Τολμηρός είσαι και απ' τα πικρά σου πάθη

      διόλου δεν λυγίζεις νικημένος,

      μόνο τολμηρά το στόμα ανοίγεις.

      Μα εμένα την ψυχή μου φόβος

      για σε κατέχει, πώς θα δυνηθής

      λιμένα λυτρωμού να βρης

      και πώς τέρμα θα ιδής των πόνων τούτων,

      που αλύγιστ' είναι η γνώμη

      του γυιού του Κρόνου κ' έχει

      καρδιάν αμάλαχτη.

      Ότι σκληρός ο Δίας είναι κι' ότι τον εαυτό του

      έχει για νόμο το γνωρίζω, μα θα γίνη

      μαλακός μια μέρα, όταν το χτύπημα θα λάβη

      αυτό. Και τότε ταπεινώνοντας το σκληρό πείσμα

      θα κλίνη τρέχοντας σ' αγάπη και φιλία

      την προθυμία μου πληρώνοντας με προθυμία.

      Με λόγο ξάστερο να μου εξηγήσης όλα^

      για ποιαν αιτία σ' έπιασε ο Δίας

      κ' έτσι άπρεπα κι' άγρια σε βασανίζει·

      'πές μας το, αν ο λόγος βλαβερός δεν σου είναι.

      Πόνος για με να τα ιστορήσω και το ίδιο

      πόνος να σιωπήσω· κ' έτσι κι' αλλέως είναι

      δυστυχία. Αμέσως όταν οι θεοί την έχθρα

      άρχισαν ανάμεσό τους κι' ανεφάνη μεταξύ τους

      ο χωρισμός κι' άλλοι ήθελαν να πέση από το θρόνο

      ο Κρόνος και νάναι βασιληάς ο Δίας

      κι' άλλοι το ενάντιο, εξουσία αυτός ποτέ του

      να μη λάβη, δεν δυνήθηκα εγώ τότε

      να καταφέρω στη σωστή μου γνώμη τους Τιτάνες,

      της Γης και τ' Ουρανού τα τέκνα, γιατί κάθε τρόπον

      ήμερο αυτοί καταφρονώντας, ελογάριαζαν με βία

      την εξουσία να λάβουν· όμως συχνά η μητέρα Θέμις

      και Γαία, που μια με πολλά ονόματα είναι,

      τα γραμμένα μου προμάντεψε, πως όχι

      με βίαν αλλά με δόλ' ο νικητής θα λάβη

      την εξουσία. Μα όσο κι' αν αυτά τους εξηγούσα,

      δεν έστεργαν καθόλου να προσέξουν.

      Και τότε απ' όλα πιο καλό ελόγιασα να πάρω

      τη μητέρα και μαζί της να σταθώ στο πλάι

      του Δία πρόθυμα. Κι' ομόγνωμα δικό του

      και δικό μου βούλημα ήταν, να σκεπάση