Өч алуунун аягы. Айгүл ШАРШЕН
Читать онлайн книгу.
наристени өпкүлөп ийди:
– Алтыным ий, дегеле көзгө сүйкүмдүү болуп калган го?
– Болду эми, уктап жаткан баланы ойготосуң, – деп келинчегинин колунан Азим алды, – Орун салчы.
– Азыр, – Адина шашкалактап балага орун салып жатты.
– Дегеле мемиреп калганын, үйүндө какылыктап ыйлап жаткан, – Гүлпари эч нерседен капарсыз бөйпөйүп уктап жаткан наристени мээримге толгон көз менен жылмая карап койду.
– Ошончо эле ыйлаак бекен?
– Айтпа, күнү-түнү ыйлайт дейт.
– Ыйласа деле мейли, уктабай эле багып алам, – Адина кызды колуна алып төргө жаткырды, – Садагам ий, ойгоноор түрү деле жок го?
– Баланын периштеси бар сенде балам, буйруса сен дагы төрөп аласың, ушу кыз ак жолтой болсун.
– Ошондой эле болсо экен, апа, – Адина бөйпөйүп уктап жаткан наристени ойлуу карап калды, – Кудайым ушундай эле бир кыз берсе болду, – Улутунуп жиберди.
– Жараткан пендесин өзү жалгайт балам, кудай десеңер куруу калбайсыңар, – Гүлпари сыртка чыгып кетти.
– Адина, сен муну бага аласыңбы? – деди апасы чыгып кеткенде Азим аялына.
– Эмнеге бага албайт экенмин, багам эле, – Адина күйөөсүнө бултуң эте таарынып калды.
– Деги да, өзү ыйлаак болсо, анын үстүнө бала багып көрө элексиң.
– Багам эле, керек болсо кандай багаар экенмин, – Адина эңкейе кызды ууртунан секин өөп алды.
– Чоочутасың, – деген Азим анын жанына отура калып өзү дагы наристени өөп алды, – Бала кандай жакшы көрүнөт ээ?
– Ооба-а, эмдигиче төрөсөм балабыздын алды бешке чыгып калмак, – деп Адина муңканып жиберди, – Мени кечирчи, Азим.
– Эмнеге кечирим сурайсың, сенин күнөөң жок, анте бербечи Адина, көрөсүң го, биз дагы балалуу болобуз, – Келинчегинин эки бетинен өөп койду, – Капаланбай жүрчү ээ?
– Ма-акул эми, – Адина унчукпай сыртка чыкмак болуп баратып кайра эмелеги таарынычы жоголуп жаркылдай карады, – Азим, балага сүт алып келиш керек, бизде сүт жок, ойгонсо эмне кылабыз?
– Чын эле, азыр мен сүт таап келем.
– Кийим-кече дагы карай кел, кызыбызга күрмө шым алып берели.
– Макул, – Азим шашыла чыгып кетти.
– Күчүгүм десе, Гүлбахарым менин, – деп наристени дагы карап жылмайып алды.
Гүлпари сыртта жүрүп уул-келининин сөзүн угуп ичинен сызып алды: «Карангүн ай, бир баланын айынан бечараларыма жаман болду, сүйүүң менен сүмүрөн кал, бири-бирин жакшы көрүшөт, айрылышаар эмес, жаратканым бир наристеңди аябай уул-келиниме бир перзент берип койсо экен», – деп ойлуу үйгө кирди, келгенине бир топ убакыт болсо да козголбой уктап жаткан наристени көз кыйыгынан карап, эбелектей улам аны караган келинин көрүп үшкүрүнө төрдөн орун алды.
– Азим кайда кетти? – деп сурап койду билип турса дагы.
– Апа, Гүлбахар ойгонсо ыйлайбы деп сүт таап кел дедим, – Кудуңдай карады, – Анан кийим-кече ала келсин.
– Аа-а кагылайын десе, буга азыр кийимдин зарылчылыгы жок, негизгиси бала силерге көнүп, эмчекти унутуп тамак ичип кетсе эле болду, эки-үч күндө билбей калат.
– Апа,