Wist Ze Maar. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
stond ze op en volgde de officier de wachtruimte uit en terug door het stierenhok. Ze kwamen langs verschillende bureaus waar ze de onzekere blikken over zich liet glijden terwijl de officier haar door een gang leidde. In het midden van de hal bevond zich het kantoor van Randall Budd. De deur stond open, net alsof hij al geruime tijd op haar had gewacht.
De officier had niets te zeggen; toen hij haar bij Budds deuropening had afgeleverd, draaide hij zich om en vertrok. Kate keek het kantoor in en zag Chief Budd haar naar binnen wenken.
“Kom binnen,” zei hij. “Ik zal niet liegen. Ik ben helemaal niet blij maar ik bijt niet. Doe de deur achter je dicht, wil je? ”
Kate stapte naar binnen en deed wat haar werd gevraagd. Ze nam toen een van de drie stoelen die aan de andere kant van Budds bureau opgesteld stonden. Het bureau leek meer bezaaid te zijn met persoonlijke bezittingen dan werk gerelateerde items: foto’s van zijn familie, een gesigneerde honkbal, een gepersonaliseerde koffiemok en een soort sentimentele kogelhuls in een gedenkplaatje.
“Laat ik beginnen met te zeggen dat ik me goed bewust ben van je staat van dienst,” zei Budd. “Meer dan honderd arrestaties in je carrière. Bovenaan de klas op de academie. Gouden en zilveren medailles in acht opeenvolgende kickbokstoernooien bovenop de standaard FBI-training waar je ook uitblonk. Je maakte naam dat je dingen gedaan kreeg en de meeste mensen hier in dit departement respecteren je godsamme nog steeds.”
“Maar?” Zei Kate. Ze zei het niet in een poging grappig te zijn. Ze liet hem gewoon weten dat ze het kon hebben om berispt te worden... hoewel ze eerlijk gezegd niet dacht dat ze het echt verdiende.
“Maar ondanks dat alles heb je niet het recht om erop uit te trekken om mensen aan te vallen alleen omdat je denkt dat ze misschien betrokken zijn geweest bij de dood van een van de dochters van een goede vriendin.”
“Ik heb hem niet bezocht met de bedoeling hem aan te vallen,” zei Kate. “Ik kwam enkel aan de deur om wat vragen te stellen. Toen hij fysiek met me werd, verdedigde ik mezelf gewoon.”
“Hij vertelde mijn mannen dat je hem de trap van de veranda naar beneden gooide en zijn hoofd tegen de vloer van de veranda sloeg.”
“Ik kan het niet kwalijk nemen dat ik sterker ben, nu wel?” vroeg ze.
Budd wierp een blik op haar en nam haar aandachtig in zich op. “Ik kan niet zeggen of je grappig probeert te zijn, dit lichtvaardig opneemt, of dat dit echt je dagelijkse houding is.”
“Chief, ik begrijp uw positie en hoe een gepensioneerde vrouw van vijfenvijftig jaar oud die iemand in elkaar sloeg die uw mannen kort daarvoor hadden ondervraagd en vervolgens hadden vrijgelaten, u hoofdpijn kan bezorgen. Maar wees er echt van overtuigd...Ik heb Brian Neilbolt alleen bezocht omdat mijn vriendin me dat vroeg. En eerlijk gezegd, toen ik wat meer over hem te weten kwam, dacht ik dat het misschien geen slecht idee was.”
“Dus je ging er gewoon vanuit dat mijn mannen niet goed werkten?” Vroeg Budd.
“Dat heb ik nooit beweerd.”
Budd rolde met zijn ogen en zuchtte. “Kijk, ik probeer er niet over te discussiëren. Eerlijk gezegd zou ik niets liever willen dan dat je mijn kantoor over een paar minuten verlaat en als we klaar zijn met praten over deze kwestie, dan zijn we klaar met deze zaak. Ik wil echter dat je begrijpt dat je een grens overschreden hebt en als je toevallig weer zoiets opvoert, moet ik je misschien gewoon arresteren.”
Er schoten verschillende zaken door haar hoofd die Kate als reactie wilde geven. Maar ze dacht dat als Budd bereid was elke discussie uit de weg te gaan, zij dit ook kon. Ze wist dat hij alle macht in handen had om het zwaard op haar te laten neerdalen als hij wilde, dus besloot ze zo beschaafd mogelijk te zijn.
“Ik begrijp het,” antwoordde ze.
