Annelize Morgan Omnibus 2. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
en kantmansjette uit die rytuig klim. Met ’n aanstellerige wuif van die hand beduie Louis de la Roque aan sy koetsier om by die stal te gaan wag totdat hy ontbied word.
Plotseling gaan die voordeur oop en kom Armand de Bordeaux uitgestap. Sy houding is trots, uitdagend en ietwat minagtend teenoor sy belangrike besoekers.
“O, aarde, hier kom moeilikheid,” prewel Jeanne en druk haar hande voor haar mond. “As monsieur De Bordeaux só lyk, kry ek die duiwel jammer.”
Dit lyk nie asof die houding van die graaf De Bordeaux sy neef juis die skrik op die lyf jaag nie, want hy kom ongesteurd nader.
“Ons het gekom om ’n sakie af te handel,” sê hy kortaf.
“Jy het niks hier op La Montagne verloor nie,” kom Armand se antwoord bars.
De la Roque lyk effens geamuseerd. “Jy is besonder verwaand vir iemand wat deur die gereg gesoek word, my liewe neef.” Hy kyk oor sy skouer terug na die gepruikte regsgeleerde en dan weer terug na Armand. “Monsieur De Villiers is ten volle ingelig oor wat daar in Lyon gebeur het. Volgens sy mening is ek geregtig op jou vader se titel en fortuin.”
“Jy is op niks geregtig nie, De la Roque,” sê De Bordeaux kil. “Jy is en bly ’n onbenullige arbeider uit die laer stand.”
De la Roque se oë vernou. “ ’n Man wat sy eie pa vermoor het, behoort te sterf en dit sál uiteindelik jou lot wees.”
Celèste kyk met ingehoue asem na Armand de Bordeaux. Sy gesig is bleek van woede, sy hande is in vuiste gebal langs sy sye. Sonder sy baadjie lyk hy vir haar selfs groter en langer. Hy dra net ’n wit syhemp, ’n swart fluweelbroek en wit kniekouse en skoene. Selfs nou is sy swaard aan sy sy.
“Ek het nie my pa vermoor nie,” sê hy hees van woede. “Jý is die een wat dit die beste weet, want jy was ook daardie aand in ons huis.”
De la Roque se gesigsuitdrukking verander nie, maar bly ewe smalend en tartend.
“Ek was daar, ja, en ek het jou met die bebloede mes in jou hand oor jou pa sien buk. Jy is ’n vuilgoed, De Bordeaux!”
“Daar wás iemand wat die moordenaar gesien het,” sê De Bordeaux skielik. “Daar is ’n getuie van die moord.”
De la Roque kyk vinnig na die regsgeleerde en toe na sy seun. Dan draai hy terug na Armand, ’n diep frons tussen sy oë.
“Jy probeer my verniet belieg. As iemand die moordenaar gesien het, moes hy of sy jóú gesien het.”
“Oor minder as ’n maand sal ons weet wie hy gesien het, De la Roque … en ek verseker jou, daarna gaan daar nie meer ’n plek op die aarde wees waar jy veilig sal voel nie.” De Bordeaux stap tot op die rand van die stoep van waar hy uit die hoogte op sy onwelkome neef kan afkyk. “Jy het nie ’n houvas op my nie, De la Roque … nie soos jy op jou ouer broer gehad het toe jy hom in die tronk laat sterf het nie. Ook nie soos jy op jou moeder gehad het toe jy haar na die platteland verban en van haar vergeet het nie. Ek is Armand de Bordeaux, De la Roque, en moet dit nooit vergeet nie.”
De la Roque se oë gloei van woede.
“Dis alles leuens!” gil hy skielik. “My moeder was sieklik en my broer het selfmoord gepleeg! Ek was nie verantwoordelik vir hulle dood nie! Jy sal nie weer sulke beskuldigings teen my maak nie!”
Hy ruk skielik sy swaard uit. ’n Fyn glimlaggie verskyn om die graaf se mondhoeke toe dit gebeur.
Jeanne se oë rek. “Hy het dit moedswillig gedoen … Die graaf het monsieur De la Roque uitgetart sodat hy hom tot ’n swaardgeveg kan uitdaag. Monsieur De Bordeaux wil sy neef doodmaak.”
Celèste kyk vinnig na die ouer vrou.
“Jy’s gek … Die graaf sal nooit so iets doen nie.”
Jeanne lag ietwat sinies.
