Կուրծքը հեւ առած, հավքից թեւ առած, – ե՞րբ կըգա նա.

      Իմ սրտում սառած այս աշունը թաց – ե՞րբ կըգնա նա։

      Իմ թախծոտ հոգին, ցավըս անմեկին կամոքե՞ նա,

      Իմ հիվանդ կրծքին, իմ արնոտ վերքին կըմոտենա՞…

      Իմ թախծոտ հոգին, ցավըս անմեկին կամոքե՞ նա,

      Որ սիրտս ցաված, հոգիս բեզարած հանգստանա։

      Արդյոք կապրե՞ս սիրտըս մաշող կարոտը հեզ…

      Չարտասանված, սրտում թաղված երազներըս աստեղաշող

      Արդյոք կապրե՞ս…

      Արդյոք կըզգա՞ս սիրտըս այրող սերը երազ…

      Այն խոսքերը, այն երգերը, որ քեզ ասել ես չեմ կարող.

      Արդյոք կըզգա՞ս…

      Դու գնում ես՝ չգիտեմ ուր,

      Լուռ ու տխուր,

      Հեզ գունատվող աստղի նըման։

      Ես գնում եմ տրտում-մենակ,

      Անժամանակ

      Ծաղկից ընկած թերթի նըման։

      Դու գնում ես՝ չգիտեմ ուր,

      Սրտակըտուր

      Լացըդ պահած իմ հայացքից։

      Ես գնում եմ լուռ անտրտում,

      Բայց իմ սրտում

      Ցավ է անվերջ, մահո՜ւ կսկիծ…

      Նա ուներ խորունկ երկնագույն աչքեր,

      Քնքուշ ու տրտում, որպես իրիկուն.

      Նա մի անծանոթ երկրի աղջիկ էր,

      Որ աղոթքի պես ապրեց իմ հոգում։

      Նրա ժպիտը մեղմ էր ու դողդոջ,

      Որպես լուսնյակի ժպիտը տխուր.

      Նա չուներ խոցող թովչանքը կնոջ. —

      Նա մոտենում էր որպես քաղցր քույր…

      Իմ հուշերի մեջ ամենից պայծառ,

      Իմ լքված սրտի լուսե հանգրվան,

      Քո՛ւյր իմ, դու չըկաս, քո՛ւյր իմ դու մեռար,

      Ու քեզ հետ հոգուս լույսերը մեռան…

      Ունկնդիր եղա հողմի խենթ երգին,

      – Անամոք ցավի սրտմաշո՜ւկ նվագ.

      Կանգնած եմ մռայլ վիհի եզերքին,

      – Տրտում է հոգիս, հիվանդ ու մենակ…

      Անվերջ մի ցավ է իմ սիրտը ճնշում,

      – Ես մոռացել եմ արեւի ուղին.

      Անուրջ օրերի լույսը չեմ հիշում,

      – Ինձ ո՞վ է մատնել այս մառախուղին…

      Ունկնդիր եղա հողմի խենթ երգին.

      – Ես էլ եմ ուզում հեկեկալ անհագ.

      Կանգնած եմ մռայլ վիհի եզերքին,

      – Տրտում է հոգիս, հիվանդ ու մենակ…

      Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,

      Հարկավոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.

      Հանկարծ կզարթնի ջերմ լալու փափագ,

      Սիրտս չի գտնի ոչ մի արտասուք։

      Իմ գերեզմանը թող լինի հեռվում,

      Ուր մահացել են շշուկ, երգ ու ձայն.

      Թող շուրջըս փռվի անանց լռություն,

      Թող ինձ չըհիշեն, թող ինձ մոռանան։

      Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,

      Թողեք, որ հանգչի իմ սիրտը հոգնած,

      Թողեք, որ լինեմ հեռավոր, մենակ, —

      Չըզգամ, որ կա սե՛ր, եւ ցնորք, եւ լա՛ց…

      Չարտասանված տխուր խոսքեր,

      Որ դողում եք անպատասխան,

      Ես սիրում եմ ձեզ, տխուր խոսքեր,

      Ձեր թրթիռը կախարդական։

      Խենթ հուզումի անուշ խոսքեր,

      Պաղ մարդոցից խորը պահված,

      Անջատման պես տխուր խոսքեր,

      Հոգուս լույսեր մթնշաղվա՜ծ…

      Դուք այրում եք, սիրո խոսքեր,

      Կարոտիս պես սիրտըս մորմոք

      Ձեզ չի գգվի, տխուր խոսքեր,

      Ցուրտ աշխարհում ո՛չ ոք, ո՛չ ոք…

      Չարտասանված տխուր խոսքեր,

      Դուք չեք մեռել, դուք չե՛ք մեռնի,

      Դուք այրում եք, սիրո խոսքեր,

      Որպես խայթը սեւ եղեռնի…

      Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր,

      Գիշերի պես խորհրդավոր.

      Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ,

      Որպես թովիչ իրիկնամուտ։

      Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում,

      Որպես գարնան մթնշաղում։

      Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ,

      Արբեցումի ոսկե մշուշ։

      Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող,

      Քո աչքերը հոգի տանջող։

      Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ,

      Որպես գարնան իրիկնամուտ։

      Քո աչքերի դեմ իմ աչքերը՝ կույր,

      Կա քո հոգու մեջ անթափանց մի մութ,

      Քո մութ հայացքում կա մի քնքուշ սուտ՝

      Քեզ միշտ թաքցնող մի նուրբ