Son op die horison. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
haar trane af en sê skor: “Ons is nie familie nie, dokter – sy is my boesemvriendin. Die señorita se naam is Verena Kestell en sy is vier en twintig. Sy studeer musiek in Londen, maar is van Pretoria, Suid-Afrika afkomstig. My ma het haar genooi om die vakansie hier by ons op die eiland te kom deurbring. Ek het haar vanmiddag op die hawe gaan ontmoet en ons … ons kom juis nou van die hawe af. Sy het nog nie eens die eiland ge … gesien nie …” Sy begin weer hardop snik.
Terwyl die bewustelose Verena versigtig op die ambulans se draagbaar geplaas word, neem die dokter twee pille uit sy tas en hou dit na Alice uit.
“Dit is vir my duidelik dat jy aan skok ly, señorita Stratton. Gaan liewer huis toe en rus. Neem hierdie twee pille. Dit sal jou gou kalmeer en laat ontspan,” doen die dokter vriendelik aan die hand.
“Kan ek nie saam met julle na die hospitaal toe gaan en by Verena bly nie, dokter?” wil Alice hartseer weet.
“Nie nou nie. Later, wanneer jy beter voel,” sê die dokter en skud sy grys kop om sy woorde te beklemtoon. “Bring dan sommer vir haar slaapklere en ander benodigdhede saam. Hierdie señor …” Hy beduie na een van die twee mans wat die motortjie op sy wiele getel het, “hy sal jou bromponie en ook señorita Verena se bagasie op sy vragmotortjie laai en jou huis toe neem. Hy sal haar motor later by julle huis besorg.”
Na hierdie verduideliking klim hy in sy motor en ry agter die ambulans aan.
Toe Alice tuiskom, is dit die eienaar van die vragmotor wat aan haar ouers, Dennis en Maureen Stratton, vertel van die ongeluk wat teen die berg plaasgevind het.
Dit is ’n geskokte Maureen wat die man ’n koppie tee aanbied, wat hy vriendelik van die hand wys. Hy verduidelik dat hy die señorita se motortjie wil gaan haal voordat dit toe is onder die sneeu.
Dennis vergesel hom na die ongelukstoneel, terwyl Maureen haar dogter oorhaal om die twee pille te neem en ’n rukkie te rus voordat sy hospitaal toe gaan.
Selfs vir Alice se sustertjie, Clare, voel dit of ’n ernstige ramp die Stratton-gesin getref het. Alice het vir hulle ’n foto van Verena gewys en Clare kan amper nie glo dat die pragtige Verena nou bewusteloos in die hospitaal lê nie. Alice het hulle so baie van die talentvolle Verena vertel en hulle het almal so gretig na die meisie se koms uitgesien. Sy voel in haar kinderlike eenvoud dat sulke mooi en talentvolle mense nie ongelukke behoort te maak nie. Nou sal Verena nie eens vanaand vir hulle op die klavier kan speel nie, en dit, voel sy, is alreeds ’n ontsettende ramp.
Die hele Stratton-gesin vergesel Alice daardie aand na die hospitaal toe. Toe hulle die privaat kamer binnestap waar Verena bleek en nog steeds bewusteloos op die hoë hospitaalbed lê, merk hulle op dat die bewustelose meisie etlike besoekers het – die drie broers wat Alice tydens die ongeluk bygestaan het, hulle pa, ma, vroue en nog ’n paar eilandbewoners. Dit is duidelik dat die hele eiland van die motorongeluk weet, want terwyl die Strattons langs Verena se bed staan, kom en gaan die besoekers die een na die ander. Elkeen wat inkom, plaas sy of haar hand liggies op die bewustelose meisie se bleek hand wat op die wit deken rus, prewel sag ’n paar woorde in Portugees en verlaat dan weer die siekekamer.
Alice kyk haar pa, wat vlot Portugees kan praat, vraend aan. Dan verduidelik hy sag: “Elkeen kom belowe jou vriendin persoonlik dat hy of sy vir haar in die kerk gaan bid. Die ou gryskopvroutjie wat pas die vertrek verlaat het, het jou bewustelose vriendin verseker dat die hele eiland treur oor die ramp wat haar getref het en dat hulle almal vanaand in die kerk vir haar herstel sal bid. Die mense hier op die eiland is eenvoudige vissers en fabriekswerkers, maar hulle is almal vol liefde vir hulle medemens en baie opreg. Jou vriendin sal nooit getrouer en opregter vriende vind as hierdie eilandbewoners nie, Alice. Terloops, die paartjie wat pas ingekom het, is die plaaslike apteker, José Mendes, en sy verloofde, Julietta Caspera. Julietta se pa is die eienaar van die eiland se enigste hotel …”
Die binnekoms van dokter De Almeida en sy vrou, Rita, laat Dennis Stratton meteens swyg. Die dokter neem Verena se pols tussen sy vingers, lig een ooglid op en draai dan na Alice.
