Stara stolica Giedyminowa,

      Wilno, pieszczota pięknéj natury

      Pomiędzy gaje, pomiędzy góry

      To kwiat, co w dzikiem zielsku się chowa…

      Gdy się na strome wdzierasz urwisko

      Albo brniesz piaskiem, drogą pochyłą,

      Nigdy byś nie zgadł, że Wilno blisko,

      Gdyby twe serce silniéj nie biło.

      Gdy przed twojemi mignie oczyma

      Szczyt pierwszéj wieży, pierwszego krzyża,

      Czujesz dreszcz święty, ów dreszcz pielgrzyma,

      Co się ku miejscu świętemu zbliża;

      Korne kolano samo się zgina,

      Serce uderza tętnem żałoby:

      Bo tu Litwina Mekka, Medyna,

      Tu jej proroków kolebki, groby!

      Tu przed wiekami Litwini starzy

      Palili bogom ofiarne znicze,

      Tu Przenajświętszéj Panny oblicze

      U bramy miejskiej stoi na straży,

      Tu Jagiellończyk, lilija dziewic,

      Syn uświęcony litewskiej matki,

      Patron-przyczyńca, książę, królewic,

      Złożył w świątyni ziemskie ostatki;

      Tu się męczeństwa pamiątka budzi,

      Trzy krzyże wieńczą górę pochyłą.

      Bo gdzież jest naród, gdzie miasto ludzi,

      Co by proroków swych nie zabiło?

      Niejednokrotnie nad miastem starém

      Pan różdżkę pomsty wyciągnąć raczy:

      Trapi je głodem, morem, pożarem,

      Trapi przez krwawy najazd krzyżaczy.

      To znów miłościw ku dzieciom swoim

      Daje po klęskach wytchnąć szczęśliwie;

      Ludzi nawiedza zdrowiem, spokojem,

      A urodzaje pleni na niwie,

      Baszty ukrzepia, mury rozszerza,

      Duchem mądrości nawiedza starsze,

      Wlewa odwagę w piersi rycerza,

      I zbawcze myśli w serce monarsze.

      Tak wśród rozlicznych losów przemiany

      Wilno przetrwało drugie stulecie;

      Giedymin pierwsze zasnował ściany,

      Olgierd gród ojca kochał jak dziecię,

      Pod Jagiellonem w potęgę wzrasta,

      Bo czuwa nad niem łaska książęcia,

      Pogańskie czoło starego miasta

      Już Chrystusowym krzyżem uświęca.

      I z wież kościelnych zagrały dzwony,

      Kiedy pogaństwa pierzchła pomroka,

      A Pan zastępów żegna z wysoka

      Litwę i Wilno, i Jagiellony.

      A choć krzyżackie czasem znamiona

      Zawiały tutaj w bojowym szyku,

      Polski i Litwy dłoń zespolona

      Odparła Niemca aż do Bałtyku.

      Zaprzestał ufać w zdrad swoich dzieło,

      Że nas wyplemi13, że kraj nam wydrze,

      Gdy pod Grunwaldem Witold z Jagiełłą,

      Rogatą głowę strzaskali hydrze.

      Tymczasem wzrastał, wzrastał gród stary

      W sławę u ludzi, w łaskę u Boga,

      Z Niemiec od Rusi drużyna mnoga

      Szła tu osiadać, kupczyć towary,

      Sprawiać rzemiosła dłońmi biegłemi,

      Odmierzać łokciem, ważyć na szali,

      I żyć pod prawem litewskiéj ziemi,

      Co jej kniaziowie dobrzy nadali.

      Co ojciec począł, to syn dokona,

      Uzacnia Wilno nad insze grody,

      Książę Kazimierz, syn Jagiellona,

      Dał przywileje nowe, swobody.

      A kiedy ludzie zewsząd się garną,

      Kiedy ład w mieście rodzi się nowy,

      Książę napisał ustawę karną,

      Aby bezpieczne były ich głowy.

      Dzieło ojcowskie umocnił jeszcze

      Kniaź Aleksander prawy nowemi14,

      Tylko postrachy jakieś złowieszcze

      Krążyć poczęły w litewskiéj ziemi:

      Że się odgraża kniaź Michał Gliński

      Na