Su üzərində bahar. Rəfail Alı oğlu Tağızadə
Читать онлайн книгу.
üzümü daha,
donub dodaqlarım, kəlmələr donub,
baxışın üşüyür yanaqlarımda.
Qapının zəngi də susur nə vaxtdı,
hər addım səsinə diksinirəm mən.
İçimdə bir zindan ağırlığı var,
gecənin sən – yoxluq tənhalığında.
Su üzərində bahar
Könlünə yatmayanı
sahilə qovan dəniz.
Gülü qoynuna alan
dəniz, könlün nə təmiz.
Sevgilərin sadiqi,
sənə gül gətirmişəm.
Sən ismətli gəlinsən,
üzünə tül sərmisən.
Gülü görüb əllərin
dalğa-dalğa əsəcək.
Gəlib üzümə baxıb,
baxıb məni süzəcək.
Pıçılda qulağıma,
pıçılda duyulanı.
Gəl danışaq; boşaldım
içimə yığılanı.
Yaşa belə
Hər şey,
hər şey
boğur səni.
İçindəki adam boğur,
çölündəki adam boğur,
havan boğur, hissin boğur.
Aralıqda o vurnuxan
düşüncələr nələr doğur?
Bir sakitlik olacaqmı
içindəki, çölündəki
bu savaşdan?
Sual yağır yağış kimi.
Ağacdakı yarpaqlar da
baxır sənə baxış kimi:
Səni yoran ağrılara
nə vaxtadək dözəcəksən?
Bilirəm ki,
əvvəl-axır bezəcəksən.
Səni boğan o dərdləri
bir «ah» ilə çıxart getsin.
Ötən ötsün, itən itsin.
Öz-özünü sən boğmasan
kimsə səni boğa bilməz,
səndən səni doğa bilməz.
Yaşamaqçün
doğ özündən təzə adam.
Səni boğan aralıqdan,
qovğalardan
birdəfəlik azad ol tam.
«Yeni həyat,
yeni adam —
bundan sonra
göy doğduğu
bir övladam».
Ya da de ki:
«bu dünyaya tamam yadam»,
ya da çığır için boyu:
«burax məni yolayrıcı,
burax gedim.
Mən də buyam».
Ya da yaşa belə.
Yaşa belə, dözənəcən,
öz-özünü üzənəcən…
Qara xatİrə
Gecənin birində lap sübhə yaxın
qara xatirələr boğacaq məni.
Bu səsə, bu küyə dözməyən gecə
axırda özündən qovacaq məni.
Dərd də dərd gətirər, qazancıma bax.
İllər daş səbrimi alır əlimdən.
Bu gecə yuxuma girən xəyallar
gəlib bir iltizam alır dilimdən.
Sıxır ürəyimi qara xatirə,
ümidin yolları dardı, dar, Allah.
Bu qədər zamanı necə yaşadım?
Məndə bir ölünün səbri var, Allah.
Götürüb gedİrəm sənİ özümlə
Götürüb gedirəm səni özümlə
gecənin ən sakit, gizlin yerinə.
Qıymaram mən sənə könlümdən başqa
bir baxış toxuna, yerin bilinə.
Mən səni köksümə sıxıb apardım,
Bürüdüm hissimin burulğanına.
Bir də görərsən ki, qaçıb üzümdən
dodağım qonubdu dodaqlarına.
İlahi, sən bunda cazibəyə bax!
Bu sevgi özümdən qoparır məni.
Bu xumar gecədə bədirlənən ay,
salıb işığına aparır məni.
Harada qalmısan
Külək dağıdardı meşənin telin,
yarpaqlar gizlincə öpüşərdilər.
Sən baxıb üzümə gülümsəyərdin,
bilərdim, bilərdim, nə istəyərdin.
Arabir görünən aydan utanıb,
qoluma girərdin, üzüaşağı
gedərdik hardasa bir gizlin yerdə
dünyanın qəmindən uzaqlaşardıq…
Külək tellərini daraqlayardı,
külək məni yaman qabaqlayardı.
Mən səni köksümə sıxardım ki, bəs,
külək tellərini daraqlamasın,
yanımda o səni qucaqlamasın.
İndisə küləkdən yan qaçıram ki,
ötən günlərimi varaqlamasın,
çatıb məndən səni soraqlamasın.
Meşə həmin meşə, çəmən o çəmən.
Yenə yavaş-yavaş əsəcək külək.
Atılan püşklərin o tərs üzütək,
indi zamanımı günahkar bilək?!
O ay da gizlənib, yağacaq yağış.
Ağac görən kimə çətirin salmış?
Hardan yağdırıldı üstünə qarğış?
Sən harda qalmısan, a tənha qalmış?!
O axşam qaranlıq ayırdı bizi.
Qaranlıq gecədə işığa düşmüş
gözlərtək görmədik bir-birimizi.
Sən