Qatardakı qız. Пола Хокинс
Читать онлайн книгу.
daradım. Hətta makiyaja belə
ehtiyac duymadım. Bütün günümü bir körpəylə keçi-rəcəyəm deyə gözəlləşməyin nə mənası vardı ki?
Hirsimi tökməyə yer axtararaq sürətlə aşağı düşdüm. Skott mətbəxdə qəhvə hazırlayırdı. Gülümsəyib mənə baxan kimi əhvalım dəyişdi. Qaşqabağım gülümsəmə ilə əvəz olundu. O, qəhvəmi verib məni öp-dü.
Buna görə onu qınamağın mənası yox idi, mənim fikrim idi. Eyni küçədə yaşayan qonşunun uşağına dayəlik etməyi mən özüm istəmişdim. Onda fikirləşirdim ki, maraqlı ola bilər. Bu tamamilə dəlilik idi, doğrudan da, yəqin sərsəmləmişdim. Darıxırdım, havalanmış-dım, maraqdan dəli olurdum. Görmək istəyirdim. Deyəsən, bu fikir onun həyətdə ağlamasını eşidəndən sonra ağlıma gəlmişdi. Nə baş verdiyini bilmək istəyirdim. Əlbəttə ki, bunu soruşmamışdım. Belə bir şeyi ne-cə soruşmaq olardı ki?
Skott məni cəsarətləndirmişdi. Bunu təklif edəndə
sevincindən uçmuşdu. Körpələrlə vaxt keçirməyin 1
məni sakitləşdirəcəyini güman edirdi. Əslində isə tamamilə əks təsir göstərirdi; işim qurtaran kimi qaçaraq evə gəlir, tələsik paltarlarımı soyunub özümü vanna otağına atır, üstümdən gələn uşaq qoxusundan canımı qurtarmağa çalışırdım.
Baxımlı, saçları düzəldilmiş halda qalereyaya gedib, yetkin insanlarla incəsənət, kino və ya hər hansı mövzuda müzakirələr etdiyim günlər üçün darıxırdım.
Heç nə Anna ilə etdiyim söhbətlərdən pis ola bilməzdi.
Aman Allah, o qadın necə də darıxdırıcı idi! Əvvəllər bəlkə də özüylə bağlı nəsə danışardı, amma artıq yeganə mövzusu uşağı idi. Üşümür, elə deyil? Tərləməyib ki? Nə qədər su içib? Üstəgəl, həmişə də evdə idi; ona görə də çox vaxt özümü ehtiyatda qalmış adam kimi hiss edirdim. Mənim işim Anna dincələndə uşaqla məşğul olmaq idi. Hansı səbəbə görə dincəlirdi ki? Bu azmış kimi həm də çox gərgin idi. Fasiləsiz olaraq evdə
ora-bura fırlanıb öz varlığını hiss etdirirdi. Nə vaxt bir qatar keçsə diksinir, telefon zəng çalanda isə gözlənilmədən yerindən sıçrayırdı. “Necə də həssasdırlar, elə
deyil?” – deyirdi və bu barədə onunla razı idim.
Evdən çıxıb ağırlaşmış ayaqlarımla Blenheym küçəsindəki evlərinə qədər 50 metrə yaxın yolu piyada getdim. Addımlarımı sürətləndirə bilməzdim.
Bu gün qapını Anna yox, əri açdı. Tom kostyum və ayaqqabılarını geyinmiş, işə getməyə hazır vəziyyətdə dayanmışdı. Kostyum ona çox yaraşırdı. Əlbəttə, Skotta yaraşan qədər yox, çünki o, nisbətən daha bəstəboy idi, daha solğun dərisi vardı və diqqətlə baxanda gözlərinin bir-birinə bir az yaxın olduğu hiss olunurdu; amma elə də pis deyildi. O, mənə geniş bir 1
“Tom Kruz gülüşü” göstərib getdi. Evdə mən, Anna və
uşaq qalmışdıq.
16 Avqust 2012, Cümə axşamı
Günortadan sonra
İşi atdım!
Özümü indi daha yaxşı hiss edirdim, elə bil, artıq hər şey mümkün idi.
Eyvanda oturub yağışı gözləyirdim. Başımın üstündəki səma bozarmışdı; dairələr çəkərək burulur, buludları ağuşuna alırdı, hava nəmdən ağırlaşmışdı.
