Ең басында көрінді байлық оңды:

      Басқасына даярлық жолды.

      Əкімшілік, сұлу жар, алғыс, атақ –

      Бəрі сатылар, тек байлық болса болды.

      Жоқ, əкім болу неге ақы беріп,

      Бермеген күні кетсе халық жеріп.

      Ақыл иесі, жан иесі бола тұра,

      Жансыздың арқасымен күтім көріп.

      Крыловтың баснядағы есегіндей,

      Үстімде алтын болғанды қылып желік.

      «Данышпан ел көркейтер ерім осы», –

      Деп таңдап қоймаған соң халық сеніп.

      Қандай байлық шыдайды тойғызуға,

      Анау топты тімтінген күнде келіп.

      Кісі деп, ақылды айтпас, есек демей,

      Жүргенді құр байлықпен қатарға еніп.

      «Ит едім, байлық мені кісі қыл» деп,

      Адамның несі адам болған жерік?

      Мен адам болғандықтан өзі қызығып,

      Бақыт, дəулет жүрмеген соң соңыма еріп.

      Несі бақыт: сүймейтін бір сұлуды,

      Сатып алып, өзімді жүрсем теліп.

      «Құшақта, сүй!» деп зорлау, көріп отырып

      Ататындай көздерін берілсе ерік.

      Несі бақыт: сол байлық қылмаған соң,

      Сұлу бір сүйетіндей жүрегі еріп,

      Байлықпен медресе, школ салсам,

      Нашарларды оқытып, алғыс алсам;

      «Жақсы» деген атағым жұртқа шығар,

      Жиһан кезсем, кəрілікте қажыға барсам.

      Жоқ, байымас бұл күнде адал еңбек:

      Біреу байыса, біреулер кедейленбек.

      Кімде-кім тез байыса қолына ағып,

      Кім кедей болса, соның малы келмек.

      Несі бақыт: алдап ап, тартып алып,

      Өз малын қайта өзіне қайтып бермек.

      Көз жасы, бейшараның маңдай тері,

      Жиылып, байытпай-ақ қойсын мені.

      Мал біте ме адамды малдай қылмай,

      Малдан басқа көрмейтін дəнеңені.

      Бейне бір жаралғандай мал жимаққа,

      Адалдықтан, ардан без, дамыл таппа.

      Мал сен үшін жаралмай, сен мал үшін,

      Жасағандай өмір сүр, осы бақ па?

      Құл болмаған бай бар ма осы күнде?

      Малды жиып, мақсатын ұмытпаққа.

      Өгіздей