Hertog van die Pampas. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
sit sy hand op haar skouer. “Moet ek vir jou sjerrie bring? Jy is doodsbleek.”
“Nee … nee, dankie.”
Hy staan tru en kyk haar simpatiek aan.
“Dis soos ek voorspel het,” hoor Miranda haar moeder se streng stem asof van ver na haar aankom. “Alejandro moet trou met ’n vrou uit die hoogste Spaanse adelstand. ’n Verfynde vrou wat nie soos ’n wildewragtig perdry oor die pampas nie.”
Miranda voel asof ’n mes in haar hart gedraai word. Sy is nie goed genoeg vir hom nie. Hoe dwaas was sy nie om haarself van die teendeel te probeer oortuig nie.
“Is dit ’n gereëlde huwelik?” prewel sy. “Ons weet nie van ’n vrou wat hy liefhet nie …”
“Dis ’n praktiese ding – om met ’n ryk vrou uit ’n belangrike familie na aan die Spaanse koningshuis te trou, al is die monargie korrup en treurig,” merk haar vader sardonies op.
“Ek trou liewers vir liefde,” sê Raúl driftig.
Doña Maria Luísa tik met haar waaier op haar stoel se armleuning. “Ek wonder net of ’n vrou vars uit Europa gelukkig sal wees hier, al is haar man so ryk soos Alejandro. Maar natuurlik moet ’n vrou gaan waar haar man gaan en haar aanpas by sy wense.”
Miranda kry die ou gevoel van opstandigheid en magteloosheid. Waarom moet huwelike gereël word? Waarom moet vroue altyd aan mans ondergeskik wees? En die ergste van alles: waarom kom liefde altyd tweede?
Sy twyfel nie dat die vrou vir Alejandro lief sal word nie, want as sy hom nie reeds ken nie, sal hy haar maklik verower, soos hy met almal maak. Dalk sal sy nie omgee om om sy onthalwe hier aan te pas nie al is dit ver van Spanje, op ’n afgeleë estancia in die skadu van die hoë berge, die Siërra del Rey, waar die banditti van die gevreesde Pablo Ramirez gedurig vanuit hulle skuilplekke op die campo of in die berg die estancias bedreig. Sy ken moontlik nie sulke wildheid en gevare nie, maar is seker bereid om dit te trotseer.
Bitterheid borrel in Miranda se keel op en sy sluk hard. Hoe kon haar jare lange hoop met een felle slag só verydel word?
Raúl kyk haar met begrip en deernis aan. Hy weet hoe lief sy vir Alejandro is. Hy is ouer as sy en begin nou oordrewe beskermend raak, want hy verbeel hom elke man wat haar sien, wil haar teen haar sin syne maak.
“Wie is die vrou aan wie Alejandro verloof raak?” vra sy uiteindelik toe sy haar stem terugkry, maar dis steeds bewerig.
“Die Marquésa Mercedes Rontillana de la Barquete, uit een van die voorste adellike families in Spanje,” sê haar vader fronsend. “As jy nie kans sien om na die bal te gaan en jou gevoelens te verberg nie, bly eerder tuis. Anders is dit vir ons almal ’n verleentheid.”
Trane brand agter Miranda se ooglede, maar sy knipper dit weg en lig haar ken. Haar hart breek, maar sy sal nie toelaat dat enigeen daarvan bewus word nie. Haar ouers het nog nooit simpatie met swakheid gehad nie en was nog altyd baie streng. As haar vader geraas het, het haar moeder hom nagepraat.
“Nee, ek sal dit bywoon en ek verseker julle ek sal my waardig gedra en nie ’n gek van myself maak nie,” sê sy beslis, maar haar onderlip bewe en sy moet dit vasbyt sodat hulle dit nie moet agterkom nie.
Haar vader knik. “Jy kan enige ander man in Argentinië kry; hulle val my skoon lastig met versoeke om jou die hof te maak. Ek sê lankal vir jou om nie jou hart aan Alejandro te verbind nie. Ons het nog altyd geweet dis futiel om te hoop dat hy met jou sou trou.”
Miranda voel diep gekrenk en verneder. Sy sluk aan die seer knop in haar keel en sê niks. Sy moet liewer vanaand stilbly, want sy vertrou nie haar stem nie. Dit sal bewe of deurslaan en sy is grootgemaak om altyd ’n goeie front voor te hou. Trots is tog so belangrik. Trots en eergevoel, en die respek van ander.
Aan tafel praat sy nie, maar sy sien dat Carmen haar simpatiek dophou.
Ná ete gaan sy na haar duenna se kamer en klop. Carmen se sagte stem nooi haar in.