Skott təxminən bir saata evdə olacaqdı və mən hər şeyi ona deməli idim. Ancaq bir-iki dəqiqəlik hirslənəcəkdi; könlünü necə alacağımı bilirdim. Bütün günümü evdə
keçirməyi planlaşdırmırdım: bir müddətdir ki, müəyyən planlar qururdum. Fotoqraflıq kursuna gedə bilərdim, ya da bir mağazada yer götürüb zərgərlik məmu-latları sata bilərdim. Yemək bişirməyi də öyrənmək olardı…
Məktəbdə müəllimlərimdən biri mənə bir dəfə demişdi ki, özümü davamlı olaraq yenidən kəşf edə bilirəm. Onda nə demək istədiyini tam başa düşməmiş, sözlərini ciddi qəbul etməmişdim, amma indi bu fikri bəyənməyə başlayırdım. Qaçaq, sevgili, həyat yoldaşı, ofisiant, qalereya müdiri, dayə və daha nələr… Bəs sabah kim olmağı arzulayırdım?
İşdən çıxmağı doğrudan da istəmirdim, amma sözlər ağzımdan qeyri-ixtiyari çıxdı.
1
Mətbəx stolunun arxasında oturmuşduq, Anna uşağı qucağında tutmuşdu və Tom da evdən bir şey götürməyə gəldiyi üçün mətbəxdə idi – qəhvə içirdi.
Əslində, bu çox gülünc idi; mənim orada olmağımın heç bir mənası yox idi. Ən pisi də o idi ki, özümü çağırılmamış qonaq kimi yersiz hiss edirdim.
Birdən ağzımdan, – “başqa bir iş tapmışam”, – kəlməsi çıxdı, – “ona görə daha bu işi görə bilmərəm”.
Anna mənə tərəf çevrildi, deyəsən, inanmamışdı.
Sadəcə olaraq, – “çox təəssüf”, – dedi. Amma sözləri elə də səmimi alınmamışdı. Elə bil rahatlanmışdı. Məndən nə iş tapdığımı belə soruşmadı. Buna görə mən də
rahat olmuşdum, çünki inandırıcı bir yalan fikirləşməyə fürsət tapmamışdım.
Tom isə elə bil bir az çaşmışdı. – “Səninçün darıxa-cağıq”, – dedi, amma təbii ki, yalan danışırdı.
Əslində, məyus olacaq yeganə insan Skott idi, ona demək üçün nəsə fikirləşməli idim. Məsələn, Tomun məndə gözü olduğunu deyə bilərdim. Və bu hər şeyə
nöqtə qoyardı.
20 Sentyabr 2012, Cümə axşamı
Səhər
Saat təzəcə yeddi olmuşdu, sərin idi, amma bura –
yan-yana düzülmüş, yaşıl və soyuq, bitdikləri cığırlar-dan canlarını qurtarıb onlara həyat verəcək günəş
şüalarına qovuşmağa can atan bu bağ-bağça çox gözəl idi. Neçə saatdır oyaq idim, yata bilmirdim. Neçə gün idi ki, gözümə yuxu getmirdi. Bu vəziyyətdən zəhləm 1
gedirdi, yuxusuzluğa heç nəyə olmadığı qədər nifrət edirdim. Sadəcə olaraq, burda uzanmışdım; beynimin içindəki səsləri dinləyirdim: tık, tık, tık, tık… Hər yerim qaşınırdı. Başımı qırxdırmaq istəyirdim.
Qaçmaq istəyirdim. Üstü açıq maşınla uzun bir sə-yahətə çıxmaq istəyirdim. Maşınımı sahilə sürmək istəyirdim; hər hansı bir sahilə. Sahildə gəzmək istəyirdim. Qardaşımla mən davamlı olaraq maşınla səyahət edəcəkdik. Benlə belə bir planımız var idi. Əslinə qalsa, planın çox hissəsini Ben qurmuşdu, o əsl xəyalpərəst idi. Motosikletlə Parisdən Kot-d'Azura, ya da Amerikaya gedib, Sakit okean sahillərinə düşəcəkdik; Sietldən Los-Ancelesə gedəcəkdik, Buenos Ayresdən Karakasa doğru Çe Gevaranın yolunu izləyəcəkdik.
Bəlkə bütün bunları eləsəydim, indi nə edəcəyimi bilmədən burada oturmazdım. Bəlkə də bunları eləsəydim, məhz burda, vəziyyətimdən məmnun halda oturardım. Amma edə bilməmişdim, çünki