Droga się skręca gdzie ślad wyryty

      Głęboko arby skrzypiącém kołem;

      A obok szczytów świetne granity,

      Jak w wieniec śnieżném łączą się czołem.

      Ztąd, jakby miał go już pod nogami,

      W dole spokojny auł spostrzega,

      I pył wzniesiony bydła śladami,

      I tabun koni, со sród łąk biega.

      Spojrzenie jego nagle dolata

      Do krańca aułu, sakli [chata] Bułata.

      I jako orzeł z wierzchołka góry

      Zagłębił w saklę swój wzrok ponury.

      Na progu dziéwczę z Lezginów rodu

      Siedzi i tęsknie w dal topi oczy.

      Kogo to czekasz о gwiazdo wschodu,

      Że taki smutek twą duszę tłoczy?

      Może ma przybyć twój druh zdaleka?

      Albo powrócić brat z bitwy srogiéj?

      Senna od skwaru twoja powieka,

      Głowa chce spocząć na piersi drogiéj;

      I osunęła się ręka biała,

      I nagle słodka rozkoszy siła

      Z więzów zasłony ramię wyrwała;

      A ociężałość wzrok twój przyćmiła,

      Oblawszy oczy rosą perlistą;

      Policzki graja krwią płomienistą

      Krain południa; usta czarowne

      Milczą, a jednak takie wymowne!

      Tchną samą lubość. A twoje łono

      Wznosząc się, z lekką igra zasłoną.

      „Gdzieżeś jedyny, o mój kochany?”

      Lecz ot już tętent słyszeć się daje,

      Na drodze pędzą kurzu tumany.

      „То szach” Lezginka szepcze i wstaje.

      Próżno się marną nadzieją cieszy,

      Bo łatwo oczy zwodzą zdaleka;

      Dostrzega jeźdźca, со ku niéj spieszy;

      Ale to nie szach którego czeka:

      To jakiś obcy strudzon sród drogi.

      W gościnne do niéj przybywa progi.

      Rumak zmęczony, aż cały w pianie,

      Jeździec chce skoczyć, zda się wnet stanie.

      Zsiadajże jeźdźcze!… I czegoż zmudzi?

      Ta sakla, zda się, w nim przestrach budzi.

      Spojrzał.... westchnienie krótkie, stłumione

      Z ust wpół otwartych nagle wypada,

      Jak listek gdy nim wicher owłada,

      I szybko niesie w nieznaną stronę.

      „Czegóż wędrowcze zwlekasz u proga?