“Ek het geweet jy sal na my toe kom, my duifie,” sê sy liefdevol van waar sy in ’n leunstoel sit en borduur.
Miranda gaan sak langs haar op die vloer neer en lê haar kop op Carmen se skoot. “Ek is só ongelukkig. Dit voel asof my hart in stukkies gespat het. Dis verskriklik om met die feit gekonfronteer te word dat Alejandro tradisie volg en met ’n marquésa uit Spanje gaan trou. Ek het so gehoop dit sal nie regtig gebeur nie.”
Die ouer vrou streel oor haar hare. “Ja, ek kan dit verstaan. Die man wat ek wou gehad het, het ook met ’n ander vrou getrou. Daarna het ek nooit vir iemand anders kans gesien nie.”
“Hoe gaan ek dit verduur, Carmen? Hoe het jy?”
Haar trane drup op Carmen se romp en sy probeer haar oë met haar hande afvee.
“Dis eers vreeslik seer, maar naderhand word die seer dun, soos iets wat jy lank uitrek. Tyd heel dit nie heeltemal nie, maar grotendeels.”
“Dit voel vir my asof ek sy moeder nooit sal vergewe nie. Hoe kan hy toelaat dat sy hom verplig om te trou as hy ’n volwasse man is, en boonop die patrón van daardie groot estancia?”
Carmen sug. “Ai, my duifie, dis hulle tradisie. Mense trou al eeue lank met die persoon wat vir hulle gereël is. Sulke huwelike hou glo beter, want dis op die sterk fondament van besittings en aansien gebou, en nie op liefde wat kan uitbrand nie. Hulle onderhandel seker al baie lank, want dis iets wat tyd vat.”
Dis natuurlik die rede waarom hy nou eers verloof raak, dink Miranda weemoedig. Al die tyd wat sy gehoop het sy staan ’n kans, was hulle besig om vir hom ’n vrou te soek. Hoe ironies.
Eers ná ’n lang tyd keer sy na haar kamer terug, dankbaar dat Carmen minstens altyd daar is vir haar. En dat sy haar jongmeisiedrome verstaan, al is haar ouers so hardvogtig daaroor.
Ana, Miranda se camerista, staan terug en kyk na haar meesteres.
“U lyk absoluut verruklik, Doña Miranda. Hierdie rooi sytabberd laat u glansende hare en romerige vel tot hulle reg kom. Met die swart kantmantilla oor die kam in u hare is u afgerond.”
Miranda kyk na haarself in die spieël en sien ’n lang, slanke meisie, haar gesig doodsbleek, met ’n klein middeltjie waaronder die romp van die rooi rok wyd uitklok. Aan haar ore is goue oorringe en om haar nek ’n goue halssnoer. Sy is eintlik verbaas dat haar camerista se pogings om haar mooi te maak so geslaag was, want in haar is dit stukkend. Ana is ’n vaardige haarkapper en haar blinkswart hare is pragtig opgekam, met een lok wat oor haar skouer hang. Die ironie is dat sy nog nooit beter gelyk het nie.
Sy maak haar waaier oop en kyk oor die rand daarvan na die paar treurige groen oë wat uit die spieël terugstaar. Vanaand moet sy net nie wys dat haar hart gebreek is nie. Diep in haar is daar nie net hartseer nie, maar ook ’n gloeiende woede en wrok dat sy so gering geag word dat Alejandro vir hom ’n vrou uit Spanje moes kry. Sy houding teenoor haar was nog altyd so sjarmant dat sy haar begin verbeel het dat sy die uitverkorene sal wees. Baie van die groot grondeienaars se kinders trou met bure en dit versterk hulle onderling. Dis veral belangrik weens die konstante bedreiging van die bandito Pablo Ramirez, met sy stryd teen die rykes en die regering van president Ignacio Branco wat hulle steun.
Alejandro is klaar so ryk en magtig. Hy het nie werklik nodig om bondgenote te soek nie, maar ook nie om ’n ryk vrou uit Spanje te kry nie. Die treurige oë is meteens gevaarlik blink en woedend. Sy draai weg van die spieël.
“Dankie, Ana. Jy het jou bes gedoen.”
“Vanaand draai die mans soos bye om u,” glimlag Ana. “Een van die dae is daar nog ’n verlowing in ons geweste.”
Dit sal die dag wees, dink Miranda opstandig, maar sy dwing ’n glimlag na haar lippe.
Sy gaan na die groot sitkamer, waar haar ouers vir haar wag. Hulle ry in die koets, met ’n groot geleide lyfwagte, want deesdae weet mens nie of die banditti jou voorlê nie. Dit maak dit opwindend maar ook senutergend om die veiligheid van jou eie estancia te