Córka gliniarza. Kristen Ashley
Читать онлайн книгу.
do Fraternal Order of Police[1] na pieczeń wieprzową.
Do tego dochodzi jeszcze mój wygląd. Nie żebym się chwaliła, rzecz w tym, że w gliniarzach aż buzuje testosteron, a ja jestem, no, tego… dziewczyną.
Większość kumpli taty zwróciła na mnie uwagę, kiedy skończyłam szesnaście lat. Problem w tym, że gdyby któryś mnie tknął (nawet jak już byłam pełnoletnia), pozostali by go zastrzelili.
Tak to właśnie wygląda, jak się jest córką gliny. Przyjmujesz to z dobrodziejstwem inwentarza.
***
Pewnego wieczoru w mojej nie tak krystalicznie czystej i świetlanej przeszłości koledzy taty, Jimmy Marker i Danny Rose, przyłapali mnie i moją przyjaciółkę Ally Nightingale (tak, byłyśmy nieletnie) na piciu alkoholu. I zgarnęli nas na posterunek.
Tata nie był zły; potraktował to jako szczeniacki wybryk. Miał tylko jedno dziecko, a jego żona nie żyła. Kiedyś liczył, że jeszcze dorobią się syna, ale mama zmarła, gdy miałam pięć lat. Najpierw byli zbyt zabsorbowani mną, żeby zdecydować się na drugie dziecko, a po jej śmierci tata chyba nie doszedł do siebie na tyle, żeby ożenić się po raz drugi.
Zawsze powtarzał, że Katherine Savage nigdy nie da się zapomnieć.
Mówił też, że wyglądam tak samo jak ona, co potwierdzały zdjęcia. Z wyjątkiem niebieskich oczu – te miałam po nim.
I wszyscy mówili, że zachowuję się identycznie jak ona kiedyś.
Tak czy inaczej, tata uznał naszą libację za zabawną i powiedział, że gdybym była chłopakiem, to ta akcja z przyskrzynieniem nas przez jego ziomków byłaby czymś w rodzaju inicjacji. Jego najlepszy kumpel i wieloletni partner Malcolm Nightingale stwierdził to samo.
Żona Malcolma, która przyjaźniła się z moją mamą i przysięgła jej na łożu śmierci, że pomoże tacie wychować córkę, Kitty Sue Nightingale, nie uznała mojego pobytu na posterunku za zabawny.
Żaden z moich młodzieńczych ekscesów, w jakiejkolwiek formie, nigdy nie wydawał się Kitty Sue zabawny. Zbyt mocno martwiła się o moją nieśmiertelną duszę.
Zresztą Kitty Sue miała pełne ręce roboty, wychowywała nie tylko mnie, ale i trójkę własnych dzieci. A że dwoje z nich to Lee i Ally, łatwo nie było.
Kitty Sue rozmawiała z kaznodziejami, nauczycielami i pedagogami szkolnymi, z trenerami małej ligi softballu, baseballu i footballu, z plotkarzami i plotkarkami z sąsiedztwa, jednym słowem z każdym, kto mógłby pomóc jej stworzyć sieć nadzoru nad dzieciakami Savage/Nightingale. Lecz mimo wszelkich wysiłków, w tej sieci zostały spore dziury.
Z Allyson Nightingale przyjaźnimy się niemal od jej narodzin. Ally – najmłodsze dziecko Kitty Sue i Malcolma – jest dużo bardziej szurnięta niż ja głównie dlatego, że się niczego nie boi.
Za to Lee to zupełnie inna historia. Był rozrabiaką przez duże R.
Po tym jak Jimmy i Danny przyłapali mnie i Ally na rzyganiu w przydrożnych krzakach, wycwaniłyśmy się. Gdy zdarzało się nam imprezować i przesadzić z alko, dzwoniłyśmy po Lee, a on przyjeżdżał i nas zgarniał.
Nieważne, gdzie był, nieważne, co robił, zjawiał się swoim starym stylowym mustangiem, otwierał drzwi od strony pasażera i z uśmieszkiem patrzył, jak wytaczamy się z czyjegoś domu i ładujemy do jego samochodu. Potrafił rozpoznać po odgłosach, kiedy będziemy rzucać pawia, i zanim do tego doszło, zatrzymywał się i wyciągał którąś z nas, żeby sobie ulżyła na poboczu, a nie w jego wozie. Miał też duże doświadczenie w przytrzymywaniu włosów haftujących dziewczyn.
W tamtych barwnych czasach dzwoniłyśmy czasem do drugiego brata Ally, Hanka, ale on zawsze prawił kazania. Był najstarszym dzieckiem Nightingale’ów i uważał, że musi zachowywać się odpowiedzialnie. Pouczał nas, ale nie donosił; donoszenie byłoby przegięciem.
