Vittuladan məşhur musiqi. Микаель Ниеми
Читать онлайн книгу.
olan bir zorba məktəb həyətində motosiklet sürdüyü üçün ona şillə vurub körpə kimi ağladır.
Bütün bunları bildiyimə baxmayaraq, anbara yaxınlaşmaq üçün risk etdim. Daha əvvəl bu anbarda olmamışam, amma eşitmişəm ki, cəsarət edənlər var. Əsəblərim gərginləşib ətrafa baxırdım. Sanki heç kim yox idi. Əlimlə dizlərimin üstünə çökdüm və taxtaları bir az araladım, sonra başımı qaranlığa doğru sürüşdüm.
Gün işığından sonra hər şey qara idi. Qaranlıqda bəbəklərim genişlənirdi. Sadəcə uzun müddət orada dayandım. Sonra yavaş-yavaş içəridəki əşyaları seçə bildim. Köhnə kitab şkafları, qırıq stollar, üst-üstə yığılmış lövhələr və kərpiclər, qapaqsız çatlamış tualet, köhnə tıxaclar və kabel qutuları. Heç nə ilə toqquşmamaq üçün ehtiyatlı olaraq ətrafda gəzməyə başladım. Damdan sızan qurudulmuş zibil, yonqar, ərimiş asfaltın iyi ətrafa yayılırdı. Mən bu kor zülmətdə irəli üzdüm. İçəridə o tünd zeytun yaşılı var idi ki, onu ancaq ladin meşəsinin dərinliyində görmək olardı. Yatan heç kəsi oyatmamağa çalışırmış kimi yavaş-yavaş hərəkət edirdim. Səssiz nəfəs alarkən burnuma girən tozdan asqıracaqmış kimi hiss etdim. Yelkənli ayaqqabılarım beton döşəməyə basanda pişik pəncələri kimi sakit idi.
Halqa! Qarşımda nəhəng bir şey göründü. Dərhal geri çəkildim, qara məxluq. Bədənim sıxıldı.
Xoşbəxtlikdən bu, təmizlikçi deyil, köhnə qalibdir. Metalla örtülmüş ağır və yüksək istilik qazanı. O, nəhəng çuqun qapıları olan kök qadına bənzəyirdi. Qapıların ən böyüyünü açıb soyuq, zifiri qara boşluğa baxdım. Sonra sakitcə zəng etdim. İçimdə səsim əks-səda verdi. Boş idi. Yalnız xatirələri qalan alovlu odlardan dəmir qız.
Diqqətlə başımı içəri saldım. Əlimlə ətrafı hiss etdim və daxili divarlara pas parçaları düşməyə başladığını hiss etdim, bəlkə də his idi. Mən metalın, oksidin və köhnə yanğınların iyini alırdım. Cəsarətimi toplamaq üçün bir az vaxt sərf etdim. Sonra onun dar qapısından içəri keçdim.
Mən qazanın içində idim. Onun yumru qarnında döl kimi büküldüm. Ayağa qalxmağa çalışdım, amma başım təpəyə dəydi. Qapını səssizcə bağladım, indi qaralmışdı.
Mən içəridə qapalı qaldım. Qazan mənə hamilə idi, bətninin gülləkeçirməz dəmir divarları ilə məni qoruyurdu. Mən onun içində idim, onun övladı idim. Təxribatçı, həm də qorxunc. Güvən qəribə bir utanc hissi ilə qarışdı. Mən qadağan olunmuş bir iş görürdüm. Mən kiməsə, bəlkə də anama xəyanət edirdim. Gözlərimi yumdum, qıvrıldım, dizlərimi çənəmə qədər çəkdim. İçəridə çox soyuq idi, amma mən isti və canlı idim; kiçik bir parlaq köz. Mənə pıçıldadığını eşidirdim. Sevgi və məhəbbət pıçıltıları, dar bir borudan süzülür.
Sonra şaqqıltılar eşitdim. Bu anbara girən gözətçinin səsi idi. Qəzəbləndi və and içdi ki, anbara girən alçaqları eşşək sudan çıxana qədər döyəcək. Nəfəsimi tutdum və onun ora-bura cingildəməsinə, hər şeyi qarışdırmasına, zibil yığınlarını itələməsinə və təpikləməsinə qulaq asdım. O, anbarın ətrafında gəzir, daim hədələyirdi: Şübhəsiz ki, Qızlar Məktəbindən kimsə məni görüb və qapıçıya casusluq etmişdi. Qapıçının ağzından həm isveç, həm də fin dilində lənətlər və ölümlə hədələr tökülürdü.
O, düz qazanın yanında dayanıb titrəyiş götürmüş kimi havanı iyləyirdi. Qazana söykənib dəmir boşqabda sürtünmə səsi eşitdim. İndi aramızda olan tək şey dörd santimetr qalınlığında dəmir idi.
