otağıma keçdim.
– Özü də «Bax cəmiyyəti»ndə piano çalır, – Stratton dilini dinc qoymurdu.
– Bəs Barrettin cəmiyyətində o nə çalır?
– Belə tezliklə çalmaz, hələ, yəqin, notları öyrənir, bir az da naz-qoz edir.
Qonşu otağı xortultu, ulaşma, kişnəmə səsləri doldurdu. Heyvanxanada bayram idi, vəhşilər gülüşürdülər.
– Centlmenlər, – şənliyi qapalı elan etdim, – yumun ağzınızı.
Qeyri-insani səsləri eşitməmək üçün qapını bağladım, ayaqqabılarımı soyunub arxası üstə çarpayıya uzandım və Cenninin nömrəsini yığdım.
Biz pıçıltı ilə danışırdıq.
– Ey, Cen…
– Nədi?
– Cen, əgər desəm ki…
Tərəddüd edirdim. O isə gözləyirdi.
– …əgər desəm ki, məncə,.. sənə vurulmuşam, nə cavab verərdin?
Pauza çox uzun çəkdi.
– Cavab verərdim ki,.. – Cenninin səsi lap yumşalmışdı, – deyərdim ki, tamam gicləmisən.
O, dəstəyi atdı.
Düzünü deyim: nə dilxor oldum, nə də təəccübləndim.
3
Kornell14 komandası ilə oyunda zədə aldım.
Əslində, günah özümdə idi. Qızışıb böyük səhvə yol verdim, onların mərkəz hücumçusunu «lənətə gəlmiş kanuk»15 adlandırdım. Unutdum ki, Kornell komandasının dörd oyunçusu kanadalıdır, hamısı da vətənpərvər olmaqla yanaşı, yekəpər şeylərdir və qulaqları çox iti eşidir. Məni yaxşıca əzişdirməkləri bir yana, hələ cəzalandırıldım da! Özü də adi qaydada yox – dava saldığım üçün beş dəqiqəliyə meydançadan çıxarıldım. Görəydiniz, hakimin qərarı radio ilə elan olunanda Kornell azarkeşləri necə toy-bayram edirdilər. Tribunalarda bizim azarkeşlər çox deyildilər. «Sarmaşıq Liqası»nın çempionu titulunu kimin qazanacağı bu oyunun nəticəsindən asılı idi. Amma durub Harvarddan cəhənnəmin bu başına, Nyu-York ştatının İtaka şəhərinə gəlmək adamdan vaxt, pul və həvəs istəyirdi.
Beş dəqiqə! Mən cərimə skamyasına əyləşəndə məşqçimiz çarəsizlikdən saçlarını yolurdu. Ceki Felt bir göz qırpımında özünü yetirib üstümə atıldı. Yalnız indi başa düşdüm ki, üzümün sağ tərəfində salamat yer qalmayıb.
– Aman Allah, – deyə məşqçim qanı saxlamaq üçün sifətimdəki çapıqlara xüsusi qələmlə məlhəm sürtə-sürtə zarıyırdı. – Aman, Olli!
Mən sakitcə oturub gözlərimi döşəməyə zilləmişdim. Başımı qaldırıb buz meydançasına baxmağa utanırdım. Orada isə ən pis gümanlarım özünü doğruldurdu. Çox keçmədən kornellilər hesabı bərabərləşdirdilər. «Qırmızılar»ın azarkeşləri sevincdən bağırır, boğazlarını cırırdılar. Böyük ehtimalla demək olardı ki, ruhlanmış kornellilər işi axıra çatdıracaq, bu oyunu udacaqlar, «Sarmaşıq Liqası»nın çempionu titulunu əlimizdən alacaqlar. Görüm onları lənətə gəlsinlər, mənim cərimə vaxtımın hələ heç yarısı da keçməmişdi!
Qarşı tribunada sükut içində bir topa qəmgin Harvard azarkeşi əyləşmişdi. Rəqib komandanın azarkeşləri kimi onlar da artıq məni yaddan çıxarmışdılar. Yalnız bir tamaşaçı gözlərini cərimə skamyasından çəkmirdi. Bəli, o, burada idi.
«Konfrans vaxtında qurtarsa,