Nic też dziwnego, że Hank został gliną.
Ani że nikt tak naprawdę nie wie, co robi Lee.
Henry „Hank” Nightingale był kapitanem drużyny futbolowej, został Królem Balu, zdobył tytuł Najlepszego Sportowca, Najbardziej Lubianego Ucznia, Najpiękniejszego Uśmiechu i stanowił połówkę Najlepszej Pary. Miał metr osiemdziesiąt osiem, uda, którymi mógłby łupać orzechy, niezły tyłek i chyba sporo w rozporku, zabójczy uśmiech, gęste brązowe, lekko falowane włosy i orzechowe oczy. W liceum Hank był dobroduszny, rycerski i miał stałą dziewczyną. Niewiele z tego się do tej pory zmieniło (no tyle że nie ma dziewczyny).
Z kolei Liam „Lee” Nightingale potrafił spiąć na krótko każdy samochód, jeździł mustangiem i motorem, zaczął palić w wieku trzynastu lat i podobno mógłby zapłodnić dziewczynę samym tylko spojrzeniem. On również zdobył tytuł Najpiękniejszego Uśmiechu, miał metr osiemdziesiąt dziewięć i sprawiał wrażenie, że spłowiałe dżinsy zaprojektowano specjalnie dla niego. Tak jak brat miał gęste ciemne włosy i czekoladowe oczy z długimi rzęsami. Podobnie też jak Hank był dobroduszny, lecz w zupełnie inny sposób. Bez najmniejszego wysiłku rwał każdą osobę płci przeciwnej, która miała długie włosy, duże cycki i fajny tyłek. Wystarczyło, że kiwnął palcem, rzucił spojrzenie, a w przypadku dziewczyny nie do zdobycia – uśmiech.
Rwał każdą, z wyjątkiem mnie. I to bez względu na to, jak się starałam, a powiedzmy to sobie jasno: starałam się bardzo.
Ja też mam duże piersi, zarąbisty tyłek, długie kasztanowe włosy, i serio, nie wyglądam jak zombie.
Próbowałam poderwać Lee, odkąd pamiętam.
Powinnam wybrać Hanka. Teraz byłabym szczęśliwą mężatką, pewnie miałabym dzieci, a już na pewno regularny seks.
Ale guzik z tego.
Jestem rock’n’rollową laską i nic już nie można na to poradzić.
W wieku ośmiu lat Ally i ja postanowiłyśmy, że wyjdę za Lee i w ten sposób zostanę jej „prawdziwą” siostrą. Ona będzie moją druhną, zamieszkamy w domkach naprzeciwko z białym sztachetowym płotem, a moja (i Lee) pierwsza córka będzie miała na imię Allyson.
Zawarłyśmy pakt krwi, kłując się w kciuk agrafką i mieszając krew, a potem spędziłyśmy kolejne dwanaście lat, usiłując przekuć tę fantazję w rzeczywistość, na wszystkie sposoby, jakie tylko nasze przebiegłe i pokrętne umysły mogły wykminić.
Pech polegał na tym, że choć kodeks etyczny Lee był nieco mglisty, ja podpadałam w nim pod zasadę numer dwa. Zasada numer jeden brzmiała: „Nie będziesz wyrywał dziewczyny brata swego”, numer dwa zaś: „Ani wyhaczał przyjaciółki młodszej siostry swojej”.
Poza tym dorastałam jako członek rodziny, przez co stawałam się niemal młodszą siostrą. Gdy po raz ostatni próbowałam go poderwać (miałam wtedy dwadzieścia lat, on dwadzieścia trzy), powiedział mi to wprost. Wyjątkowo upokarzające przeżycie.
Wszystkie poprzednie próby kończyły się podobnie, ale wtedy nie zdołało mnie to powstrzymać. Tym razem jednak… jego słowa z jakiegoś powodu naprawdę mnie zabolały. Nie były okrutne, lecz… ostateczne.
I wielkie polowanie na Liama skończyło się dokładnie wtedy, przynajmniej dla mnie. Ally wciąż ma nadzieję, nie mówiąc już o Kitty Sue, która zawsze chciała, żebym zakochała się w jednym z jej synów. Sama łączyła mnie z Lee. Pewnie jej zdaniem byliśmy siebie warci.
Miałam dość spotykania Lee w Boże Narodzenie, w Święto Dziękczynienia, Czwartego Lipca, we wszystkie urodziny, większość imprez rodzinnych czy grillów, w czasie oglądania u Hanka meczów i tak dalej. Niestety powodów do wspólnego widywania się jest dużo, choć zwykle kręci się też mnóstwo innych ludzi, więc mogłabym się wtopić w tłum.