Wag 'n bietjie. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
vra hy weer: “Jou ouers is albei dood, nie waar nie?”
“Ja.”
“Hoe lank al?”
“My pa byna vier jaar, my ma twaalf.”
“Hoe oud is jou broer?” vra hy belangstellend.
“My broer is agtien jaar oud.”
“En jy, Juffrou?” vra hy sag, ’n glimlag om sy mond. “Hoe oud is jy?”
Sy kyk na hom, koel en uitdagend, toe sê sy, haar stem heuningsoet: “Oud genoeg om te weet wat ek doen. En nou, meneer Retief, sal ons liewer weer oor jou kispak gesels? Sê my tog, is dit van jou eie skape se wol gemaak?”
’n Oomblik kyk hulle in mekaar se oë, byna asof hulle kragte meet, toe sê hy: “Ja, Juffrou. My vrou het dit self gespin en geweef en gemaak.”
“Jou vrou?”
“Ja. O, ek het ’n paar maande gelede jakkalsgif in haar pap gegooi. Sy het sulke aaklige flou koffie gemaak.”
’n Liggie begin in Magriet se oë flikker, maar sy hou haar blik bedees op die tafel gerig.
“Wat ’n verlossing was dit tog seker nie vir haar gewees nie.”
“Ek weet nie, sy was baie lief vir my!” Onverwags sê hy, sy blik deurdringend: “En jy sê jy het geen belang by mevrou Reyneke se geld nie?”
Koel en beslis, met ’n waarskuwing in haar stem, antwoord sy: “Nee, meneer Retief, ek het geen belang daarby nie.”
Tot haar verbasing sê hy nie ’n woord verder daaroor nie. Maar toe hulle na die trein stap, vra hy ewe ongeërg: “Ek gaan ook vir ’n paar dae Pretoria toe. Gee jy om as ek saamry, Juffrou?”
O so! dink sy. So-o!
“Gaan jy vir sake?” vra sy beleef.
“Ja, sake … en ander dinge ook,” antwoord hy, ’n glimlaggie om sy mond.
’n Kruier gaan haal sy koffer en jas uit die bewaarkamer waar hy dit die oggend gelaat het, en saam stap hulle na die Pretoria-trein.
“Het jy nie ’n jas gebring nie, Juffrou?” vra hy skielik.
“’n Jas? In dié hitte?” vra sy verbaas, en skielik sien sy die blou stapels donderwolke wat so onheilspellend naderkom. “O my magtie! Ek het nooit gedink dit sal reën nie.”
“Vanmiddag spoel ons weg,” sê hy. “Sal daar iemand op die stasie wees om jou te kom afhaal?”
Sy skud haar kop.
“Ek was self nie seker hoe laat ek sou terugkom nie …”
Die trein is gepak en telkemale loer die mense onrustig agter hul koerante uit na buite, na daar voor waar die blouswart weer grimmig en dreigend wag. Ek moes darem maar my reënjas gebring het, dink Magrieta. Met ’n frons tussen haar fyn, donker wenkbroue kyk sy na die verbyvlietende velde waaroor die donker wolkskaduwees vinnig beweeg. Sy vertrou die man se Pretoria-toe-ganery glad nie. Watter kamtige sake het hy nou ewe skielik in Pretoria? ’n Baie aangename en aantreklike jong man, maar blykbaar weet hy dit self ook en hoe minder sy van hom sien, hoe beter. Versigtig loer sy na hom waar hy langs haar sit en koerant lees en vind sy oë glimlaggend op haar gerig. Half vererg, koel vraend kyk sy na hom. Hy leun nader na haar en bo die geraas van die trein sê hy naby haar oor: “Ek het maar sommer gelag.”
Toe hy haar afkeurende maar darem nuuskierige blik sien, vra hy: “Wil jy regtig weet?”
Sy skud haar kop, maar hy leun tog nader en sê: “Ek het maar sommer gelag omdat ek amper ’n vrou met die naam van Grietjie gehad het.”
Tot haar ergernis bloos sy weer effens, maar sy probeer darem koel sê: “Juffrou Margaretha Helena Niemeyer is die naam.”
Die storm bars meteens om hulle los en knetterend stort die reën op die dak en teen die vensterruite van die trein wat so vinnig deur die grys namiddagskemerte beweeg. Daar is hael in die lug en ’n koel luggie kom onverwags by die venster in. Met ’n besorgde blik na die meisie wat so sonder jas daar sit, staan Barry Retief op en maak die venster langs haar toe.
