Jeszcze jeden dzień w raju. Aleksander Sowa
Читать онлайн книгу.
w domu.
– Co robiłeś?
– Przeprowadzałem się.
– Zmieniasz mieszkanie?
– Tak.
– A gdzie wcześniej mieszkałeś, tzn. gdzie było twoje stare mieszkanie?
– Na Chabrach.
– A nowe?
– Na Wyspie.
– No to chyba fajnie, nie? Czy nie? – zapytała niepewnie.
– Fajnie. Na pewno fajnie. Podoba mi się.
– To cieszę się bardzo, Brunonku – odparła, myśląc, że dlatego nie było go cały dzień w pracy i nie odpowiadał na wiadomości.
– Czekaj, na chwilę muszę przerwać, bo Arek idzie.
– OK – odpowiedziała szybko.
Po kilkunastu minutach znów się odezwał:
– Poszedł.
– To dobrze.
– Nie lubisz Arka? – zapytał ją wreszcie o coś.
– Nie, skądże znowu… Wprost przeciwnie. Bardzo go lubię. Spotykamy się czasem. Jest moim bardzo dobrym kolegą. Nawet prosił mnie kiedyś o rękę!
– O co?
– Chciał, abym została jego żoną ;-)
– A… I nie zgodziłaś się?
– Zgodziłam.
– Co?
– Żartowałam, głuptasie… Pewnie, że nie!
– O ty niedobra… :-) Więc mój szef jest twoim kolegą. Fajnie!
– Czemu?
– Bo w razie czego będziesz mnie bronić.
– Masz to jak w banku.
– Super. Dzięki – odpowiedział z emotikonem czerwonego jabłuszka.
– Sprytny jesteś.
– Tak? A skąd ta myśl?
– Wykorzystujesz mnie!
– Ja? Skądże…
– Wykorzystujesz, zanim jeszcze mnie zobaczyłeś! Niezły z ciebie żigolak.
– Dopiero mogę Cię wykorzystać.
– A jak? Chciałabym wiedzieć…
– Porozmawiamy, jak wydoroślejesz, Kwiatuszku :-)
– Mógłbyś mi przesłać swoje zdjęcie?
– Chcesz wiedzieć, jak wyglądam? – zapytał zdziwiony.
– Tak, chciałabym… W internecie go nie opublikuję, nie bój się! Prześlę Ci moje, jeśli chcesz. Zanim się spotkamy, będziemy już wiedzieć, jak wyglądamy.
– Skąd wiesz, że się ze sobą kiedyś spotkamy? – zapytał zirytowany jej pewnością siebie.
– To oczywiste. Przecież pracujemy w firmach, które współpracują ze sobą. Muszę powiedzieć Arkowi, że powinien nas poznać ze sobą, abyśmy wydajniej pracowali :-)
– Koniecznie. – Rozbawiła go tym pomysłem. – Nie jestem tylko pewien, czy mu się ten pomysł spodoba w odniesieniu do jego propozycji matrymonialnych.
– Coś wymyślę.
– Dobrze. Niech tak będzie. Ale dzisiaj nie mam zdjęcia. Mogę je mieć dopiero jutro.
– Poczekam – odparła.
Po czym niespodziewanie przesłała kolorowe zdjęcie, z trzema siedzącymi obok siebie przy drinkach dziewczynami. Jedna z nich pokazywała na palcach liczbę dziewięć.
– Tak szybko?
– Niezupełnie – odpowiedziała. – Ciągle nie wiesz, która z nich to ja, prawda?
Przyjrzał się fotografii bliżej i stwierdził, że jedna z dziewczyn, szatynka siedząca z lewej, zdecydowanie mu nie się podoba. Pomiędzy dziewczynami siedziała drobna blondyneczka z rozpuszczonymi włosami i to ona pokazywała dziewięć palców. Nie lubił blondynek. Właściwie nigdy nie podobał mu się ten typ i nigdy też z żadną z nich nie był związany. Poza dziewczyną, z którą się pierwszy raz w życiu całował. Ale było to bardzo dawno temu.
Najbardziej podobała mu się brunetka z czarnymi jak kruk, krótkimi włosami, z pięknym uśmiechem pełnych i soczystych warg.
– Prawda – odpowiedział po chwili, stukając palcami w klawiaturę.
– I co?
– Z czym?
– Z dziewczynami na zdjęciu, oczywiście.
– Oczywiście… :-) – odpowiedział. – Niektóre są fajne.
– Niektóre, powiadasz?
– Tak.
– A które?
– Hm… Trudne pytanie, nie wiem, co odpowiedzieć, Moja Droga.
Co za sformułowanie – pomyślała. Zżerała ją ciekawość. Postanowiła zapytać inaczej:
– Brunonku, powiedz: wolisz blondynki czy brunetki?
– Nie lubię blondynek – odparł zgodnie z prawdą bez chwili namysłu.
Wszedł szybko w ustawienia programu, do listy kontaktów. „Beatka (Mała) 22 Opole” – przeczytał – i dalej pseudonim wpisany przez szefa: „Blondi”. Niech to szlag! Czasem mógłbym się zastanowić – przeszło mu przez myśl.
Tego dnia szybko zakończyli rozmowę. Musieli przecież pracować. Było mu trochę głupio, że strzelił taką gafę. Pod koniec dnia jeszcze porozmawiali trochę. Opowiedział o tym, jaką skończył szkołę i jak będzie urządzał nowe mieszkanie. Przyznała, że nie idzie jej pisanie pracy magisterskiej. Obiecał jej pomóc. Przesłał kilka adresów stron, na których znalazła odpowiednie materiały.
Wychodząc, myślał o całym dniu. O Nieznajomej, która nie była już tak enigmatyczna jak wcześniej, bo wiedział, jak wygląda – myśli cisnęły się do jego głowy. Zastanawiał się, które zdjęcie przesłać.
Wracając z pracy, zadzwonił do chińskiego baru i zamówił ryż z kurczakiem oraz pieczarkami na wynos. Po kilkunastu minutach odebrał jedzenie i wrócił do domu. Usiadł wzdłuż parapetu, wziął plastikowy widelec i jadł, patrząc za okno. Widział korony lip przed domem, a w oddali park przy Odrze. Na horyzoncie unosił się dym z szerokich kominów elektrowni. Kim ona jest? – myślał.
Po posiłku wyjął z metalowego pudełeczka po cynamonie dwa woreczki foliowe. Skręcił papierosa z tytoniu wymieszanego z marihuaną. Usiadł znów na parapecie, otworzył okno i odkorkował butelkę bułgarskiego wina. Zbliżała się noc. Ptaki kończyły miłosne zawodzenie, a on siedział w pustym mieszkaniu i wsłuchiwał się w ich trele. Nie zauważył nawet, że na poddaszu zapadł zmrok. Patrzył na zachodzące purpurowym talerzem słońce. W ustach czuł słodkawy smak wina. Podniósł skręta do ust. W błysku zapalniczki ukazały się łzy sunące w dół policzków pod osłoną narkotyku, alkoholu i samotności.
9
Malwina odebrała telefon i po nietrwającej nawet minutę rozmowie odłożyła słuchawkę. Dzwonił Adam. Ubrała się szybko i wyszła. Przemykała wąskimi chodnikami pomiędzy spieszącymi się w wiosennym pośpiechu przechodniami. Po rozstaniu z Brunonem miała mnóstwo spraw do załatwienia. Spiesząc się na spotkanie z Adamem, myślała o byłym, jak oficjalnie ochrzcił Brunona jej nowy facet. Miała wyrzuty sumienia. Było jej z nim dobrze przez bardzo długo.