Verbode liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
lyk. Sy haal ’n borsel uit haar sak en maak haar hare netjies, maar dis klam en krul woes. Sy was haar hande en probeer haar klere ook netjies maak. Buite is dit koud, maar binne is dit verwarm en sy kan haar parka uittrek. Haar trui kleef aan haar en sy trek dit los van haar lyf af.
“Sjoe, hierdie is omtrent ’n romantiese plek,” sug Morag, wat ’n bietjie lipstiffie aanwend. “Ek is so bly ons het hierheen gekom.”
“Wel, dis duur ook. Daardie Monarch of the Glen klink vir my na ’n vyfster-restourant.”
“Ag, hou op stres, en kom ons geniet dit. Ek dink die engele het daardie MacLean na ons gestuur, die mooie man. Al is hy een van die sogenaamd ongenaakbare, harde MacLeans, was hy vandag goed vir ons.”
“Hy dink ons is twee suiplappe. Twee simpele, onverantwoordelike toeriste.”
“Ja, maar nou gaan ons vir hom ons ware kleure wys.”
Hulle stap uit en sien hom staan en wag met vuiste op die heupe, asof hy homself moet dwing om geduldig te wees. Hy het sy baadjie uitgetrek en het ’n grys trui aan wat sy oë gryser laat vertoon. Sy hare lyk gekam.
Sowaar, hy ís indrukwekkend, moet Marian weer eens aan haarself erken. Haar hart begin snaakse dinge doen en sy vergeet amper dat sy hom moet verfoei. Of is sy nou kinderagtig om haarself te probeer oortuig dat sy twee eeue ná die Clearances die MacLean-nasate steeds moet verfoei? Nee, jy is eintlik meer gebelg oor hy jou nie herken het nie, kla haar gewete haar aan.
“Julle lyk minder bedremmeld as vaneffe,” spot hy. “Kom, ek jaag julle warm sop en haggis in.”
Hulle volg hom na ’n gedekte tafel. Die restourant is beslis opulent, maar ook huislik, dink Marian. Onmiskenbaar Skots. Die meubels is van swaar hout, en groot skilderye van takbokke en jagters hang teen die mure. Bokant die vuurherd is ’n reuseskildery van ’n bok met baie groot horings.
“Daardie is die Monarch of the Glen,” mymer Marian nadat hulle gaan sit het.
MacLean kyk stip na haar. “Ja, dis hy – die legendariese takbok van Mull. Niemand mag hom geskiet het nie, maar eendag is hy tog deur my oupa geskiet. Sy horings hang sedertdien in ons voorportaal en ons eer hom as een van die mooiste dinge in die Skepping.”
Marian kry die vreemde gewaarwording dat dié man haar van haar ewewig beroof as hy na haar kyk en met haar praat.
Twee kelners sak dadelik op hulle toe.
“Dis ’n verrassing, sir,” sê die een. “Ons sien u nie gewoonlik in die middag nie.”
“Nee, ek het gaste langs die pad opgelaai. Bring vir ons spyskaarte, asseblief, en whisky van die eiland vir al drie.”
Marian vang weer sy oog, en sien dat hy spottend glimlag. Dalk beskou hy hulle as ’n las wat opgeduik het in sy besige dag, maar omdat hulle Glenbogan-gaste is, wend hy ’n poging aan om hulle te laat tuis voel.
“Dit lyk nie vir my asof jy my herken nie,” sê sy toe die kelners weg is.
“Ja, ek herken jou. Jy is die meisie wat my … wat die handsak op die kaai opgetel het.”
“Ja, ek is. Maar voorheen, in Suid-Afrika, in Kaapstad, het ons by die Boekefees ontmoet.”
Hy kyk fronsend na haar. “Ek was nog nooit in Suid-Afrika nie. Ek sou jou onthou het.”
Marian is verstom. “Maar … jy is tog Iain MacLean, die skrywer, is jy nie?”
Hy kyk haar eers onbegrypend aan, toe glimlag hy. “Nee, jy het my jonger broer ontmoet. Ons lyk baie eners. Ek is Roderick MacLean.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.