Voordat hij doodt. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
zetten?” snauwde ze.
Meestal vond ze het niet erg, maar ze probeerde in de juiste gemoedstoestand te geraken om de werkwijze van de moordenaar te begrijpen.
Met een diepe zucht draaide Porter al hoofdschuddend de radio uit. Hij wierp haar een afwijzende blik toe.
“Wat hoop je eigenlijk te vinden?” vroeg hij.
“Ik probeer niets te vinden,” zei Mackenzie. “Ik probeer de puzzelstukjes in elkaar te zetten om het persoonlijkheidstype van de moordenaar beter te begrijpen. Als we kunnen denken zoals hij, hebben we een veel betere kans om hem te vinden.”
“Of,” zei Porter, “je kunt gewoon wachten tot we bij Omaha zijn geweest en met de kinderen en de zus van het slachtoffer hebben gepraat, zoals Nelson ons heeft opgedragen.”
Zonder zelfs naar hem te kijken kon Mackenzie zien dat hij moeite moest doen om geen wijsneuzerige opmerking te maken. Ze moest hem een beetje credit geven, veronderstelde ze. Altijd wanneer ze met z'n tweeën onderweg of op een plaats delict waren, beperkte Porter de snijdende en vernederende opmerkingen tot het minimum.
Ze negeerde Porter even en keek naar de aantekeningen op haar schoot. Ze vergeleek de notities van de zaak uit 1987 met die van de moord op Hailey Lizbrook. Hoe meer ze over hen las, des te meer meer ze ervan overtuigd raakte dat ze door dezelfde man waren vermoord. Maar wat haar bleef frustreren was dat er geen duidelijk motief was.
Ze bekeek de documenten van voor naar achteren, bladerde door de pagina's en nam alle informatie in zich op. Ze begon in zichzelf te mompelen, vragen te stellen en feiten hardop uit te spreken. Het was iets wat ze sinds de middelbare school had gedaan, een tic waar ze nooit helemaal vanaf was gekomen..
“In beide gevallen geen bewijs van seksueel misbruik”, zei ze zacht. “Geen duidelijke verbanden tussen de slachtoffers, behalve hun beroep. Geen echte aanwijzingen voor een religieus motief. Waarom niet kiezen voor het volledige kruisbeeld in plaats van een enkele paal als je een religieus thema kiest? De cijfers waren in beide gevallen aanwezig, maar deze geven geen duidelijke verklaring voor de moorden. “
“Begrijp me niet verkeerd”, zei Porter, “maar ik luister liever naar de Stones.”
Mackenzie stopte met tegen zichzelf praten en merkte op dat het meldingslampje van haar telefoon knipperde. Nadat zij en Porter waren vertrokken had ze Nancy een e-mail gestuurd en haar gevraagd een paar zoekopdrachten in de database in te voeren met de sleutelwoorden paal, stripper, prostituee, serveerster, mais, striemen en de reeks nummers N511 / J202, in combinatie met alle moordzaken van de laatste dertig jaar. Toen Mackenzie haar telefoon controleerde zag ze dat Nancy, zoals gewoonlijk, snel had gehandeld.
De mail die Nancy had teruggestuurd luidde: Niet veel, ben ik bang.Van de paar zaken die ik wel heb gevonden heb ik de uittreksels bijgevoegd. Succes!
Er waren slechts vijf bijlagen en Mackenzie las er vrij snel doorheen. Drie ervan hadden duidelijk niets te maken met de moord op Lizbrook of de zaak uit ’87. Maar de andere twee waren interessant genoeg om op zijn minst in overweging te nemen.
Eén daarvan was een geval uit 1994 waarbij een vrouw dood achter een verlaten schuur in een landelijk gebied ongeveer honderd kilometer buiten Omaha was gevonden. Ze was vastgebonden aan een houten paal en men geloofde dat haar lichaam daar minstens zes dagen had gehangen voordat ze werd ontdekt. Haar lichaam was stijf geworden en een paar bosdieren - vermoedelijk vossen - waren aan haar benen gaan eten. De vrouw had een lang strafblad, waaronder twee arrestaties wegens seks. Ook hier waren er geen duidelijke tekenen van seksueel misbruik en hoewel er striemen op haar rug waren aangetroffen, waren deze niet te vergelijken met het aantal striemen die op Hailey Lizbrook waren aangetroffen. In het rapport over de moord werd echter niets vermeld over cijfers op de paal waaraan de vrouw was vastgebonden.
