Reden om te redden. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
HOOFDSTUK ZES
Alle hoop op een rustig avondje onder vrouwen was weg. Toen O’Malley en Finley afscheid namen, voelde het appartement stil aan. Rose had zich op de bank van Ramirez genesteld. Ze scrolde door sociale mediaberichten en stuurde berichtjes heen en weer met haar vrienden.
“Ik denk dat je wel weet dat je niemand moet vertellen wat er is gebeurd,” zei Avery.
“Ik weet het,” zei Rose een beetje verontwaardigd. “Wacht... Hoe zit het met papa? Moeten we het hem vertellen?”
Avery dacht er even over na en overwoog de opties. Als het alleen met haar was gebeurd, was er geen twijfel. Er was geen reden waarom Jack het moest weten. Maar nu met Rose erbij betrokken, veranderde dat de dingen. Maar toch... Het kon riskant zijn.
“Nee,” antwoordde Avery. “Nog niet.”
Rose gaf alleen een kort knikje als antwoord.
“Rose, ik weet niet wat ik je moet vertellen. Dit is klote. Ja. Ik vind het ook. Dit is stom. En het spijt me dat je erbij betrokken bent. Het is voor mij ook echt niet leuk.”
“Ik weet het,” zei Rose, terwijl ze haar telefoon neerlegde en haar moeder in de ogen keek. “Ik ben niet eens echt boos over het ongemak. Dat is het niet. Mam... Ik had geen idee dat het zo gevaarlijk voor je was geworden. Is het altijd zo?”
Avery gniffelde een beetje. “Nee, niet altijd. Het is alleen dat met dit ding met Howard Randall iedereen achteromkijkt. De hele stad is bang en ze hebben iemand nodig die de schuld moet krijgen, terwijl ze op zoek zijn naar antwoorden en een manier om zich veilig te voelen.”
“Maar nu eerlijk, mam: gaat het wel goedkomen met ons?”
“Ja, ik denk het wel.”
“Werkelijk? Wie gooide die steen dan? Was het Howard Randall?”
“Ik weet het niet. Persoonlijk betwijfel ik het.”
“Maar er is iets.. raar tussen jullie twee, toch?”
“Rose...”
“Nee, ik wil het weten. Hoe kun je zo zeker zijn?”
Avery zag geen reden om tegen haar te liegen of het geheim te houden, vooral nu ze hier blijkbaar deel van uitmaakte.
“Omdat een dode kat door een raam te duidelijk is. Het is te opvallend. En ondanks wat de methoden van zijn moorden zouden kunnen zeggen, zou Howard Randall dat niet doen. Een dode kat... Het is bijna komisch. En door met hem zowel als advocate als rechercheur te praten... Dat zou hij niet doen. Je moet me hierbij vertrouwen, Rose.”
Avery keek uit het raam naar de zwarte Ford Focus die drie verdiepingen lager geparkeerd stond aan de overkant van de straat. Ze zag het silhouet van Dennison’s linkerschouder terwijl hij in de bestuurdersstoel zat. Sawyer zat waarschijnlijk naast hem, zoals gewoonlijk zonnebloempitten te knabbelen.
Ze dacht aan de baksteen en de kat en begon terug te gaan door haar verleden. Tussen haar carrière als advocate en de paar jaar die ze als rechercheur werkte, was de reeks namen en gezichten in haar hoofd lang. Ze probeerde te bedenken wie er nog meer reden zou hebben om de steen en de kat door haar raam te gooien, maar het was te veel: te veel gezichten, te veel geschiedenis.
Jezus, het zou iedereen kunnen zijn...
Ze draaide zich terug naar het appartement en probeerde zich de laatste keer dat Ramirez erin had gestaan voor te stellen. Ze liep langzaam door de woonkamer en de keuken. Ze was er eerder geweest maar zag alles als nieuw. Het was een kleine plaats maar mooi ingericht. Alles was schoon en georganiseerd, elk voorwerp op zijn aangewezen plaats. Zijn koelkast was versierd met verschillende foto’s en ansichtkaarten, meestal van familieleden die Avery nog nooit had ontmoet, maar er wel eens over had gehoord.
Hoeveel van hen weten wat er is gebeurd? vroeg ze zich af. Tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis waren er slechts twee familieleden langs geweest. Ze had geweten dat de familie van Ramirez niet heel hecht was, maar dat zijn familie hem niet kwam bezoeken, maakte haar zo verdrietig, hoewel het waarschijnlijk hetzelfde zou zijn als er iets met haar zou gebeuren.
