Bir dəfə günün günortaçağı cəngəllikdə tufan qopdu. Əvvəl hava tutuldu, hər yana qəribə sakitlik çökdü. Sonra uzaqdan iniltiyəbənzər zəif səs eşidildi. Səs yaxınlaşdıqca güclənir, uğultuya çevrilirdi. Qəflətən güclü külək qalxdı, göydə şimşəklər oynamağa başladı, yağış yağdı. Külək nəhəng ağacların qol-budaqlarını əyir, sındırır, hər ildırım çaxanda isə heyvanlar qorxudan bir-birinə qısılırdılar. Amma meymunlar üşümürdülər. Leysan yağışın altında təpədən-dırnağa islanmış Tarzan isə soyuqdan tir-tir əsirdi. O, indi başa düşdü ki, kitabda gördüyü oğlanların geydikləri paltar, əslində, nə üçün imiş. Saborun dərisi əynində olsaydı, Tarzan, əlbəttə, soyuğu bu qədər hiss etməzdi.

      Şiri kəməndlə tutmaq elə də asan məsələ deyildi. Liflərdən və otlardan təzə, daha möhkəm kəndir toxumaq Tarzanın xeyli vaxtını apardı. Kəmənd hazır olanda onu qoluna dolayıb gölə aparan cığırın üstündə bir ağaca çıxdı. Yarpaqların arasında gizlənib pusqu qurdu. Saborun əvvəl-axır bu cığırla su içməyə gedəcəyini bilirdi.

      Nəhayət, şir cığırda göründü. Onun möhtəşəm görünüşü var idi. Sabor yeridikcə çiyin və bel əzələləri parıltılı dərisinin altında oynayırdı. Tarzan nəfəsini dərmədən onun ağacın altından keçəcəyi anı gözləyirdi, kəməndini də əlində hazır tutmuşdu. Məğrur şir yaxşı bələd olduğu bu cığırda özü üçün heç bir təhlükə hiss etmirdi. Odur ki ağacın budaqları arasında tərpəniş duyanda tənbəl-bənbəl ayaq saxlayıb başını yuxarı qaldırdı. Elə həmin an ilgək şirin boynuna keçdi. Sabor yana sıçrayıb dartındı. Kəndir boğazını sıxdı. Tarzan onun bir ucunu əvvəlcədən bərk-bərk ağacın gövdəsinə bağlamışdı.