Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
het nie geweet daar is nog eerlike vroumense in die wêreld nie, signorina,” val hy haar smalend in die rede. “Maar ek vrees jou eerlikheid verander niks aan my voorstel nie. As jy geldelike steun van my verlang, sal jy my voorstel net so moet aanvaar.”
Lizelia vroetel senuweeagtig met haar aandsakkie toe sy ietwat huiwerig vra: “Waarom is dit vir u so belangrik om met my te trou, baron? As dit nog ’n huwelik in die ware sin van die woord sou wees, kon ek nog dink dat u miskien ’n erfgenaam verlang. Maar dit gaan slegs ’n huwelik in naam wees!”
Die baron swyg so lank dat Lizelia al begin wonder of hy ooit haar vraag gaan beantwoord. Dan hoor sy hom eindelik sê: “Nou goed, ek sal jou vertel waarom ek met jou, ’n meisie wat ek glad nie ken en ook nog nooit gesien het nie, in die huwelik wil tree. Noudat my verloofde my die trekpas gegee het, sal ek deur baie fortuinsoekers lastig geval word. As ek die gebruik van my oë gehad het, sou dit my nie in die minste gehinder het nie. Maar my blindheid plaas my in ’n moeilike posisie, want my ander sintuie is nog nie so ontwikkel dat ek iemand deur middel van sy stem kan opsom nie. Dit is vir my dus baie belangrik dat ek so gou moontlik in die huwelik tree, signorina.”
“Ek sien,” sê sy sag. “Die huwelik moet vir u as ’n skild dien. Maar hoe weet u dat ek nie ook ’n fortuinsoeker is nie, baron? U ken my nie. Ons het vanoggend maar vir die eerste maal kennis gemaak!”
“Jy het gelyk, signorina, ons het maar eers vanoggend kennis gemaak. Maar dokter Carini het my verseker dat jou nood heeltemal waar en eg is: Jy is dus nie ’n leuenaar nie, en daarom glo ek ook dat jy baie eerlik is.”
“Maar ek is nie ’n verpleegster nie, baron, ek is ’n onderwyseres …”
“Dit het jy vanoggend reeds vertel, signorina,” val die edelman haar bedaard in die rede. “Maar as dit jou sal gerusstel, wil ek net sê dat ek nie die diens van ’n gekwalifiseerde verpleegster verlang nie. My lyfbediende sien baie goed na my om. Al wat ek van jou verlang, is dat jy my oë sal wees en soms ligte takies vir my sal uitvoer. Jy sál dus in ’n sekere sin my verpleegster wees, en as vergoeding sal ek die bekwaamste breinspesialis ontbied om die operasie op jou moeder uit te voer. Daarna sal ek vir haar sorg solank sy lewe.”
“Ek het nog nooit in my lewe voor so ’n gewigtige besluit te staan gekom nie,” sê Lizelia met ’n stem wat vir die edelman baie verwese klink. Sy sug saggies en vervolg: “Die feit dat my moeder se lewe van die operasie afhang, gee my geen ander keuse as om u voorstel te aanvaar nie, baron … Ja, ek … ek aanvaar u voorstel. U kan dus maar begin reëlings tref vir die operasie.”
“Ek sal professor Landuzzi môreoggend per vliegtuig laat haal … Verskoon my, ek het vergeet wat jou naam is, signorina.”
“My naam is Lizelia en my van is Heyns, baron,” sê sy met ’n vreemde gelatenheid in haar stem wat die edelman se oor nie ontgaan nie.
Maar hy laat niks hiervan blyk nie en sê bloot: “My naam is Edoardo, en ek dink dit sal beter wees as ons mekaar van nou af op die voornaam noem.”
Toe Lizelia niks hierop sê nie, gaan hy ongestoord voort: “My sekretaris sal môre alles reël sodat ons oor twee dae in die huwelik kan tree. Gino, my motorbestuurder, sal jou môreoggend na ’n bekende modehuis neem sodat jy jou bruidsuitrusting kan gaan koop. Ek sal die modehuis vooraf skakel, want jou bruidsuitrusting moet net die beste wees. Jy moet ook vir my die maat van jou vinger gee, want ek moet seker maak dat die familieringe jou pas.”
Sy haal haar seëlringetjie van haar vinger af en sê merkbaar gespanne: “Ek hoop nie u het ’n groot troue in gedagte nie, baron … Edoardo, want ek kan nie ’n woord Italiaans praat nie en ek voel dat so iets onvanpas sal wees terwyl my moeder se toestand so kritiek is. Ek weet ongelukkig nie wat die maat van my vinger is nie, dus moet u maar my seëlring neem.”
Die baron hou sy hand na haar uit en sy plaas die ring versigtig op die palm van sy lang, slanke hand. Hy voel-voel die ringetjie tussen sy vingers, probeer dit aan sy pinkie steek, maar kry dit nie eers so ver as die eerste lit nie.
