Στους θεούς χρωστούμε που είν’ άπαρτη η πόλη

      και των εχθρών το πλήθος ο πύργος βαστάει∙

      ποιος τάχα μπορεί να μη στέργει μας τούτα;

      Των θεών το γένος να τιμάς δεν σ’ εμποδίζω∙

      μα όμως, δειλούς για να μην κάνης τους πολίτες,

      κάθου ήσυχη και μην πάρα πολύ φοβάσαι.

      Πρόσφατο σύσμιχτο πάταγο ακούγοντας

      με δειλιασμένη τρομάρα σ’ αυτή την ακρόπολη,

      τίμιαν έδρα των θεών, έτρεξα.

      Μη λοιπόν τώρ’ αν τύχη και ν’ ακούτε φόνους

      και λαβωμούς, να μην το δέχεσθε με θρήνους∙

      τι ο Άρης μ’ αυτό θρέφεται, μ’ ανθρώπων αίμα.

      Κι αλήθεια να, φρουμανητά γρικάω αλόγων.

      Κι αν τα γρικάς κάνε πως δεν τ’ ακούς και τόσο.

      Απόγεια σειέται η πόλη σαν να την μπλοκάρουν.

      Λοιπόν δε φτάνει εγώ να γνοιάζομαι για τούτα;

      Μπιστεύομαι∙ μ’ αξαίνει ο βρουχισμός στις πύλες.