Знак чатырох. Артур Конан Дойл
Читать онлайн книгу.
не сумнявацца, што падарожжа займее істотны плён. Міс Морстэн трымалася гэтак жа рашуча і спакойна, як і раней. Я спрабаваў неяк развесяліць яе ўспамінамі пра афганскія прыгоды, але ўся гэтая незвычайная справа і цьмянасць нашага пункту прызначэння так мяне ўсхвалявалі, што ў сваіх аповедах я трошкі блытаўся. Яна дагэтуль сцвярджае, што я расказаў ёй тады кранальную гісторыю пра тое, як адной глухой ноччу ў мой намёт зазірнуў мушкет і як я застрэліў яго з дубальтовага тыгра. Спачатку я яшчэ трохі ўяўляў, у якім кірунку нас вязуць, але неўзабаве праз вялікую хуткасць, туман і сваё кепскае веданне Лондана зусім заблытаўся і ведаў толькі, што мы праехалі ўжо значную адлегласць. Шэрлак Холмс, аднак, не страчваў адчування месца і, калі наш кэб мінаў якую плошчу ці пятляў па звілістай вуліцы, шэптам паведамляў, дзе мы знаходзімся.
– Рочэстэр-роў, – мармытаў ён. – А цяпер – плошча Вінсэнт. Выязджаем на Воксхал-Брыдж-роўд. Відаць, едзем у бок Сурэя. Так, думаю, менавіта туды. Цяпер мы мінаем мост. Вунь там бачныя водбліскі вады.
Мы і праўда мімаходзь заўважылі Тэмзу, спакойная і шырокая гладзь якой адлюстроўвала ліхтары, але наш кэб пранёсся над ёй і хутка зноў згубіўся ў лабірынце вуліц на іншым беразе ракі.
– Ўонсварт-роўд, – працягваў мой сябра. – Праяры-роўд. Ларк-Хол-лэйн. Плошча Стоквэл. Роберт-стрыт. Колд-Харбар-лэйн. Здаецца, нас вязуць не ў самы фешэнебельны раён Лондана.
Мы і праўда апынуліся ў вельмі сумнеўным і змрочным раёне. Доўгія шэрагі панылых цагляных дамоў ажыўляліся толькі ярка і крыкліва асветленымі пабамі на рагу. Потым пачаліся чароды двухпавярховых асабнякоў, перад кожным з якіх быў маленечкі садок, а потым зноў бясконцыя шэрагі новых кідкіх цагляных будынкаў – пачварныя шчупальцы, якія гіганцкі горад запускае ў навакольны прастор. Урэшце кэб пад’ехаў да трэцяга дома новай вуліцы. Ніводзін з суседніх дамоў не быў заселены, а той, ля якога мы спыніліся, не адрозніваўся ад іх нічым, апроч самотнага агеньчыка ў кухонным акне. Але калі ў дзверы пастукалі, на парозе з’явіўся слуга-індус у жоўтай чалме і прасторным белым строі з жоўтым пасам. Яго ўсходняя фігура на фоне шараговых дзвярэй дома, што месціўся ў прыгарадзе трэцяга гатунку, глядзелася неяк дзіўна і недарэчна.
– Сахіб чакае вас, – сказаў ён, і ў тое ж імгненне з унутраных пакояў пачуўся высокі, амаль вісклівы голас:
– Вядзі іх да мяне, кітматгар*. Вядзі іх проста да мяне.
Раздзел 4. Гісторыя чалавека з лысінай
Брудным і ўбогім калідорам, слаба асветленым і амаль без мэблі, індус давёў нас да дзвярэй справа і адчыніў іх. У вочы нам ударыла жоўтае святло, у якім стаяў нізенькі чалавечак з выцягнутай галавой і рудой махрай валасоў, над якой, нібы над піхтавым лесам, узвышалася горная вяршыня бліскучай лысіны. Ён стаяў склаўшы рукі, і яго твар увесь час рухаўся – то ўсміхаўся, то хмурыўся, але не даўжэй за адно імгненне. Прырода ўзнагародзіла чалавечка адвіслай губой, з-пад якой вытыркаліся жоўтыя няроўныя зубы, і ён увесь час беспаспяхова спрабаваў прыкрыць іх рукой. Нягледзячы