Ze draaide zich weg van de koelkast, de beelden van die vreemden waren plotseling te veel voor haar. In de woonkamer waren hier en daar foto’s van zijn leven: een foto van hem en Finley op een etentje aan het hoefijzerwerpen; een foto van Ramirez die bij een marathon over de finish komt; een foto waarop hij met zijn zus stond toen ze nog veel jonger waren en ze visten langs de rand van een vijver.
“Ik kan het niet,” zei ze zacht.
Ze wendde zich tot Rose in de hoop dat ze haar hoorbare ontkenning niet had gehoord.
Wat ze zag was dat Rose sliep op de bank. Ze was blijkbaar in slaap gevallen op de momenten dat Avery de foto’s had bekeken. Avery bestudeerde haar dochter even en voelde het eerste schuldgevoel. Rose had hier niets mee te maken, maar was er nu wel bij betrokken.
Misschien was het beter geweest als ik niet had geprobeerd om de dingen op te lossen, dacht ze.
Het was niet alleen een dwalende wie-ben-ik-gedachte. Ze vroeg het zich soms echt af. En nu ze allebei onder bewaking stonden en mensen die haar bedreigden voor zonden uit haar verleden, was het nog erger.
Misschien word ik niet bedreigd voor de zonden van mijn verleden, dacht ze. Misschien was het echt Howard. Misschien knapte hij op een manier die ik niet had kunnen voorspellen.
Ze veronderstelde dat als ze haar werk correct deed, ze niet eenvoudigweg de mogelijkheid kon elimineren dat Howard dat arme meisje met een spijkerpistool had vermoord en de volgende nacht een dode kat met een dreigende boodschap door haar raam gooide. Ze had geen bewijs om te ondersteunen dat hij het niet had gedaan dus logischerwijs zou hij een verdachte zijn.
Ik sta te dicht bij hem, dacht ze. Ik heb hem leren kennen op een manier waardoor ik hem op dit rare voetstuk zet. Heeft hij dat opzettelijk gedaan?
Het was een enge gedachte, maar hij was briljant. En ze kende zijn voorliefde voor gedachtenspelletjes. Had hij haar gemanipuleerd op een manier die ze nog steeds niet begreep?
Ze pakte haar twee tassen en droeg ze naar de slaapkamer van Ramirez. Ze had de belangrijkste dossiers uit de doos van Howard Randall erin gepropt voordat ze haar appartement verliet. Ze haalde die eruit en spreidde ze uit op het bed.
Deze keer verspilde ze geen tijd met naar de foto’s te kijken. Op dit moment had ze alleen de feiten nodig. En de feiten zoals ze die kende, zoals in de boeken was vastgelegd, was dat Avery Black ooit een advocate was geweest die een man vertegenwoordigde die beschuldigd werd van moord. Ze had vermoed dat hij de daad had begaan, maar er was geen bewijs en de zaak raakte in de rechtbank uit elkaar. Uiteindelijk had ze gewonnen. Howard Randall was vrij geweest om te gaan. In de loop van de volgende drie maanden werden universiteitsmeisjes met de leeftijd van achttien tot eenentwintig op griezelige maar effectieve manieren vermoord. Uiteindelijk was Howard Randall opgepakt. Niet alleen dat, maar hij bekende openlijk voor de misdaden.
Avery had het allemaal op televisie gezien. Ze had ook haar baan als advocate opgezegd en was gemotiveerd om te gaan werken aan een carrière als rechercheur, een carrière waarvan bijna iedereen vertelde dat het buiten haar bereik lag. Ze moest later beginnen dan de meesten. Ze was een vrouw die werd achtervolgd door de geest van Howard Randall voor zijn moorden. Er was te veel bagage. Ze zou het nooit redden.
Maar hier ben ik, dacht ze terwijl ze over de details keek. Misschien is dat waarom hij altijd zo open stond om in de gevangenis met me te praten. Misschien behoorde hij tot degenen die dachten dat ik een verloren zaak was om rechercheur te worden. Toen ik er niet alleen een werd, maar ook verdomd goed werd, verdiende ik misschien zijn respect.
En jammer genoeg hoopte ze dat dat het geval was. Ze zou graag denken dat het haar niets kon schelen dat Howard Randall haar respecteerde, maar dat deed ze wel. Misschien was het zijn intellect of het simpele feit dat niemand haar had uitgedaagd zoals hij had gedaan toen ze elkaar af en toe hadden ontmoet.
Ze dacht aan die ontmoetingen