Z torbą na plecach, w wypłowiałéj kurcie,

      Dziad siwobrody, schylony przez lata,

      Stanął pokornie przy klasztornej furcie,

      I drżącą ręką we dzwonek kołata.

      Stary kapelusz cienił starą głowę,

      Na czarnym sznurku, wisiały u szyi

      Krzyż Chrystusowy i medal Maryi,

      A u popręgi1 paciorki bukowe.

      Żebrak, czy pielgrzym? – a któż jego zbada?

      I kto by zresztą troszczył się o dziada.

      Starzec we dzwonek furciany kołata,

      Była to furta bernardyńskiej braci —

      Snadź2 musi pomniéć staroświeckie lata,

      Snadź i ojcowie tutaj niebogaci;

      Klasztor i kościoł budowane z drzewa —

      Czasy Witolda pamiętają pono3 —

      Ściany się trzęsą, kiedy wiatr powiéwa,

      Dachy słomiane zakwitły zielono,

      Przy starych ścianach rozrosły się chwasty,

      Szorstka pokrzywa i oset kolczasty.

      Starzec za sznurek pociągnął po trzecie,

      Rozbity dzwonek gdzieś głucho kołata —

      Wreszcie ktoś idzie: – otwarła się krata —

      Odźwierny spytał: «A czego tam chcecie?»

      Dziad się pokłonił, aż brzękły u szyi,

      Krzyż Chrystusowy i medal Maryi.

      I rzekł: «Niech będzie Jezus Chrystus pochwalony!

      Oto do miejsc cudownych wybrałem się w drogę,

      Ślubem po żebraninie obchodzę te strony,

      Ale głodny, schorzały, daléj iść nie mogę.

      Mam moje święte wota, chcę czynić im zadość,

      Ale cóż? Stare nogi nie służą mi sporno,

      Stare kościska bolą… ej! starość nie radość,

      Ojcowie! chcę gościny za furtą klasztorną

      A za dzionek, za drugi, orzeźwiwszy duszę,

      Powiém szczérze: Bóg zapłać, i daléj wyruszę.

      A może tutaj umrę, no! to zawsze lepiéj

      Umrzeć w świętym klasztorze niż na drodze pono,

      Przecię kapłańska ręka powieki zasklepi,

      I trupa choćby wodą pokropi święconą.

      Ojcze! powiedz starszemu, że tu dziad w podróży

      Prosi o miskę strawy i schronienie skromne,

      A za to, czyli umrę, czy żyć będę dłużéj,

      Nigdy w moich modlitwach ojców nie przepomnę.

      Uczynność niestracona – wszak wiész ksiądz dobrodziéj,

      Kiedy żebrak przychodzi, sam Chrystus przychodzi,

      Kropla wody, co podasz ze szczérego łona,

      Na Sądzie Ostatecznym będzie policzona!»

      Dziad się pokłonił, aż brzękły u szyi,

      Krzyż Chrystusowy i medal Maryi. —

      Odźwierny fuknął: «A toż co się znaczy?

      Niedobrześ trafił, morałów twych szkoda;

      Tu klasztor księży, nie szpital żebraczy,

      Ani zajezdna żydowska gospoda.

      Tu nie masz chléba i kątka dla ciebie,

      U nas ciasnota i ubóstwo wszędzie,

      My sami żyjem o żebranym chlebie;

      Ruszaj stąd dziadu! nic z tego nie będzie!

      A zresztą… zostań, odpocznij za bramą,

      A ja się dowiem do starszyńskiéj celi,

      Możeć jałmużnę gwardyjan udzieli —

      Lecz pewien jestem, że powié to samo». —

      I tak odźwierny, z niechęcią na twarzy,

      Odszedł i zniknął w głębi korytarzy.

      Wkrótce powrócił – «Mówiłem zapewno,

      Że się nie wnęcisz pod klasztorne szczyty;

      Ksiądz przełożony ofuknął mię gniewno:

      Czy my bogacze? Czy my jezuity?

      Czy widzą u nas pałace w klasztorze?

      Że się włóczęgi chcą wnęcać bez pracy,

      Na nas poddaństwo nie sieje, nie orze,

      Sami jesteśmy w Chrystusie żebracy!

      Dziad, mówisz, chory – umrze gdzie pod progiem,

      To nowy kłopot, chować go potrzeba,

      Dajcie mu piwa i krajankę chléba,

      I niech co prędzéj wynosi się z Bogiem». —

      Tak rzekł odźwierny i z sobą cóś radzi,

      W środek klasztoru żebraka przyzywa,

      I dał mu w izbie klasztornéj czeladzi

      Krajankę chléba i szklanicę piwa.