Copyright © 2012 by

      INTERNATIONAL SPIRITIST COUNCIL

      SGAN Q. 909 – Conjunto F

      70790-090 – Brasilia (DF) – Brazil

      Copyright for this edition © 2012 by Oficyna Wydawnicza Rivail

      All rights reserved. No part of this book may be reproduced by any mechanical, photographic, or electronic process, or in the form of a phonographic recording; nor may it be stored in a retrieval system, transmitted, or otherwise be copied for public or private use without prior written permission of the publisher.

      ISBN: 978-83-62402-10-6

      ISBN (wersja elektroniczna): 978-83-62402-46-5

      Tytuł oryginału:

      LE LIVRE DES ESPRITS

      (PARIS, 1857)

      Przekład z języka francuskiego: Konrad Jerzak vel Dobosz

      Korekta: Marcin Stachelski

      Projekt okładki: Luciano Carneiro Holanda

      Skład: Rones José Silvano de Lima

      Oficyna Wydawnicza RIVAIL

      Konrad Jerzak vel Dobosz

      ul. Wałbrzyska 11/85

      02-739 Warszawa

      tel. 502-651-666

      www.rivail.pl, www.rivail.pl

      INTERNATIONAL DATA FOR CATALOGING IN PUBLICATION (ICP)

      K27g Kardec, Allan, 1804-1869.

      Księga Duchów. Filozofia spirytualistyczna. Księga Duchów zawierająca zasady filozofii spirytystycznej dotyczącej nieśmiertelności duszy, natury Duchów i ich relacji z ludźmi, praw moralnych, życia teraźniejszego i przyszłego oraz przyszłości ludzkości. Na podstawie nauk przekazanych przez Duchy wyższe za pośrednictwem różnych mediów / autor: Allan Kardec; [przekład: Konrad Jerzak vel Dobosz]. – Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rivail, 2012.

      526 s. ; 21 cm.

      Tyuł oryginału: Le Livre des Esprits

      ISBN 978-83-62402-10-6

      1. Spirytualizm. 2. Spirytyzm. I. Oficyna Wydawnicza Rivail. II. Tytuł.

      CDD 133.9

      CDU 133.7

      Skład wersji elektronicznej:

       Virtualo Sp. z o.o.

       ALLAN KARDEC

      Léon-Dénizard-Hippolyte Rivail, lepiej znany pod swoim pseudonimem Allan Kardec, urodził się w Lyonie 4 października 1804 r. w rodzinie pochodzącej z Bourg-en-Bresse, która przez wiele pokoleń zdobyła szacunek w tamtejszym sądzie i adwokaturze. Jego ojciec, podobnie jak dziadek, był liczącym się adwokatem o silnym charakterze; jego matka, wyjątkowo piękna, elegancka i sympatyczna, była dla niego obiektem uczucia graniczącego z uwielbieniem, które trwało przez całe życie.

      Wychowywany w Instytucie Pestalozziego w Yverdon (Canton de Vaud), już jako młody chłopiec wykształcił w sobie zwyczaj poszukiwań i wolnego myślenia, których miał dać tak znakomity przykład w późniejszym okresie swojego życia. Obdarzony z natury pasją do pracy nauczycielskiej, w wieku czternastu lat poświęcił się pomaganiu w nauce swoim szkolnym kolegom, którzy radzili sobie gorzej niż on. Był tak zafascynowany botaniką, że często spędzał cały dzień w górach, wędrując z torbą na plecach trzydzieści do czterdziestu kilometrów w poszukiwaniu okazów do swojego zielnika. Urodził się w kraju katolickim, ale zdobył edukację w państwie protestanckim i już od najmłodszych lat zaczął zastanawiać się nad sposobem zaprowadzenia jedności w wierze różnych chrześcijańskich odłamów – podjął projekt przygotowania religijnej reformy, nad którym pracował w ciszy przez wiele lat, ale bez sukcesu, ponieważ nie miał wówczas do dyspozycji informacji, które pozwoliłyby na znalezienie skutecznego rozwiązania.