“Soos dit vir mý deesdae lyk, kan ’n mens enigiets van enigeen verwag. Die ou spul is glad nie meer so edel as wat hulle nog altyd voorgegee het om te wees nie. Ek was my hande nou sowaar in onskuld. Hulle moet mekaar maar na hartelus bedrieg en belieg en beroof. Dit kan my nie meer skeel nie.”
Jeanne draai om en gaan na haar kamer.
Celèste kyk Jeanne net ’n oomblik lank agterna voordat sy weer haar aandag bepaal by dit wat daar buite besig is om te gebeur.
Monsieur De Villiers probeer die dreigende geveg stopsit, maar die twee neefs gaan hulle nie so maklik van stryk laat bring nie. Ook Emile de la Roque lyk effens bekommerd. Almal weet tog hoe ’n gedugte swaardvegter De Bordeaux is. Niemand waag dit sommer om hom tot ’n tweegeveg uit te daag nie.
Armand de Bordeaux lag sag toe sy teenstander aarsel. “Begin jy dalk dink dat jy oorhaastig besluit het, my liewe neef?” wil hy spottend weet. “Dis jý wat eerste jou swaard getrek het en as jy nie gaan veg nie, gaan jy die res van jou lewe as lafaard gebrandmerk wees.”
De la Roque se oë smeul skielik weer. “Ek is nie bang vir jou nie, De Bordeaux … Jy maak ook foute.”
“En jy is te oud om nog met die swaard te veg … Dit was ’n fout van jou om my uit te daag, De la Roque.”
Louis de la Roque kyk vlugtig oor sy skouer terug na sy bekommerde seun en die stugge De Villiers.
“Swaardgevegte is onwettig, monsieur,” sê De Villiers afgemete.
“Wanneer ’n man se eer op die spel is,” antwoord De Bordeaux, “dan geld die wet nie. Kom nou, De la Roque, ons het nie die hele dag tyd nie.”
Terwyl Celèste na hulle staan en kyk, begin hulle om mekaar kring soos twee kapokhaantjies wat gereed maak om te baklei. Haar hart bons in haar keel. Die twee mans daar buite haat mekaar en niks sal hulle verhinder om te veg tot die einde nie. Hulle sal nie ophou voordat een van hulle dood is nie. Sy sidder liggies. Hulle koelbloedigheid maak haar bang. Dis nie hoe sy graaf De Bordeaux ken nie.
Die twee mans spring verwoed aan mekaar. Die geveg is vir hulle albei erns en hulle is nie van plan om die ander een ’n halwe kans te gee nie. Heen en weer trap hulle oor die grasperk, om die lae struike en oor klippe. Hulle is gedugte teenstanders en veg met ’n venyn wat Celèste laat ril. En tog is dit elke meer mis.
Sy verstom haar aan hulle vlugheid van voet en die snelheid waarmee hulle die swaarde deur die lug laat swiep. De la Roque veg met albei hande om die hef van sy swaard, terwyl De Bordeaux die wapen hanteer asof dit gewigloos is.
De Bordeaux dryf sy teenstander agteruit na ’n groepie roosbome op die rand van die grasperk. Hy bring sy houe genadeloos neer en De la Roque moet hom verdedig so al wat hy kan as hy nie summier onthoof wil word nie. Daar is ’n mengsel van paniek en woede op sy gesig te lees. Elke hou van De Bordeaux maak hom roekeloser. Dis asof hy alle versigtigheid oorboord gooi omdat hy weet dat hy die vlymskerp punt van De Bordeaux se swaard nie veel langer sal ontwyk nie.
Skielik ruk hy sy swaard terug, trap eenkant toe en bring sy wapen met al sy krag af na sy teenstander.
Celèste staar met wydgesperde oë na wat besig is om voor haar oë te gebeur. Armand de Bordeaux lyk asof hy in sy spore tot stilstand gekom het, asof hy weet dat hy hierdie een moordende, vernietigende hou van De la Roque nie sal kan afweer nie …
Die meisie knyp haar oë styf toe. Sy wil nie sien wanneer dit gebeur nie … sy wil nie sien hoe die man wat sy so bewonder met ’n swaard deurboor word nie …
5
Terwyl sy haar hande voor haar oë druk, ontglip ’n gil Celèste se lippe.
“Non!” Dis ’n rou kreet wat De la Roque net ’n oomblik van stryk bring. Teen die tyd dat hy herstel het, is dit reeds te laat. De Bordeaux het sy vernietigende hou ontduik en het weer die hef in die hand. Hy dikteer weer die geveg. De la Roque besef baie goed dat hy nie weer so ’n goue geleentheid sal kry om sy neef van die gras af te maak nie.
’n Koue woede jeens die meisie wat gegil het, stu