Իմ այս ողբերի հիւսուածքի վրայ ես մի ուրիշ մաս եւս աւելացրի,

      Շնորհապարգեւ մեծ բարերարին առատ արցունքներ ընծայ բերեցի.

      Չկարողացայ չափելով երբէք գտնել խորութիւնն ես իմ կորուստի,

      Հազիւ թէ հակիրճ խօսքերով միայն ես նրան հանդէս բերել ջանացի,

      Չհասայ նրան ես մինչեւ անգամ արագացնելով թեւերն իմ մտքի:

      Խորունկ մեղքերից խելքըս պարտուած` բարկութեան բաժակն իմ ձեռքը առի,

      Տարակուսանքի տարտամութիւնն իմ ես ինքս իբրեւ մահ ճաշակեցի:

      Եւ այժմ էլ, ահա, յանցանքներս անթիւ երգեցի ձայնովն իմ ողորմելի:

      Մի աներեւոյթ բարկ կրակարան բորբոքւում է մէջս անզովանալի,

      Ասես թէ անտես հալոց-քուրաներ եռում են սաստիկ, անշիջանելի:

      Թունաւոր նետի սլաքներ կան սուր` շտեմարանի խորքը իմ սրտի.

      Ցաւառիթ խիթեր մահացու կերպով խոցում են բոլոր երակներս լյարդի:

      Ճեպելու անճար` աղիքներիցս չեն կարող ելնել ցաւերն երկունքի.

      Երիկամունքներն իմ երկու կողմից այրում է ջերմը անդարմանելի.

      Անչափ կուտակուած դառն մաղձն ահա նախադուռն է իմ հասել կոկորդի:

      Շնչափողիս մէջ հնչում են ուժգին վհատեցուցիչ ձայներ աւաղի,

      Էութեանս բազում մասերը` ներհակ իրար դէմ ելել են պատերազմի.

      Կասկածանքների վախով վարանած` մատնուել եմ ես անհուն տագնապի,

      Թէեւ հարազատ` ջարդում են իրար դաւաճանաբար, ինչպէս թշնամի,

      Թաղուած մեղքերի գարշելի տիղմում` ո՛չ մեռած եմ ես եւ ո՛չ կենդանի:

      Հայեացքս քեզ եմ ուղղում, բարերա՛ր, կասկածը սրտումն իմ պատժապարտի,

      Որպէսզի կեանքի անյոյս այս վիհից դուրս հանես դու ինձ լոյսին անձկալի:

      Նա, որ մատեանը այս շարադրեց`

      Երջանիկների շարքում պսակուի,

      Ակնկալելով ողորմութիւնըդ`

      Անարատներին թող հաղորդակցի,

      Եւ յանուն Բան-Աստծուդ զենման`

      Բարեգործութեամբըդ կենդանանա,

      Գովեալ շուրթերիդ օրհնութիւնը թող

      Գիրքս ընծայողի գլխին [միշտ] մնա,

      Հաստուի ըղձական խօսքը առակի:

      Քանզի ողբաձայն բանաստեղծութեան հետ վերընծայեցի ե՛ւ չափական խօսք,