Եվ նորից՝ կանուխ, առավոտ ծեգին,

      Մենք ճամփա ընկանք անխոնջ ու համառ

      Այս անգամ արդեն լեռնոտ էր ուղին,

      Բայց տրտունջ չկար մեր հոգու համար։

      Նախատում էինք տրտնջացողին,

      Դեպի նա դառնում անողոք ու չար։

      Ես չեմ մոռանա մեր վերելքը թեք

      Թափարիզ լեռան ծերպերով անտես։

      Այնքան գեղեցիկ չի՛ եղել երբեք

      Տոկացող կամքի մաքառումը վես։

      Թվում էր, թե հին ասպետներ ենք մենք

      Եվ վեր է մղում սուրբ ցնորքը մեզ։ —

      Սառած ծերպերով գնում էինք մենք՝

      Ե՛վ զենք, և՛ զրահ ուսերիս առած։

      Իսկ ձյունոտ ուղին խաբող էր ու նենգ՝

      Սայթաքում էինք, բայց անցնում առաջ։

      Վագրերի նման ճկուն էինք մենք՝

      Հայացքներս լուրթ գագաթին հառած։

      Վերելքը ծանր էր և ուղին-ավեր։

      Եվ այնտեղ չկար ո՛չ մարդ, ո՛չ թռչուն։

      Եվ շարա՜ն-շարա՜ն բարձրանում էր վեր

      Մեր բեռնավորված ընկերների չուն։

      Իսկ ձյունն անընդհատ լարում էր դավեր՝

      Ոտքերիս կպած մեզ վա՛ր էր կանչում։

      Կեսօր էր արդեն, երբ հսկա լեռան

      Ձյունապատ ու ցուրտ գագաթը հասանք։

      Կանգնեցինք ճերմակ գագաթի վրա,

      Ուր ո՛չ արարած, ո՛չ բույս կար, ո՛չ կյանք։

      Եվ կրծքերը մեր ահից թունդ առան՝

      Անհո՜ւն զգացինք, որ ապրում ենք, կա՜նք։