Зязюля пракукуе заўтра… (зборнік). Анатоль Кудравец
Читать онлайн книгу.і прывёў ён мяне. Селі за квадратны, накрыты белай цыратай столік, Віктар узяў два кубкі піва. Пілі, здзьмухваючы пену, паціху прывыкаючы да гаркаватага смаку яго, бо ні Віктар, ні я піткамі не былі. Прычына нашага балю адкрылася проста: Віктар выйграў на аблігацыю трыццаць рублёў. Купіў кішэнны гадзіннік – круглае нікеляванае дзіва на ланцужку, засталося яшчэ і на замочку.
Віктар аж свеціцца ад нейкай унутранай узбуджанасці, пазірае на свет вясёлымі вірлаватымі вачыма. Такое з ім бывала рэдка. Ён болей выдаваў чалавекам маўклівым і засяроджаным, а толькі тыя, хто быў блізка знаёмы з ім, ведалі, што гэта не зусім так. На ім новы ў дробную клетачку светла-шэры касцюм з накладнымі кішэнямі. Касцюм сядзіць як уліты і робіць яго сухашчавую постаць аскетычна-строгай і непадступнай.
Я ведаў, што ў яго раман з аднакурсніцай, дачкой аднаго з міліцэйскіх начальнікаў горада, – хуткай, стройнай дзяўчынай з русымі косамі на высока ўскінутай галаве. Дзяўчына не для кожнага, але такога хлопца, як Віктар, можна кахаць. Мне здавалася, што сам Віктар ставіўся да яе калі не прахладна, то спакойна, і гэта яшчэ болей узвышала яго ў маіх вачах. Толькі так і павінен трымацца сапраўдны мужчына!
– Я нядаўна бачыў цябе з Нінай, – сказаў я.
– Дзе? – Вочы ўсё тыя ж глыбокія, рудыя, паспрабуй разбярыся – смяюцца яны ці сур’ёзныя.
– Каля Дома культуры.
– А-а-а… Ну і што?
– Прыгожая. І лёгкая, як пліска. Здаецца: дзьмухні – і паляціць…
Віктар далікатным позіркам паглядзеў на мяне, усміхнуўся:
– А ты паэт… «Дзьмухні – і паляціць…» Далёка не паляціць. – І дадаў: – Прыгожая – гэта праўда. А што далей…
– Як «што далей»?
– А так. Яны надта шмат думаюць пра сябе і лічаць, што ўсе павінны думаць толькі пра іх. А гэта немагчыма, і жыццё не на адных бабах стаіць. Ды і цярпенне трэба, і яшчэ шмат што. Мама кажа проста: з прыгожай морды ваду не піць, трэба і да калодзежа збегаць.
– Ты сказаў «яны». Гэта што – усе дзяўчаты, усе бабы?
– Не, гэта метафара, гы-гы-гы. Ведаеш, што гэта такое?
– Гэта імя такое. Як Марфа ці Матруна, – пажартаваў я. – Ёсць у нас такія: адна гарбатая, другая касавокая.
Пра метафару я ведаў: сам складаў вершы. А вось пра «бабаў»… Гэта ад мяне было аддзелена таемнай сцяной, і, вядома, нічога путнага параіць яму я не мог. Ды, відаць, Віктару гэта і не трэба было, бо ён неяк неўпрыкмет перакінуўся на іншае:
– Вы геаграфію прайшлі ўжо?
– Праходзім.
– Мблыш чытае?
– Ага. Ведаеш, такі дзіўны дзед. «Устаў я неяк ранічкай, яшчэ да сонейка. Выйшаў па расе на бераг Біскайскага заліва. Салаўі аж надрываюцца, шпакі трэлі выводзяць. Сеў я пад бярозай і думаю: “Божа, усё тут добра, цёплае мора, высокае неба, прыгожыя пальмы, але дапамажы мне дабрацца да маёй роднай Беларусі!..”» – Сваім пераказам я спрабаваў падрабіць сіпаваты голас і расцяжную інтанацыю выкладчыка геаграфіі. – Дзе той Біскайскі заліў, дзе тыя пальмы. Гаворыць так, што можна падумаць, быццам ён і папраўдзе быў там, сядзеў пад бярозай і гэтак думаў…
– Дзіўны…