Budd leek even aan iets te denken voordat hij zijn handen op het bureau in elkaar vouwde, alsof hij probeerde om zichzelf te overtuigen. “En voor de zekerheid wil ik je zeggen dat we er zeker van zijn dat Brian Neilbolt Julie Hicks niet heeft vermoord. We hebben hem op de camera’s aan de deur van een bar in de nacht waarop ze vermoord werd. Hij stapte de bar rond tien uur binnen en vertrok pas na middernacht. We hebben dan een sms-gesprek gevonden tussen hem en zijn huidige flirt die tussen één en drie uur ‘s ochtends plaatsvond. Hij past niet in het plaatje. Hij is niet de man die we zoeken.”
“Hij had tassen en koffers gepakt,” merkte Kate op. “Alsof hij de stad gehaast probeerde te verlaten.”
“In de sms’jes konden we lezen dat hij en zijn flirt een bezoek gepland hebben aan Atlantic City. Ze waren van plan vanmiddag te vertrekken.”
“Ok, ik begrijp het.” Kate knikte. Ze voelde zich niet echt beschaamd maar ze begon wel spijt te krijgen dat ze zich zo agressief gedragen had op de veranda van Neilbolt.
“Er is nog een ding,” zei Budd. “En nogmaals, je moet de dingen vanuit mijn standpunt hierover bekijken. Ik had geen andere keuze dan contact op te nemen met jouw voormalige supervisors bij de FBI. Het is een protocol. Ik ben er zeker van dat je dit wel weet.”
Natuurlijk wist ze dat maar ze had er eerlijk gezegd niet over nagedacht. Een lichte maar knagende irritatie begon zich op te dringen in haar buik.
“Ik weet het,” zei ze.
“Ik sprak met assistent-directeur Duran. Hij was niet gelukkig en hij wil met je praten.”
Kate rolde met haar ogen en knikte. “Geen probleem. Ik zal hem bellen en hem laten weten dat ik uw instructies opvolg.”
“Nee, je begrijpt het niet,” zei Budd. “Ze willen je spreken. In DC.”
En daarmee veranderde de irritatie die ze voelde snel in iets dat ze al een tijdje niet had gevoeld: een gefundeerd gevoel van bezorgdheid.
HOOFDSTUK ZES
Na haar ontmoeting met Chief Budd pleegde Kate de juiste telefoontjes om haar voormalige supervisors te laten weten dat ze hun verzoek had ontvangen om hen een bezoekje te brengen. Ze kreeg echter niets te horen via de telefoon en sprak nooit met iemand die de touwtjes in handen had. Dat liet haar toe om een paar tamelijk onbeleefde berichten achter te laten bij twee ongelukkige receptionistes - wat haar daadwerkelijk hielp om wat stress van zich af te schudden.
Ze verliet Richmond de volgende ochtend om acht uur. Ze voelde zich merkwaardig meer opgewonden dan bezorgd. Ze voelde zich net als een afgestudeerde studente die na een korte tijd afwezigheid een bezoekje aan de campus bracht. Ze had het Bureau het afgelopen jaar vreselijk gemist en keek ernaar uit om terug de gebouwen binnen te stappen... zelfs al was het om een standje te krijgen.
Het verstrooide haar een beetje te luisteren naar de soundtrack van een obscure film - een aanrader van haar dochter. Binnen de vijf minuten verstomden de kritische stemmen in haar hoofd en in plaats daarvan mijmerde Kate over de laatste paar jaar van haar leven. Over het algemeen was ze geen sentimenteel persoon maar om een of andere reden die ze nooit had begrepen, had ze de neiging om nostalgisch en reflectief te worden als ze de baan opging.
Haar gedachten gleden weg van de podcast en ze dacht ze aan haar dochter - haar zwangere dochter, die over vijf weken zou moeten bevallen. De baby zou een meisje worden en ze had reeds de naam Michelle gekozen. De vader van de baby was een goede kerel maar naar de mening van Kate toch niet honderd percent goed genoeg voor Melissa Wise. Melissa, Lissa genoemd door Kate sinds ze een peuter was, woonde in Chesterfield, een gebied dat zich binnen Richmond bevond, maar niet aldus beschouwd werd door degenen die daar woonden. Kate had het Melissa nog nooit verteld, maar daarom was ze terug naar Richmond verhuisd. De verhuis was er niet gekomen vanwege banden met de stad en haar universiteitsopleiding aldaar, maar omdat dit de plek was waar haar familie vertoefde - waar haar eerste kleinkind zou wonen.
Een kleinkind, dacht Kate vaak. Hoe is Melissa zo oud geworden? Verdorie trouwens, hoe ben ik zo oud geworden?
En toen ze aan Melissa en de ongeboren Michelle dacht, richtte Kate haar gedachten meestal op haar overleden echtgenoot. Hij was zes jaar geleden vermoord, in het achterhoofd geschoten terwijl