ОЛИГАРХНИНГ МЕРОСХЎРИ. Чингиз Абдуллаев
Читать онлайн книгу.
эса юзини силаб, соқолини олмаганини сезди, аслида эса бунақа тиканак башара билан юриш кўпдан одатига айланганди. Шунинг учун уни юзига уч кунлаб тиғ тегизмасликни русумга киритган Гергиевнинг ёшлигига ўхшатишарди. Ринат Шариповнинг ҳам уч кунда бир марта соқол қириши мода ортидан қувишнинг эмас, дангасалигининг касри эди. Бундан ташқари, анчагина суртма кўпик ҳам тежаларди. Чунки териси нозик бўлганидан ҳар хил тошмалар тошмаслиги учун кўпроқ қимматбаҳо суртмалардан фойдаланишга тўғри келарди-да.
– Сени қандайдир хорижликлар шаҳар бўйлаб излаб юрганмиш, –тантантанали тарзда ғўлдиради Дима. – Менимча, ё французлар, ё бельгияликлар. Улар менинг кўргазмамга ҳам келишганди. Кеча кечгача қўл телефонингга қўнғироқ қилиб тушаолмадим. Неча ўчириб қўйилган?
– Қуввати тугапти, – деди Ренат қўл телефонига кўз ташлаб. – Кеча болалар билан роса отибмиз, телефон ёдимдан ҳам чиқиб кетипти. Кейин қарасам, аккумлятори ўтириб қопти. Ҳозир буни тўғрилаймиз.
– Сен ҳеч нарсани тушунмадинг, – қўлини жазавали силкиди Дима. Унинг эгнида ечишга улгурмаган курткаси, чийбахмал шими ва малла ранг пуловер бор эди. – Сени бутун шаҳар бўйлаб аллақандай хорижликлар қидиришаяпти. Афтидан, муҳим ишлари бор кўринади. Балки, мақолаларинг ёқиб қолиб, ўз газеталарининг махсус мухбирлигига таклиф қилишмоқчидир.
– Мен француз тилини билмайман, – тумтайди Ренат.
– Ҳечқиси йўқ, инглиз тилинг жойида-ку.
– Инглиз тилидаги билимим мақола ёзадиган даражада эмас. Фақат, гаплаша оламан. Умуман, улар мени нега ишга олмоқчи бўлаётганини тушунмаяпман. Балки, ўтган йили москвалик фоҳишалар ҳақида мақола ёзганимдаги каби тумшуғимга яхшилаб тушириш учун излашаётгандир. Хорижликлар ўртасида ҳам аламзада ўқувчиларим пайдо бўлган бўлса ажаб эмас.
– Улар сени бутун шаҳар бўйлаб тумшуғингга тушириш учун қидиришаётгани йўқ. Ўзингнинг нархингни ошираверма. Улар, ҳатто, Оксанага ҳам қўнғироқ қилишипти. Нима, эрталаб сенга айтмадими?
Ринат шаҳар телефонига қаради, гўшагини кўтариб кўрди. Ишлаяпти. Демак, қиз қўнғироқ қилмаган. Каллаи саҳардан уни йўқлаш зарил кептими? Қандайдир чет эллик саҳармардондан қўнғироқ қилиб, Ренат Шариповни сўраганда, унинг қанақа қаҳри келганини тасаввур қилиш қийин эмас. Чунки, йигит қизникида ҳеч қачон тунаб қолмаган-да. Аслида қолса ҳам бўларди-ю, лекин, ижарага олган уйи икки хонали бўлса-да, Оксана ўз эркинлигини мардонавор муҳофаза этар, остонасига ҳеч кимни, ҳатто Ринатни ҳам қўймасди. Қўнғироқ қилишганда телефон гўшагини отиворган бўлиши ҳам мумкин. У соат ўнда ишга бориш керак, унинг учун Ринатга қўнғироқ қилиб қўйишни хаёлига ҳам келтирмаган. Шуни ўйлаб Ринат елкасини қисди, ҳаммаси тўғри, ораларидаги муносабат узилай-узилай деб турипти. Йигит ўзига боп аёлни топа олмагани, қиз ҳам кўнглига мос эркакка дуч келмаётганидан, ноилож ойига бир-икки бор учрашиб туришади.
– У қўнғироқ қилмаган, – қўлини сермади Ринат. – Хўш, уларга нима керак экан ўзи? Нега мени излашаяпти?
– Мен