Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
сабаку Тадзікам, чым выклікала ў бабулі нежартоўныя падазрэнні ў блюзнерскім стаўленні да патрыятычных каштоўнасцяў.
Непадпарадкаванне Тэдзі часцей за ўсё было звязана з азначанымі ім самім зонамі выгулу. Хаця Яўгенія Канстанцінаўна ўсю зіму і прывучала гадаванца да «асаблівага» мейсца ў кватэры, праведзенае на свежым паветры лета канчаткова сапсавала яго. Нягледзячы на тое, што парода гэтая лічылася пакаёвай, па вяртанні ў горад Тэдзі патрабаваў, каб яго неадменна выводзілі на вуліцу, як вялікага сабаку, а ў выпадку адмовы подла помсціў сценам, што яго знявольвалі, чым і даводзіў бабулю панны Пракшыной да шаленства.
Відаць, гэтая раніца не была выключэннем. Толькі дзявіца падхапіла сабаку на рукі, як перад ёю ўзнікла задыханая постаць пані Канстанцыі Ганны Сафіі Іллініч-Вялькоўскай.
– Нават не смей яго абараняць! Дай сюды! – сярдзіта запатрабавала бабуля.
– Bonjour, madame![9] – панна Пракшына па-свецку пакланілася.
На ўсялякі выпадак яна моцна прыціснула сабаку да сябе і спытала:
– Што вас так засмуціла?
– Генька! Ты мне зубы не загаворвай. Твой Ірад толькі што ўсе гардзіны ў mon boudoir[10] спаскудзіў! Дай яго зараз жа сюды альбо я іду да твайго бацькі!
Пані Канстанцыя пацягнулася была да Тэдзі, але той нечакана выявіў сябе цалкам беспардонна. Гадаванец не на смех узяўся гыркаць, наймярзотна задраўшы верхнюю губу і паказваючы тым самым падвоены шэраг іклаў: у маладога psa побач з малочнымі зубамі ўжо даўно паспелі вырасці карэнныя.
– Ах ты тыгер няўклюдны! – абурылася бабуля і шчоўкнула сабаку ў нос.
Пераможна падхапіўшы спадніцы, яна рашучым крокам аддалілася, але спынілася ў роздуме, няўхвальна скасавурыўшыся ў бок унучкі:
– Прошкіна, за мной ідзі! Будзеш mon parlementaire[11].
– Гэта нам з вамі патрэбны le parlementaire[12], – прабурчала панна Пракшына, унутрана гневаючыся на крыўдную перастаноўку складоў у яе прозвішчы (трэба адзначыць, што пані Канстанцыя нярэдка ў дрэнным настроі звярталася да гэтакай практыкі, як яна сама тлумачыла, у выхаваўчых мэтах).
Дзявіца рушыла следам: у сталоўню варта было накіравацца хаця б і з той прычыны, што ўжо даўно быў час снедаць.
– Morning, darling![13]– сустрэлі панну Пракшыну бацькі. – Здаецца, ты дагэтуль не ў гуморы?
– Не адна я. Бабуля вось намерылася натаўчы Тэдзі, – паскардзілася Яўгенія Канстанцінаўна, расцалаваўшы абаіх і прысаджваючыся да стала разам з вінавайцам ранішняга канфлікту.
– Ірада куды грамаздзіш? – у адчаі закрычала бабуля.
– Madame, ну вы ж самі кажаце, што ён псуе гардзіны! З улікам гэтага я не магу пускаць яго на падлогу, – парыравала ўнучка.
Пані Канстанцыя са стогнам апусцілася на крэсла і прыкрыла вочы рукой.
– За сталом яму дакладна няма чаго рабіць, – заўважыла матухна панны Пракшыной, Лізавета Яўгенаўна. – Пусці сабаку і скажы лепей, ты будзеш чай альбо кофей?
– Чай,
Добрай раніцы, пані! (фр.)
маім будуары (фр.)
маім парламенцёрам (фр.)
парламенцёр (фр.)
Добрай раніцы, даражэнькая! (анг.)