Коннік без галавы. Майн Рыд
Читать онлайн книгу.
месца. Яны былі тут тыдзень назад. А зараз, іменна ў гэтым месяцы, яны шалеюць!
Зноў шпоры мустангера ўпіліся ў бакі гнядога. Кастра, які імчаў стрымгалоў, павярнуў галаву і з папрокам паглядзеў на гаспадара.
У гэту напружаную хвіліну гняды і яго гаспадар згубілі дзікіх кабыл з вачэй і крапчасты мустанг, напэўна, таксама. Нічога звышнатуральнага ў гэтым не было – яны зніклі ў гушчары.
Знікненне табуна зрабіла магічнае ўздзеянне на крапчастага мустанга – ён раптам замарудзіў крок і праз хвіліну зусім спыніўся.
Морыс, працягваючы шпорыць свайго каня, галопам вылецеў на паляну і ўбачыў, што крапчасты мустанг стаіць там нерухома, а Луіза спакойна сядзіць у сядле, нібы чакаючы мустангера.
– Міс Пойндэкстэр! – насілу вымавіў ён, пад’язджаючы. – Як я рады, што конь зноў пакорны вам! Я быў вельмі занепакоены…
– Чым, сэр? – спытала дзяўчына.
– Той небяспекай, якая пагражала вам, – адказаў мустангер, крыху азадачаны.
– О, дзякую вам, містэр Джэральд! Але хіба мне пагражала небяспека?
– «Пагражала небяспека»! – паўтарыў ірландзец з узрастаючым здзіўленнем. – Вярхом на дзікім кані, які панёс, сярод пустыннай прэрыі!
– Дробязі! Вы думаеце, ён мог мяне скінуць? Але ж я добрая наезніца.
– Я гэта ведаю, міс Пойндэкстэр, але ўявіце сабе, што вы заблудзілі ў зарасніках, дзе і карэнны тэхасец з цяжкасцю знаходзіць дарогу, наўрад ці вам дапамагло б ваша майстэрства наезніцы.
– О, дык вы думалі, што я заблудзіла? Вось чаго мне трэба было апасацца!
– He толькі гэтага. Дапусцім, вы маглі сутыкнуцца…
– …з індзейцамі? – хутка прамовіла Луіза, не даўшы мустангеру закончыць фразу. – А калі б гэта і здарылася? У нас жа цяпер мір з каманчамі. Я думаю, што яны не прычынілі б мне ніякай шкоды. Так сказаў маёр, калі мы ехалі сюды. Даю вам слова, што я была б нават рада такой сустрэчы і, прынамсі, не стала б пазбягаць яе. Як бы мне хацелася бачыць гэтых высакародных дзікуноў, якія імчацца вярхом на конях па роднай прэрыі.
– Я зачараваны вашай адвагай, міс Пойндэкстэр, але, каб я меў гонар быць адным з вашых сяброў, то параіў бы вам быць крыху асцярожнейшай. «Высакародныя дзікуны” не заўсёды бываюць цвярозымі і ў прэрыі і не заўсёды такія высакародныя, як вы думаеце. I калі б вы сустрэліся з імі…
– …і яны б надумалі напасці на мяне, я б стралой прамчалася міма і вярнулася б да сваіх сяброў. На такім быстраногім стварэнні, як мая мілая Луна, наўрад ці каму ўдасца дагнаць мяне. Дарэчы, і вам, містэр Джэральд, гэта далося нялёгка? Ці не праўда?
Мустангер глядзеў на крэолку шырока адкрытымі вачамі, са здзіўленнем і захапленнем.
– Няўжо вы хочаце сказаць, – нарэшце вымавіў ён, – што маглі спыніць мустанга? Хіба ён не панёс вас? Ці азначае гэта, што…
– He, не, не! – хутка адказала дзяўчына, крыху збянтэжыўшыся. – Мустанг сапраўды панёс мяне, але толькі спачатку, а потым я… я ўбачыла – ужо пад канец, што магу спыніць яго, нацягнуўшы павады. Я так і зрабіла – вы ж