Spoor. Deon Meyer
Читать онлайн книгу.
kyk na Rajkumar. Sy weet die Indiër het goeie nuus. Hy sit sedert die begin van die vergadering met daardie selftevrede glimlag. “Raj?”
“Julius Shabangu, our crime kingpin in Jo’burg. We’ve obtained very interesting insights …”
Mentz lig haar wenkbroue.
“We’ve had two vehicles, disguised as private security patrols from the Eagle Eye company, in Shabangu’s neighbourhood for the past week,” sê Rajkumar en wag dat Janina Mentz die ironie en skerpsinnigheid moet waardeer.
Sy knik net haar kop.
“Anyway, they’ve been monitoring cell phone traffic. We’ve been processing a lot of data, and the good news is, we have two cell numbers that probably belong to him or his people …”
“Probably?”
“Madam, we have more than twenty houses in the block, and a lot of cellular traffic. But the calls in question correspond to the times Shabangu and his staff have been at home. We have now isolated them, and will eavesdrop as from tonight. But here’s the interesting thing. They’ve been talking to Harare. Two calls from two different cellular phones, to the same number in Zim.”
“My, my,” sê die advokaat.
“But we don’t know who the Harare number belongs to,” sê Mentz.
“We don’t have access to infrastructure in Zim. But we will now start listening to any future calls from those numbers …”
Mentz gee hom ’n volle glimlag. “Raj, that is good work.”
“I know,” sê die Indiër.
* * *
Fotostatiese rekord: Dagboek van Milla Strachan
Inskrywingsdatum: 2 September 2009
Gedaan. Moeg. Wat ’n dag. Nege ure van opleiding – rekenaargeletterdheid, internetvaardigheid, soektogprosedures, verslaggewing, skryfstyl, alles in een vertrek, voor een rekenaar, met vier verskillende, sieldodende instrukteurs.
* * *
Fotostatiese rekord: Dagboek van Milla Strachan
Inskrywingsdatum: 3 September 2009
Hoogtepunt van die dag: Ek sien vir die eerste keer die woorde “Die Ysterkoei Moet Wéét”. Dit stap stadig oor oom Theunie, my bleskop-kollega, se rekenaarskerm. Sy screen saver. Ek vra hom wat dit beteken. Hy glimlag en sê die direkteur het ’n bepaalde smagting na inligting …
Hy ruik na pyp, soos my pa.
9
(4 September 2009. Vrydag.)
Hulle sit in die Bizerca Bistro, die elegante swart advokaat, Tau Masilo, en die onkreukbare wit vrou, Janina Mentz, met koppe bymekaar soos minnaars. Hulle is ’n eiland van erns in die lighartigheid van middagete.
Masilo se stem is sag: “My bron sê óns minister se aanbeveling is dat ons met rus gelaat word in die samesmelting, maar daar’s van die ander kabinetslede wat verskil.”
“Wie?”
“Die Minister van Verdediging, blykbaar, en die Minister van Binnelandse Sake.”
Senior kabinetslede, weet Mentz. Sy verteer dié inligting voor sy vra: “Wie steun ons nog?”
“Die adjunkpresident.”
“En dis al?”
“U moet verstaan, die inligting is tweedehands, en ek vermoed daar is heelwat spekulasie. Maar die belangrike ding is, die president is nog nie seker of ons ingesluit is nie.”
Hulle eet in stilte, Masilo met sigbare genot. Hy sit eindelik sy mes en vurk neer. “Geen wonder die Minister van Finansies eet ook hier nie. Mevrou, mag ek ’n voorstel maak?” vra hy.
“Natuurlik, Tau.”
“Dit is nou die tyd om ’n ophef te maak. Om die president te oortuig …”
“Hoe?”
“Met wat ons het. Ek weet, ek weet, objektief beskou is dit nie veel nie. Maar ’n kort verslag, slim geskryf …”
“Dis gevaarlik.”
“Maar waarom?”
“Tau, hoeveel geloofwaardigheid gaan ons inboet as ons die Moslem-pot heeltemal missit?”
“Sal dit oor ’n maand of twee saakmaak?”
“Ons het eenvoudig nog nie genoeg nie,” sê sy met kwalik bedekte verwyt.
“Ek weet nie of ons veel langer kan wag nie, mevrou. Dit is ’n window of opportunity, en dit gaan nie lank oop bly nie. Die president se besluit kan nou enige dag geneem word …”
Janina Mentz skuif aan haar bril. Nie oortuig nie.
Masilo se selfoon lui. Hy antwoord, luister en sê dan in die instrument: “Van waar?” Dan weer: “Ek is netnou daar.”
Hy bêre die selfoon. “Dit was Quinn. Ek dink die meeluistering in Gauteng het vrugte afgewerp.”
* * *
Quinn, in ’n swart rolnektrui en kakie-chino’s geklee, se sagte stem gaan vertroetelend met die feite om: “Inkunzi Shabangu en sy mense is slim, soos dit lede van georganiseerde misdaad betaam. Hulle vervang elke week simkaarte. Dit neem Raj se mense drie tot vier dae om die nuwe nommers te isoleer, want ons kan net Shabangu se huis monitor, dit is ons enigste vaste punt. Dan bly daar net drie dae van meeluistering oor voor ons weer van voor af moet begin. Terloops, hulle gebruik nooit dieselfde simkaart twee keer nie, en ons vermoed elke nuwe nommer word op Sondagaande aan belangrike kontakte ge-SMS. Hierdie is vanoggend opgeneem. Die een stem is dié van Shabangu self. Die oproep kom uit Harare uit, dit is ook ’n tipiese Zim-aksent …”
Quinn klik met die muis. Die klank kom uitstekend deur die indrukwekkende stelsel.
“Hallo.”
“Mhoroi, Inkunzi, how are you?”
“I am very well, my friend, and how are you?”
“Not so well, Inkunzi, times are tough over here.”
“I know, my friend, I know, the newspapers are full of it.”
“What can you do … ?”
“So, my friend, ndeipi?”
“The news is that you were right, Inkunzi. Chitepo is working on a new route, and it will go through South Africa.”
Quinn stop die terugspeel van die opname vir ’n oomblik. “Bes moontlik Johnson Chitepo, hoof van Zim se Joint Operations Command, en Mugabe se regterhand. Maar luister hier …” en hy aktiveer weer die opname.
“And you are sure?” sê die stem van Julius Shabangu oor die luidsprekers.
“Almost sure. Ninety-nine per cent. But it looks like he is keeping Comrade Bob in the dark.”
“Chitepo?”
“Yebo.”
“He’s stealing from Mugabe now?”
“He is looking after himself.”
“O.K. So when is it going to happen?”
“Soon, I think. But we will try to find out more.”
“And the route? How does it work?”
“All I know is, he’s working with a South African. Someone in nature conservation. So it could be through Kruger, you know, the transfrontier park. They are connected now, Gonarezhou and Kruger. That is what we think, they will take it through there.”
“O.K. My friend, this is very good. But we need the details.”
“I know, Inkunzi.