“Jy het verbasende dun vingertjies, Lizelia,” hoor sy hom sê. “Mario sê jou kop kom darem tot by my skouer. In elk geval, jy moet jou nie oor die huwelik bekommer nie. Ons trou hier in die tuin van my villa, en die enigste gaste sal lede van my familie wees wat naby genoeg bly om betyds vir die huwelik te wees. Ná ons troue sal ek reël dat iemand vir jou privaat lesse in Italiaans gee.”
“Sal die huwelik in die oggend of in die middag voltrek word?” vra Lizelia terwyl sy die edelman ondersoekend betrag. Sy stem klink nou wel kalm en besorg, maar dit flous haar glad nie. Daardie harde trek om sy mond toon baie duidelik dat hy die soort man is wat sy vrou knaend onder die duim sal hou, die wette sal neerlê en net een maal sal praat.
Gelukkig sal hulle huwelik net in naam wees, totdat hý anders besluit – natuurlik op ’n egskeiding, dink sy.
Maar dan hoor sy hom sê: “Die huwelik sal in die oggend voltrek word, en Gino sal jou môreoggend na die modehuis toe neem.”
Noudat alles bevredigend afgehandel is, stel die baron voor dat hulle die komende vennootskap met ’n glasie sjampanje beklink. Ná die tweede glasie kondig Lizelia aan dat dit tyd is vir haar om te gaan as sy haar nie môreoggend wil verslaap nie.
Die baron is ’n man van sy woord, want net ná ontbyt hou Gino voor die hotel stil. Lizelia, in ’n netjiese wit broekpak en goudkleurige sandale geklee, is gereed om na die modehuis te vertrek. Tot haar verbasing moet sy hoor dat die modehuis haar nie net van ’n bruidsuitrusting moet voorsien nie, maar dat hulle haar volledig moet uitrus vir die somer en dat alles nog dié middag by die baron se villa afgelewer moet word.
Lizelia het nog nooit in haar lewe sulke duur, en so baie, klere vir een seisoen besit nie. Dit duur byna vier uur om al die kledingstukke aan te pas, dus is sy bly toe alles eindelik afgehandel is en sy mag gaan. Sy vra Gino om haar asseblief by die hospitaal af te laai, aangesien sy haar moeder nie vanoggend kon besoek nie.
Irma is gelukkig nog wakker toe Lizelia haar opwagting in die siekekamer maak, en sy is ooglopend verlig toe sy Lizelia sien.
“Ek was al bekommerd oor jou,” begroet sy haar. “Jy moet altyd vooraf vir my sê as jy my nie kan besoek nie, my kind.”
Lizelia soen haar moeder baie teer op die voorkop en sê verontskuldigend: “Ek het nie gisteraand geweet dat ek Mams nie vanoggend sou kon besoek nie. Ek moes die baron gisteraand ’n antwoord gee op sy voorstel in die …”
“Ek hoop jy het my raad gevolg en vir hom gesê dat hy gans te veel van jou vra, my kind,” val Irma haar haastig in die rede.
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om Lizelia se mooi, sagte mond toe sy sê: “Inteendeel, ek het vir hom gesê dat ek sy voorstel aanvaar, Moeksie. Die baron het vanoggend sy vliegtuig gestuur om professor Landuzzi, Italië se bekwaamste breinspesialis, te gaan haal om die operasie op Mams uit te voer. In elk geval, ons trou môreoggend in die tuin van sy villa hier in Rome. Die baron het vanoggend sy motorbestuurder hotel toe gestuur om my na ’n modehuis te neem. Daar is ek van ’n bruidsuitrusting en genoeg klere vir die res van die seisoen voorsien. Ek dink die modehuis se rekening gaan die edelman ’n fortuin uit die sak jaag, want hy het die bestuurder telefonies verwittig dat elke kledingstuk net van die beste moet wees.”
“So, dan is dít die vreemde chirurg wat my vanoggend ondersoek het,” merk Irma verwonderend op. “Hy wil eers môre ’n paar toetse op my uitvoer, dus sal hy oormôre opereer.”
“Ek sal so bly wees as die operasie agter die rug is en my ou Mams weer soos ’n mens voel,” kom dit hartstogtelik van Lizelia.
“Ja, maar het jy al daaraan gedink hoe die situasie daarna sal wees, Lizelia? Ek sal huis toe kan gaan, maar jy sal hier moet agterbly omdat jy met die baron getroud sal wees.”
“My ou Moeksie hoef nie huis toe te gaan nie,” keer Lizelia. “Die baron het gesê hy sal vir Mams sorg so lank as wat Mams lewe.”
“Ons sal weer later daaroor praat, my kind,” is al antwoord wat Lizelia