Wszystkie postaci występujące w książce są fikcyjne i jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób żywych lub martwych jest czysto przypadkowe.

      6

      Szpieg we własnych szeregach

      James Trenchard siedział w swoim biurze przy Gray’s Inn Road przy eleganckim biurku w stylu empire z okuciami ze złoconego brązu. Wielki, wyłożony boazerią gabinet, z obrazami o poważnej tematyce i paroma imponującymi meblami, usytuowany był na pierwszym piętrze, nad kancelarią adwokacką. Niewątpliwie James miał jakąś wizję siebie jako dżentelmena przedsiębiorcy. Większość jego współczesnych mogłaby uznać to określenie za oksymoron, on jednak lubił tak właśnie o sobie myśleć i uzewnętrzniać to w swoim otoczeniu. Na okrągłym stoliku w rogu leżały starannie ułożone rysunki Cubitt Town, a nad kominkiem wisiał piękny portret Sophii. Namalowany jeszcze w Brukseli, przedstawiał jego córkę w najbardziej urzekającym okresie – młodą, ufną, z oczami utkwionymi w widza, w kremowej sukni i modnej w tamtych czasach fryzurze. Podobieństwo było świetnie uchwycone i być może z tego powodu Anna nie chciała powiesić tego portretu przy Eaton Square – zbyt wielki smutek w niej budził. James przeciwnie, lubił patrzeć na ukochaną zmarłą córkę i wspominać ją w dość rzadkich momentach ciszy i samotności.

      Dziś jednak wpatrywał się w rozłożony na biurku list. Przyniesiono go w obecności sekretarza, James jednak wolał odłożyć czytanie do czasu, gdy zostanie sam. Teraz obracał list na wszystkie strony w pulchnych dłoniach, przebiegając raz po raz wzrokiem kaligraficzne pismo na grubym kremowym papierze. Bez otwierania koperty wiedział, kto ją przysłał, gdyż identyczne pismo otrzymał już wcześniej. Zawiadamiano go w nim, że znajduje się na liście kandydatów do klubu Athenaeum, a teraz zapewne nadeszła decyzja, podpisana przez Edwarda Magratha, sekretarza. James wstrzymał oddech; tak gorąco pragnął być przyjętym, że aż nie śmiał otworzyć koperty. Wiedział, że dla wielu osób Athenaeum nie jest najlepszym z nowoczesnych klubów. Mieli fatalną kuchnię, a w towarzystwie uważano ich za londyński azyl duchownych i akademików. Ale trudno zaprzeczyć, że nadal spotykali się tam dżentelmeni, z tą tylko różnicą, że nieco rewolucyjny regulamin umożliwiał przyjmowanie na członków także wybitnych postaci ze świata nauki, literatury i sztuki, a nawet osób zasłużonych w służbie publicznej, bez względu na urodzenie i rodzaj wykształcenia.

      Ta polityka spowodowała napływ bardzo różnorodnych członków w przeciwieństwie do konserwatywnych klubów z St James’s. Dlatego przyjęto do Athenaeum Williama Cubitta, a czyż on, James Trenchard nie pomógł obu braciom zbudować pół nowoczesnego Londynu? Czy to nie służba publiczna? William wysunął jego kandydaturę kilka miesięcy temu, a ponieważ odpowiedź długo nie nadchodziła, James nękał przyjaciela o przyśpieszenie nominacji. To prawda, nie jest idealnym kandydatem, nawet przy obecnych, bardziej liberalnych kryteriach; synowi straganiarza trudno będzie sforsować bastiony establishmentu, ale czyż Bóg byłby aż tak okrutny, by dopuścić odmowę? Wiedział, że nie ma najmniejszej szansy na przyjęcie do White’s, Boodle’s, Brooks’s bądź innych naprawdę eleganckich klubów, czy jednak naprawdę nie zasługuje nawet na Athenaeum? Poza tym doszły go słuchy, że potrzebują gotówki, którą on dysponuje w nadmiarze. Oczywiście istnieje ryzyko, że narazi się na afronty i szyderstwa, a Anna nigdy nie zrozumie, co to miejsce ma w sobie takiego, czego nie zapewnia mu dom, ale on mimo wszystko ma potrzebę przynależności do Wielkiego Świata i jeśli warunkiem mają być pieniądze, to chętnie je wyłoży. I oby na tym się skończyło.

      Aby oddać Jamesowi sprawiedliwość, warto zauważyć, że w pewnym, bardzo niewielkim stopniu zdawał sobie sprawę z absurdalności swoich ambicji. Wiedział, że niechętne pochlebstwa różnych głupców i dandysów nie wnoszą do jego życia żadnej realnej wartości, a jednak… Nie potrafił opanować tego sekretnego głodu ludzkiego uznania. To on gnał go wciąż do przodu, zmuszając do ciągłego zwiększania tempa.

      Do gabinetu zajrzał sekretarz.

      – Pan Pope czeka za drzwiami, proszę pana. Pyta, czy zaszczyci go pan rozmową.

      – Naprawdę? W takim razie go poproś.

      – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, panie Trenchard – Charles wysunął się szybko zza drzwi, jak zawsze z ujmującym uśmiechem – ale pański kancelista powiedział, że jest pan u siebie, a ja mam ważną nowinę.

      – Bardzo proszę. – James odłożył list na biurko i wstał, by uścisnąć młodemu człowiekowi rękę. To dziwne, jaką przyjemność sprawiał mu sam widok wnuka. – Zechce pan usiąść?

      – Za pozwoleniem, wolę postać, jestem zbyt podekscytowany.

      – Ach tak?

      – Lady Brockenhurst była tak uprzejma, że napisała mi, ile zamierza wraz z mężem zainwestować w moje przedsiębiorstwo. I teraz mam już całą sumę, nic więcej mi nie trzeba!

      Najwyraźniej aż pękał z radości, chociaż starał się nad sobą panować. Był naprawdę wspaniały, bez cienia wątpliwości.

      – Od przybytku głowa nie boli – zauważył James.

      Patrząc na tego młodego, tryskającego energią zapaleńca, czuł, że jest bliski spełnienia marzeń, a mimo to wcale się nie cieszył. Nie ma co się łudzić. Osobliwość tego przypadku – wielka pani inwestuje fortunę w przedsięwzięcie pana Nikt – aż się prosi o komentarz. Do tego te trudne do wyjaśnienia względy, jakie lady Brockenhurst okazywała Charlesowi na przyjęciu – i tylko patrzeć, jak ktoś doda sobie dwa do dwóch.

      Ale