Saniyələr keçdi. Başqa bir sürtüşmə və uzaq ayaq səsləri. Kabinənin qapısı döyüldü, amma mən olduğum yerdə qaldım. Bir neçə dəqiqə hərəkətsiz qaldım. Sonra birdən o taxta ayaqqabıların səsini eşitdim və o, getdiyini iddia edərək, üstündə olduğu ov heyvanını ortaya çıxarmaq üçün aldatdı. Amma nəhayət ki, imtina etdi. Bu dəfə həqiqətən havaya qalxdı. Çöldəki çınqılların üzərində geri çəkilən ayaq səslərini eşitdim.
Nəhayət ki, hərəkət edə bildim, oynaqlarım ağrıyırdı. Qapını itələdim amma açılmadı. Bütün gücümlə yüklədim. Heç tərpənmədi. Soyuq tərləməyə başladım. Qorxum panikaya çevrildi. Qapıçı yəqin ki, təsadüfən qapının boltasını yerindən tərpətdi. İlişib qalmışdım.
İlkin şok məni aşdıqdan sonra qışqırmağa başladım. Mənim səsim içəridə əks-səda verirdi. Qulaqlarımı barmaqlarımla tıxadım və dəfələrlə ucadan qışqırdım.
Amma heç kim gəlmədi.
Səsim boğuq və yorğun idi, yorğun halda yıxıldım. Öləcəkdim? Bu tabutda yanıb çürüyəcəkdimmi?
İlk günüm pis keçdi. Bütün əzələlərim ağrıyırdı, ayaqlarım sıxılırdı. Əyilmiş oturduğum üçün belim bərk idi. Susuzluqdan az qala dəli olurdum. Bədənimdən çıxan rütubət qazanın hisli, soyuq səthində mayeləşir, üstümə damlayırdı. Bu damcıları yalamağa çalışdım. Onun metal dadı var idi və məni daha da susuzlaşdırdı.
İkinci gün yorğunluq hissi məni bürüdü. Saatlarla yuxuya getdim. Özümü azad hiss etdiyim bir boşluğa yuvarlandım. Zaman anlayışım itirildi. Mən dinc bir unutqanlığa girib-çıxırdım. Ölmək üzrə olduğumu başa düşdüm.
Özümə qayıdanda anladım ki, çox uzun müddət keçib. Ventilyatordan süzülən yaşılımtıl günəş işığı indi daha solğun idi. Günlər getdikcə qısalırdı. Gecələr daha çox soyuqlaşırdı və tezliklə şaxtalı olacaqdı. Kiçik titrəmələrlə bədən istiliyimi saxlamağa çalışırdım.
Qışın necə keçdiyini heç xatırlamıram. Vaxtımın çoxunu yatmaqla keçirirdim. Baharın isti günləri nəhayət geri qayıdanda anladım ki, böyümüşəm. Paltarım indi dar idi və bu məni narahat edirdi. Bacardığım qədər yelləyərək onları çıxara bildim və çılpaq gözləməyə davam etdim.
Bədənim yavaş-yavaş bütün qazanı örtdü. Yəqin ki, bir neçə il keçib. Bədənimdən yayılan rütubətdən dəmir paslanmış, dağınıq saçlarımdan lopa-pas parçaları burulurdu. İndi mən nə yuxarı, nə də aşağı hərəkət edə bilirdim, sadəcə ördək kimi o yan-bu yana səndələyirdim. İndi qazanın qapağı açılsa belə çölə çıxa bilmirdim.
Vəziyyətim getdikcə dözülməz hala gəldi. Mən heç vaxt hərəkət edə bilməmişəm. Başım dizlərimin arasında qalmışdı. Çiyinlərimin genişlənməsinə yer qalmamışdı.
Həftələrlə bunun sonum olduğunu düşündüm.
Bədənim indi bütün qazanın boşluğunu tuturdu. Düzgün nəfəs almağa belə yer yox idi, mən ancaq nəfəs ala bilirdim. Buna baxmayaraq böyüməyə davam etdim.
Sonra bir axşam qeyri-müəyyən çatlama səsi gəldi. Sanki cib güzgüsü çatlayır. Qısa bir sükut, sonra yavaş-yavaş arxamda yüksələn xırıltılar. Mən geriyə uzandıqca divar büküldü, bulaq kimi uzandı və arxada toz buludunu qoyub dağıldı. Mən indi çıxdım.
Yeni doğulmuş körpə kimi zibillərin arasından sürünərək özümü kitab rəfindən tutaraq, titrəyən ayaqlarıma söykəndim. Təəccüblə başa düşdüm ki, bütün dünya kiçilir. Amma yox, mən iki dəfə uzun idim.Qasıqlarımda tüklər var idi. Böyümüşdüm.
Çöldə