Al is die maan 'n misverstand. Danie Marais
Читать онлайн книгу.
Polo
weggery het …
Met die laaste sluk wyn
kom ’n woord soos ’n ysskots
iewers in my los –
dryf suid met ’n ysbeer
in ’n ra-ra-rooi Hawaiise hemp.
Mens klop en mens waai
Dis tjoepstil, halfdonker en kort voor toemaaktyd
toe ek by Bremen se lughawe-restaurant inval.
Iemand is besig om te vee en op te ruim,
maar hy sien my nie
en ek gaan regs in die hoekie langs die ruit staan –
net betyds om te sien hoe jy jou paspoort
aan die ou met die snor
by “Passkontrolle” gee;
hoe jy deurgaan om tranerig maar vriendelik
vir iemand by Gate C
te vra of jy op die regte plek is
en of die vliegtuig nog nie vertrek het nie.
Twee minute gelede het ons mekaar
onbeholpe en ontoereikend
totsiens gesoen
ná ’n streng Duitser jou beboet het –
Suid-Afrikaners het altyd te veel bagasie
het hy droogweg opgemerk.
In die stil skemerhoek van die restaurant kyk ek
vasgenael
deur twee stukke glas hoe jy,
bril op die voorkop,
jou kaartjie nagaan
en jou paspoort check,
hoe jy naarstig na ’n tissue soek,
een vind
en jou neus selfbewus blaas;
hoe jy jou selfbeheersing effens herwin
en rondkyk
voor jy nog ’n slag huil
weer ’n Kleenex uit jou sak krap
kompulsief kyk of jou kaartjie reg is
en daarna nogmaals op die tv-skerm seker maak
of jy werklik by die regte hek wag.
Dis toemaaktyd en ek staan soos ’n spook
in ’n blikkerige lughawe-restaurant
en gee sonder ’n sweem huiwering weer
my swart hart vir jou,
maar jy sien my net nie raak nie.
En daarom begin ek vir jou waai –
dringend maar terughoudend,
versigtig om niemand te laat sien
hoe buite beheer ek skielik voel nie.
Ek klop weer en weer teen die glas,
bang om soos ’n maniak te lyk
en teen die ruit te hamer soos my binneste wil,
maar dit bly te sag ...
As jy net jou bril weer wil opsit.
Jy kan my seker nie so ver sien nie,
maar wag, jy sit nou jou bril op en jy kyk
twee ondraaglike kere
regdeur my.
En nou raak ek desperaat –
is dit dalk eenrigting-glas?
Ek loer oor my skouer
om te kyk of die kelner my dophou.
Ek oorweeg dit om jou naam te roep
en voel pateties daaroor,
maar lafhartig en skuldig
omdat ek dit nie wil waag nie.
Ek is nou bygelowig oortuig
as jy my sien,
sal jou vliegtuig nie val nie
en jy sal weet ek twyfel nie meer nie,
maar ek bedwing my;
waai net oor en oor
my beleefde noodkreet aan jou
tot ek my skaam vir my goeie maniere.
Want so klop ons behoedsaam
teen die deksel van die doodskis
as begeerte ons stil-stil begrawe –
vasbeslote om nie die bure te pla
of mense in die middel van aandete
lastig te val nie;
bang iemand sal uitvind
hoe bloederig ons voel.
Ná twintig minute gee ek moed op
en los jou op die lughawe;
loop weg saam met baie mense
en vat ’n trem
die drukkende skemer in.
Groot was my verbasing
Ek het baie lank vergeefs
probeer gesels met God
en die vrou in my lewe.
God het sy krieke harder gesit,
hoog- en laagdrukgebiede gestuur,
bedags onverstaanbaar gefluister met ’n stem soos reën
en my snags met die maan gepla.
Die vrou in my lewe wou liewer hê
ek moes nou en dan die man in haar lewe wees –
sy het gesê ek moet op die maan gaan speel.
Sy was besig.
Sy sou roep as sy my wou eet.
Groot was my verbasing, dus,
toe ek jóú soen,
en God vir my soggens die son begin stuur.
Ek kon my ore nie glo nie
toe my vrou voor getuies
haar pers liefde bely.
Snaakse dinge het begin gebeur.
Ek het oor jou vel gestreel
en die bang nag het katsag in my skoot opgekrul.
Jy het gehuil en die son het my alles vergewe.
Elke keer dat jy geglimlag het,
het ’n volstruis leer vlieg;
elke keer dat jy gelag het,
het ek “I do” genies.
Jy het my in die bosveld in jou behoeftigheid laat inkruip
soos in skoon beddegoed in diep in in
en ek het ontsnap met ’n sug
toe my leë lyf teen jou tot ruste kom –
’n nuwe munt onder in ’n wensfontein.
Onthou
“My ma sê hulle gaan geen opehart-operasies meer
in Kaapse staatshospitale doen nie,”
sê ek op jou bed
in jou flat in Sunnyside