“Hoe oud het jy gesê is jy?” vra hy toe hy weer sit, maar sy maak of sy hom nie hoor nie en in stilte sit hulle so tot hulle, nie lank daarna nie, die Pretoria-stasie binnetrek.
“Hoe op aarde gaan ek jou droog by die huis kry?” vra hy besorg toe hulle saam die perron afstap terwyl die reën eenvoudig neergiet.
“Ek sal my self daar besorg, dankie,” antwoord sy, maar hy steur hom nie aan haar nie. Hy roep ’n kruier en vra hom om ’n huurmotor te bestel.
“Dis nie nodig nie, dankie,” sê sy haastig, die indruk van weelde wat sy wou geskep het heeltemal vergete. Maar die Niemeyer-finansies het ’n laagtepunt bereik wat nie sonder ’n groot terugslag die huurmotorfooi kan dra nie. “Die bus is net buitekant die stasie.”
“Wel, ek gaan seer sekerlik nie met die bus nie,” sê hy. “Dus kan jy maar net sowel saam met my ry.”
“Waar gaan jy tuis?”
“Ek weet nog nie, moontlik by die Residensie. Waar woon jy, Juffrou?”
“By my broer, baie ver van die Residensie af.”
Buite drom die mense wagtend saam en die busse word bestorm die oomblik toe hulle aankom. Barry Retief kyk betekenisvol na haar, maar sy maak of sy dit nie sien nie. Die volgende oomblik hou ’n motor voor hulle stil.
“Kom, hier is ons huurmotor,” sê hy. Hy hang sy jas om haar skouers en stoot haar nader. “Nou toe, vinnig spring.”
“Maar … ek … ek … jy sal nat word.”
“Spring! Ek word al klaar nat,” en sy spring toe maar.
“Nou toe, waar woon jou broer?” vra hy toe hulle langs mekaar op die agterste sitplek sit en die huurmotor vinnig vorentoe beweeg. Sonder verdere teëpraat – wat sal dit haar tog baat om teë te praat? – gee Magriet hom haar adres.
“Ek sal ’n paar dae in die stad wees. Ek sal jou graag weer wil sien en met jou broer ook wil kennis maak, Juffrou.”
Magriet antwoord hom nie, maar kyk stip voor haar. Sy het nie die minste plan gehad om hom weer te sien nie, intuïtief weet sy dat daar groot gevaar in skuil. Hy is ’n man teenoor wie jy gedurig op jou hoede moet wees of hy sal baie gou in besit wees van feite wat sy ten alle koste van hom wil wegsteek. En solank sy hom nog sien, sal die gedagte aan tant Katrien se geld wat so amper-amper hulle s’n was telkens herrys om die lewe vir haar en Kosie te versuur.
“Ek kan sommer sien jy gaan sê jy is jammer, maar …” sê hy. “Ag kom, waarom dan so onvriendelik?”
“Ek … ek is nie onvriendelik nie, meneer Retief, maar ek dink dis beter dat ons mekaar nie weer sien nie. Ek begin môre weer werk en ek sal baie besig wees.”
Barry Retief leun stil agteroor in die motor en sy bruin oë lag nou nie meer nie. Hy sê niks weer voordat die huurmotor voor Magriet se losieshuis stilhou nie. Die reën omhul genadiglik die losieshuis en die tuin in ’n mistige mantel sodat dit ’n beter vertoning maak as op ’n helder sonskyndag.
Magrieta wend haar tot die jong man en dié keer steek sy haar hand uit.
“Tot siens, meneer Retief, en baie dankie vir jou vriendelikheid.”
Hy neem haar hand in syne, warm en vas, en sê: “Ek is nie tevrede nie, maar … tot siens.”
’n Lang ruk lê haar hand in syne terwyl hulle in die halfskemer van die donker reënmiddag na mekaar kyk. Tot siens! Dis beter so, het sy gedink. In ander, gelukkiger omstandighede … wie weet? Sy trek haar hand weg; hy maak die deur vir haar oop en met ’n gevoel van eensaamheid en bedruktheid stap sy die paadjie op.
Hoofstuk 3
Hoofstuk 3
Die