      Skończywszy studia w Yverdon, powrócił w 1824 r. do Lyonu, zamierzając poświęcić się prawu. Jednakże akty religijnej nietolerancji, których sam stał się niespodziewanie ofiarą, odwiodły go od pomysłu zostania adwokatem i skłoniły do przeniesienia się do Paryża, gdzie zajął się przez jakiś czas tłumaczeniem na język niemiecki Telemacha i innych klasycznych dzieł francuskiej literatury. Podjąwszy w końcu decyzję co do swojej kariery, nabył w 1828 r. wielki i prężnie działający instytut kształcący chłopców, po czym poświęcił się pracy nauczycielskiej, do której ze względu na swoje zamiłowania i wiedzę, doskonale się nadawał. W 1830 r. wynajął z własnych funduszy wielką aulę na Rue de Sèvres, by prowadzić tam darmowe kursy z chemii, fizyki, anatomii i astronomii. Wykłady te, prowadzone przez dziesięć lat, odniosły duży sukces i wzięło w nich udział ponad pięćset osób ze wszystkich grup społecznych – wiele z nich zresztą zasłużyło się potem w świecie nauki.

      Pragnąc uczynić proces uczenia się atrakcyjnym, a zarazem skutecznym, Rivail wynalazł pomysłowy sposób wykonywania działań matematycznych i stworzył mnemotechniczną tabelę francuskiej historii, pozwalającą studentom zapamiętać najważniejsze wydarzenia i odkrycia, które miały miejsce za panowania każdego z królów.

      Z wielu dzieł edukacyjnych, które opublikował, warto wspomnieć: Plan udoskonalenia powszechnego kształcenia, wysłany przez niego w 1828 r. do francuskiej izby legislacyjnej, przez którą został pochwalony, choć nigdy nie wprowadzono go w życie; Kurs praktycznej i teoretycznej arytmetyki w oparciu o system Pestalozziego do użytku przez nauczycieli i matki (1829); Klasyczną gramatykę języka francuskiego (1831); Podręcznik dla kandydatów przystępujących do egzaminów do państwowych szkół, zawierający szczegółowe rozwiązania zadań z arytmetyki i geometrii (1848); Dyktanda do egzaminów do ratusza i na Sorbonę ze specjalnym uwzględnieniem trudności ortograficznych (1849). Dzieła te, wysoko cenione za czasu ich publikacji, były długo używane w wielu francuskich szkołach; sam autor wznawiał niektóre z nich aż do swojej śmierci.

      Rivail był członkiem wielu towarzystw naukowych, między innymi Towarzystwa Naukowego z Arras, które w 1831 r. odznaczyło go honorową nagrodą za niezwykły esej na temat: Jaki system edukacyjny odpowiada najbardziej wymaganiom współczesnych czasów? Był przez wiele lat sekretarzem Paryskiego Towarzystwa Frenologicznego i brał aktywny udział w pracach Towarzystwa Magnetycznego, poświęcając dużą ilość swojego czasu badaniom somnambulizmu, transu, jasnowidzenia i wielu innych zjawisk powiązanych z oddziaływaniem sił odkrytych przez Mesmera. To krótkie streszczenie jego prac wystarcza, by pokazać, jak aktywnie działał na niwie intelektualnej oraz jak różnorodna była jego wiedza, praktyczne spojrzenie na świat i ciągłe starania, by przysłużyć się innym ludziom.

      Kiedy około 1850 r. temat „wirujących stolików” znalazł się w centrum uwagi Europejczyków i zapoczątkował serię kolejnych zjawisk, które nazywano od tej pory „spirytystycznymi”, Rivail szybko odkrył, jaka była ich prawdziwa natura, wynikająca z istnienia pewnego rodzaju powiązań do tamtej pory bardziej domniemywanych niż znanych, zwłaszcza tych, które dotyczą więzów łączących świat widzialny z niewidzialnym. Przewidując wielką wagę, którą takie rozszerzenie horyzontów postrzegania świata mogło mieć dla nauki i religii, rozpoczął ostrożnie doświadczenia, mające na celu zbadanie nowego zjawiska.

      Jego przyjaciel miał dwie córki będące „mediami”, jak dziś byśmy je nazwali. Były to radosne, pełne życia, sympatyczne dziewczęta, lubiące ludzi, tańce i rozrywkę, zazwyczaj więc otrzymywały w czasie „seansów” prowadzonych w swoim gronie lub wśród rówieśników „przekazy”, które odpowiadały charakterem ich rozrywkowemu i w pewnym sensie frywolnemu spojrzeniu