Był raz człowiek, który miał trzech synów, a za całe mienie1 jeden dom, w którym mieszkał.

      Każdy z synów chętnie by objął ten dom po jego śmierci, ale ojciec zarówno2 kochał jednego, jak i drugiego.

      Sam nie wiedział, jak miał zrobić, ażeby żadnego nie skrzywdzić. Sprzedawać domu nie chciał, gdyż dom ten był jeszcze własnością jego przodków. Prawda, że mógłby był w ten sposób jednakowo synów obdzielić, ale przyszła mu inna myśl do głowy i rzecze3:

      – Idźcie w świat i zmierzcie się; niech każdy z was nauczy się jakiego rzemiosła, a gdy wrócicie, to ten, który wykaże najlepszy rezultat swej pracy, dom po mnie obejmie.

      Synowie zgodzili się na to; starszy obrał sobie zawód kowala, średni golibrody4, a najmłodszy fechmistrza, czyli szermierza.

      Następnie oznaczyli czas, w którym mają się zejść z powrotem i puścili się w drogę.

      Zdarzyło się tak, że każdy z nich dostał się do zdolnego majstra i mógł się dobrze w zawodzie swym wydoskonalić. Kowal musiał podkuwać konie króla i myślał sobie: „No, nic ci nie brakuje, będziesz miał dom”!