“Ek sal bly wees as jy al die gegewens in verband met jou vriendin aan my sal verstrek vir die hospitaalregister,” sê hy. “Kom, stap asseblief saam met my na die kantoor toe, señorita Stratton.” Vir sy vrou sê hy op Engels: “Ek sal nie lank besig wees nie, cara, gesels maar solank met señora Stratton.”
In die dokter se kantoor draai Alice haar na die dokter en sê bekommerd: “Ek sien gelukkig nie ’n enkele skrapie aan Verena se gesig nie, dokter. Het sy inwendige beserings opgedoen? Hoe ernstig is sy werklik beseer?”
“Dit wil vir my voorkom of sy haar gesig met haar arms beskerm het, want haar linkerarm is agt sentimeter bokant die gewrig gebreek en aan haar regterarm is ’n sny van tien sentimeter lank. Die veiligheidsgordel het ten minste verhoed dat sy uitgeval en miskien onder die motor beland het. Die inwendige beserings is nie so ernstig dat dit nie volkome kan genees nie, en sy het gelukkig geen kopbeserings opgedoen nie. Sy moet nog net haar bewussyn herwin, dan sal ons almal gelukkiger voel. Maar gee my haar volle name, van en adres hier op die eiland, asook in Londen en in haar vaderland, sodat ek haar ouers van die ongeluk in kennis kan stel …”
“Verena het geen familie meer in Suid-Afrika nie, dokter. Haar ouers en haar enigste broer en suster het in ’n motorongeluk omgekom. Haar pa was baie vermoënd en die prokureur wat haar geldsake hanteer, ene meneer Hugo, is glo ’n huisvriend sowel as prokureur. Miskien moet u hóm van die ongeluk in kennis stel,” meen Alice, innig bly dat Verena nie ernstig beseer is nie. “Maar ek vrees ek ken nie meneer Hugo se adres nie, dokter. Al wat ek weet, is dat hy ook in Pretoria woon waar Verena se tuiste is, en dat hy getrou sorg dat sy nie in Londen gebrek ly nie.”
“In daardie geval sal ek moet wag totdat sy haar bewussyn herwin –”
“Maar, dokter,” val Alice hom in die rede, “hoe op aarde sal Verena kan klavier speel terwyl haar arm gebreek is?”
“Sy sal nie kan klavier speel terwyl haar arm in gips is nie,” sê die dokter asof Verena se klavierspelery vir hom van minder belang is.
“Sy is besonder talentvol,” sê Alice half ingedagte. “Maar hierdie motorongeluk gaan vir haar ’n groot terugslag beteken, en dit sal haar hart breek. Ek weet nie hoe sy sonder haar musiek sal kan lewe nie.”
“ ’n Mens se hart breek nie so maklik nie, señorita,” help die dokter haar reg. “Die señorita sal maar net geduldig moet wag totdat haar arm herstel het.”
“U verstaan nie, dokter,” laat sy weer hoor. “Verena het geen familie of ’n spesiale mansvriend nie, daarom lewe sy net vir haar musiek …”
Die binnekoms van ’n verskrikte verpleegster laat Alice stilbly. Die verpleegster rammel ’n klomp woorde in Portugees af waarvan Alice nie ’n woord verstaan nie en verlaat daarna die vertrek net so haastig.
Alice kyk die dokter vraend aan.
“Die verpleegster sê daar is groot moeilikheid in die señorita se kamer,” sê hy. “Sy het flussies haar bewussyn herwin, maar dit lyk of sy haar sig verloor het … Sy kan glo niks sien nie.”
Alice is etlike sekondes lank spraakloos van skok en sy kan die dokter net verslae aanstaar. Maar dan kom sy skielik tot verhaal en roep net saggies uit: “Blind … Bedoel u dat Verena blind is, dokter?”
“Ek weet nie,” sê hy. “Jy moet my asseblief verskoon, ek moet nou dadelik na haar toe gaan.”
Toe die dokter Verena se kamer binnestap, het die verpleegster reeds van al die besoekers ontslae geraak. Verena is doodsbleek. Sy huil saggies en sielsverlore. Dokter De Almeida sê iets vir die verpleegster. Sy verlaat die siekekamer onverwyld en trek die deur saggies agter haar toe.
Daar is ’n trek van kommer in die dokter se oë toe hy Verena se hand van haar gesig af wegneem en haar trane met sy sakdoek afdroog.
“Wie is jy?” vra sy op Engels en met trane in haar stem.
“Ek is dokter Carlo de Almeida, superintendent van hierdie hospitaal,” verduidelik hy met ’n bedaarde stem en vervolg: “Ek hoor jy