Het tweede misschien gerelateerde dossier betrof dat van een negentienjarig meisje. Er stond vermeld dat ze wellicht ontvoerd zou zijn en er was alarm geslagen toen ze niet thuis kwam voor de kerstvakantie van haar eerste studiejaar aan de Universiteit van Nebraska in 2009. Haar lichaam werd drie maanden later ontdekt in een leeg veld, gedeeltelijk begraven.
Ze had striemen op haar rug gehad. Later werden er beelden naar de pers gelekt waarin het jonge meisje naakt was en deelnam aan een soort luguber seksfeest in het gebouw van een studentenvereniging. De foto's waren een week voordat ze als vermist was opgegeven gemaakt.
De laatste zaak was misschien een beetje vergezocht, maar Mackenzie dacht dat deze ook mogelijk in verband kon worden gebracht met de moord in 1987 en met Hailey Lizbrook.
“Wat heb je daar?” vroeg Porter.
“Nancy stuurde me de politierapporten van enkele andere gevallen die misschien iets te maken kunnen hebben met onze zaak.”
“Iets bruikbaars?”
Ze aarzelde maar vertelde hem over de twee potentiële links. Toen ze klaar was, knikte Porter en staarde in de duistere nacht. Ze passeerden een verkeersbord dat hen vertelde dat Omaha nog 35 kilometer rijden was.
“Ik denk dat je soms te hard probeert,” zei Porter. “Je werkt je verrot en dat is door veel mensen opgemerkt. Maar laten we eerlijk wezen: hoe hard je het ook probeert, niet iedere zaak houdt verband met een grootschalige misdaad complot.
“Vertel jij dan eens,” zei Mackenzie. “Wat zegt jouw gevoel op dit moment over deze zaak? Waar hebben we mee te maken?”
“Het is gewoon iemand met een simpel moedercomplex.” zei Porter afwijzend. “Als we maar met voldoende mensen gaan praten vinden we hem vast. Al dat geanalyseer is tijdverspilling. Je vindt mensen niet door in hun hoofd te gaan zitten. Je vindt ze door vragen te stellen. Straatwerk. Deur tot deur. Getuigen verhoren.”
Terwijl ze in stilzwijgen vervielen begon Mackenzie zich zorgen te maken over hoe simplistisch zijn kijk op de wereld was, hoe zwart - wit. Het liet geen ruimte voor nuance, voor iets buiten zijn vooraf bepaalde overtuigingen. Ze vond dat de gestoorde geest waar ze hier mee te maken hadden daarvoor veel te geavanceerd was.
“Wat vind jíj van onze moordenaar?” vroeg hij uiteindelijk.
Ze kon de wrok in zijn stem horen, alsof hij het haar niet echt had willen vragen, maar de stilte hem er bijna toe had gedwongen.
“Ik denk dat hij vrouwen haat om wat ze vertegenwoordigen,”zei ze zachtjes, terwijl ze het in gedachten verder uit puzzelde. “Misschien is hij een vijftigjarige maagd die denkt dat seks een zonde is - en die toch ook behoefte heeft aan seks. Het vermoorden van vrouwen geeft hem het gevoel dat hij zijn eigen verlangens in bedwang houdt, gevoelens die hij als zondig en onmenselijk beschouwt. Als hij de bron kan elimineren van waar die seksuele driften vandaan komen, voelt hij de controle. De striemen op de rug geven aan dat hij ze bijna straft, waarschijnlijk vanwege hun provocerende karakter. Dan is er het feit dat er geen tekenen zijn van seksueel misbruik. Ik vraag me af of dit een soort poging tot zuivering is in de ogen van de moordenaar.”
Porter schudde zijn hoofd, bijna als een teleurgestelde ouder.
“Dit is wat ik bedoel.” zei hij. “Tijdverspilling. Je hebt nu al zoveel aannames en veronderstellingen gemaakt, dat je je theorietje al helemaal klaar hebt - maar niets daarvan zal ons helpen. Jij ziet gewoon door de bomen het bos niet meer.”
En weer was er een ongemakkelijke stilte. Blijkbaar uitgesproken, zette Porter de radio harder.
Het duurde echter slechts enkele minuten. Toen ze Omaha naderden zette Porter de radio weer uit, dit keer zonder dat ze hierom had hoeven vragen. Porter sprak en toen hij dat deed klonk hij nerveus, maar Mackenzie hoorde ook de moeite die hij deed om doen alsof hij de situatie de baas was.
“Heb je ooit kinderen geïnterviewd nadat ze een ouder hadden verloren?” Vroeg Porter.
“Eén keer,” zei ze. “Na een drive-by. Een elfjarige jongen.”
“Ik heb er ook een paar gehad. Het is niet leuk.”
“Nee, dat is het zeker niet,” stemde Mackenzie in.
“Nou